Bij een productie waar Joop van den Ende zijn naam aan verbindt, weet je dat het voor een breed publiek toegankelijk moet zijn. Je weet ook dat hij ook een naam heeft hoog te houden en juist binnen dat genre kwaliteit levert. Toch gaan de gedachten bij de combinatie van de woorden "salsa" en "Joop van den Ende productie" uit naar een soort West Side Story. Maar hoe leuk ook, het Latin element in dat verhaal is ver te zoeken. Nog bedenkelijker wordt het wanneer de show draait om een Cubaanse "koningin van de erotische salsa" waar niemand tot dan toe ooit heeft gehoord. Niettemin wordt ons een uit het leven gegrepen verhaal met Cubaanse dansers, een Cubaans orkest en een Cubaanse hoofdrolspeelster in het vooruitzicht gesteld. Ik begin aan mijn eigen kennis van de Cubaanse muziek te twijfelen. Maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn vooroordelen en ik was eigenlijk zeer benieuwd naar hoe dit met deze show zou uitpakken…

Mijn angsten bleken koudwatervrees. De show blijkt goed voor een gezellige avond salsaplezier. De verhaallijn is bijzonder onderhoudend. Het is een geweldig idee de muzikale en sociale geschiedenis van het land te vlechten door de persoonlijke geschiedenis van Trinidad Rolando, alias Lady Salsa. Op een vlotte wijze wordt speels door 500 jaar Cubaanse geschiedenis gezongen en gedanst. Het heeft alle elementen van een aantrekkelijke show: vlot, veel mooie meiden, aanstekelijke muziek en een leuke interactie met het publiek. Onze Lady Salsa blijkt echt te bestaan; dat wil zeggen: Trinidad Rolando bestaat. Natuurlijk, de show is voor een Westers publiek gemaakt. Het verhaal is daarom hier en daar wat opgesmukt maar desondanks heeft het geheel veel van zijn Cubaanse karakter en uitstraling behouden. Een pluspunt voor de show is dat er niet op één of andere geforceerde wijze de Buena Vista Social Club bij wordt gehaald.

Maar dit pluspunt is vermoedelijk tevens de oorzaak van een minpunt. Als het geen oude mannetjes mogen zijn, moet het publiek kennelijk getrokken worden met schreeuwerige retoriek rond erotiek. De hoofdpersoon van de show, Trinidad Rolando, wordt in het perscircus rond de show afgeschilderd als een ware mannenverslindster waarvan de sensualiteit ondanks haar leeftijd zou afdruipen. Volgens sommige berichten zou zij inmiddels de zeventig ruim gepasseerd zijn. En desondanks haar respectabele leeftijd zou zij Cuba's "koningin van de erotische salsa" zijn. Maar nog afgezien van het feit dat op Cuba de romantische salsa een slecht ontwikkeld genre is, zal zij haar eerste plaat nog moeten volzingen; zij is geen zangeres maar actrice. Verder valt bij deze opvallend gewoontjes en daardoor innemend gedragende dame alle beloofde erotiek in geen velden of wegen iets te ontdekken. Dat maakt het overigens niet tot een show zonder sensualiteit.

Daar zorgt het twintigtal huppelende danseressen in meer en minder blote verpakkingen wel voor. Zeker, op Cuba is Trinidad Rolando een klinkende naam en heeft in haar leven heel wat rollen gespeeld. Zo schitterde zij vóór deze show nog in een productie over het leven van de legendarische Cubaanse zangeres La Lupe. Na de show mag ik haar de hand drukken wat tevens een mooi moment was om mijn lacunes in kennis bij te spijkeren. Zonder veel omhaal beaamt Trinidad Rolando op bescheiden wijze dat zij niet meer is dan een actrice die zingt en graag danst. Maar pratend met haar en de andere acteurs en actrices dringt zich de vraag op wat nu precies de show is. Want hoewel de hele show strak is geregisseerd en bijna elke dag wordt geoefend, wordt de show voortdurend aangepast. Zo zijn al bepaalde promotiefoto´s en tracks van de promo cd die kennelijk uit de periode van de eerste voorstellingen dateren niet meer in de show terug te vinden.

De vlotte aanpak van het verhaal en de flexibele opzet is een concept van producent Adam Spiegel en regisseur Toby Gough. Deze Toby Gough komt uit de verhalen van zijn medewerkers naar voren als een gedreven man die voortdurend met allerlei ideetjes aan de show aan het schaven is. Tijdens repetities sleutelt hij almaar aan de choreografie en de nummers waarop wordt gedanst. Niet twee voorstellingen zijn precies hetzelfde. "De" show mag dan ooit in het jaar 2000 in Edinburgh in première zijn gegaan, maar nu, vijf jaar later, is het op allerlei details een andere voorstelling geworden. Alles natuurlijk binnen marges, want de geschiedenis en het verhaal blijven hetzelfde. Geheel in de show geïncorporeerd staat op het podium Azúcar Band, het geesteskindje van Héctor Pinillo, te spelen. Elf man/vrouw sterk spelen zij een staalkaart aan ritmes en stijlen die de afgelopen eeuw op Cuba populair zijn geweest.

Het zijn vrijwel allemaal bestaande nummers. De populaire aanpak ijst dat het publiek minimaal moet worden getrakteerd op nummers als Guantanamera en het inmiddels zelfde proporties aannemende Chan Chan. Als het even kan wordt per nummer van instrumentatie gewisseld. Dit om per stijl de klankkleur enigszins aan te passen. Maar ook dit heeft zijn beperkingen. Met een kern bestaande uit keyboard, basgitaar, drums en blazerssectie heeft dit uit Havana afkomstige orkest een modern geluid dat past bij de vlotte aanpak. Wie op zoek gaat naar het authentieke geluid van de son uit de jaren twintig of de Big Band montuno´s uit de jaren vijftig komt bedrogen uit. De drie zangeressen en de vrouwelijke congaspeler zijn nog residuen van de oorspronkelijke bezetting van het orkest dat oorspronkelijk in de stijl van Las Chicas del Can geheel uit dames bestond.

Het orkest heeft echter na een eerder Europees tournee een restyling ondergaan waarbij het onder meer een krachtiger blazerssectie werd aangemeten. Het orkest is overigens pas de laatste drie jaar aan de show verbonden. Daarvoor was het Sonora la Calle die de muziek verzorgde. Bij optredens van Cubaanse artiesten wordt steevast het publiek met een refrein, een danspasje of andere bewegingen bij de show betrokken. Lady Salsa vormt daarop geen uitzondering. Naarmate de show vordert, verandert het publiek geleidelijk aan van passieve toeschouwers in actieve participanten. Nu hebben wij Westerlingen naam en faam Houten Klazen te zijn. En natuurlijk voorziet een show in een confrontatie van deze ongeoefende Klazen met soepele dansers en danseressen. Bij deze voorstelling pakte het echter anders uit dan verwacht.

Ter gelegenheid van de première waren de eerste rijen bezet met docenten van salsadansscholen uit heel Nederland. Eenmaal uitgedaagd op het podium te komen en hun kunsten te meten met die van het dansgezelschap, ontaardde het in een aantrekkelijk duel tussen beide kampen. Maar niet de één en ook niet de ander werd winnaar. Dat was die avond het publiek dat met volle teugen van het schouwspel genoot. Dat bleek opnieuw na de voorstelling tijdens de afterparty.

Ondanks dat ze net de show hadden opgevoerd, bleken de dames en heren nog puf genoeg te hebben om op de klanken van de DJ nogmaals hun krachten te meten met het enthousiaste publiek. Een zeer geslaagde afsluiting van een even geslaagde voorstelling.