Wie eenmaal aan de salsa heeft geproefd, vindt het latin gedeelte bij stijldansen maar flauwe hap en oubollig. De "rhumba" heeft niets uitstaande met de Cubaanse "rumba", een Europese tango lijkt ook al niet op de authentieke Argentijnse tango, om over de samba maar niet eens te spreken. Toch hebben al deze dansen toch echt hun roots in de Zuid-Amerika. En natuurlijk ligt het beginpunt van de Rhumba toch op Cuba.…. Echter niet bij de rumba, maar merkwaardigerwijs bij de son.Het eerste bedrijf van dit verhaal speelt zich af in een restaurant ergens in Havana in 1927.

Het geroezemoes van de bezoekers vermengt zich daar met de geluiden van een levendig straatleven waar straatventers op allerlei manieren hun waren proberen te verkopen. De één roept, de ander zingt en weer een ander tikt ritmisch op iets van hout of metaal. Als het maar de aandacht trekt…. In het restaurant zoekt de zoon van een geëmigreerde Bask zijn dagelijkse vertier en luistert naar de geluiden om zich heen. Een pindaverkoper die zijn waren aanprijst, geeft hem de juiste inspiratie. Hij vraagt de serveerster om een servetje, krabbelt daar wat noten op en het deuntje van wat later "el manisero" is gaan heten, is geboren. Hij werkt het uit in de vorm van een "son-pregón", een genre son-muziek dat heel toepasselijk is geïnspireerd op de roep van straatventers. De tekst kwam later, vermoedelijk verzonnen door Gonzalo G. de Mello. Een ogenschijnlijk simpele tekst. Maar pas op, er schuilt een diepere betekenis achter. Het is een typisch voorbeeld van creoolse poëzie en verwoordt een fatalistische levensvisie. De bedenker van het deuntje, Moises Simons, wou het gebruiken voor zijn revue "Cubanola". Maar deze Moises Simons is op dat moment ook hofleverancier van het repertoire voor Rita Montaner. Zij neemt het nummer in haar repertoire op en zal het korte tijd later ook voor het eerst op de plaat zetten.

Het volgende bedrijf opent in een hotel in Havana. Daar is op dat moment de zoon van de Amerikaanse muziekuitgever Marks aan het inchecken. Hij is op huwelijksreis maar ach, het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Hij wordt aangesproken door de manager van het hotel die hem probeert te interesseren voor het werk van zijn neef, onze Moises Simons. Het contact werd gelegd en de partituren van El Manisero kregen een plaats in de koffer terug naar New York. Eenmaal thuis werd besloten er ook wat mee te doen. De tekst kreeg een Engelse vertaling en Don Azpiazu werd met zijn Havana Casino Orchestra naar New York gehaald om het nummer authentiek Cubaans ten gehore te brengen. April 1930 was de eerste uitvoering. Het voldeed kennelijk aan de verwachtingen want de maand daarop werd het nummer in de New Yorkse RCA studio´s opgenomen. Eenmaal op de plaat kwamen toch twijfels of het publiek wel rijp was voor deze Cubaanse muziek.