Voor de tweede keer op Cubaanse toer
´s-Morgens om 11 uur bood het beboste terrein nog een vredige aanblik. De weer-orisha's hadden besloten er een zonnige dag van te maken. Het drietal kooikarpers dat met hun brede ruggen loom in de vijver lagen te dobberen, genoten duidelijk van de rust en de eerste zonnestralen. In deze oase van rust en natuur waren nog wat kikkers rond de waterval en een scharrelend tam konijn. Een rust die op gezette tijden alleen werd verstoord door het geluid van een langs zoevende trein. Maar allengs kwam daar verandering in. Kris kras werden over het terrein stands ingericht en podia opgebouwd. Er werden kabels uitgerond en apparatuur getest. Zo veranderde geleidelijk aan het tafereel in een levendig terrein dat klaar was voor een spetterende tweede editie van het Cubamania Festival.
Rond de klok van half twee barst in de meest letterlijke zin het eerste muzikale geweld van het festival los. Ruim 25 leden van Banda Maluca laten met een heel arsenaal aan percussie-instrumenten Braziliaanse carnavalsritmes over het terrein dreunen. Al vrij snel vormde de band samen met de bezoekers een vrolijke optocht die zich wiegend op deze ritmes over het terrein verplaatste. Na de laatste slagen wordt de show overgenomen door Paco Diatta & Afro Mandinka. Dat orkest had wat aanloopproblemen: één van de percussionisten kon het evenemententerrein niet vinden….
Nog juist op tijd wist hij aan te schuiven en kon deze eerste podiumact echt van start gaan. Wat betreft de aangekondigde "danseressen" bleek het om slechts één hevig kronkelende dame te gaan. Zij wisselde voortdurend van kleding wat het gemis aan de overige beloofde danseressen ruimschoots compenseerde. Een deel van het publiek was aangenaam verrast met dit optreden. Dat gold name voor diegenen die niet specifiek voor het thema "Cuba" of het onderwerp "Salsa" kwamen, maar meer voor het spektakel van het festival of uit een brede belangstelling voor "wereldmuziek". Het vormde in ieder geval een goede opmaat voor de muziek van het damesorkest van Tulia Rodríguez.
De dames openden met jazzy luistermuziek. Gaandeweg veranderde het repertoire in onvervalste Cubaanse dansmuziek wat het aanvankelijk aandachtig luisterend publiek deed mee veranderen in een uitgelaten dansend publiek. Tussen dit zeven vrouw sterke orkest bevond zich opmerkelijk genoeg de Zuid-Afrikaanse bassiste/zangeres Chantal Willie. Deze dame studeert sinds 1998 aan verschillende conservatoria in België en heeft met haar Afro-Jazz formatie "Rainbow Rythms" inmiddels een geduchte reputatie weten op te bouwen. Ook in dit gezelschap liet zij zich gelden en voelde zich duidelijk als een vis in het water. Ook voor de artiest zelf een regelrechte verrassing, was het succes dat Rey Cabrera oogstte. In volmaakte rust en met een kleine bezetting bracht hij op ingetogen wijze een aantrekkelijk repertoire Cubaanse klassiekers van Guillermo Portabales, Ñico Saquito en andere Cubaanse grootheden van weleer. De "dansvloer" was binnen de kortste keren volledig bezet. De rest moest genoegen nemen met een zit- of staanplaats op één van de terrassen daar omheen. De hele entourage en de blakerende zon deed de aanwezigen zich even op een tropisch eiland wanen. Het was zijn optreden die het Cubaanse fundament legde waar het publiek duidelijk naar smachtte. Hij was de belichaming van de Cubaanse muzikale tradities waar al het latere uit is voortgekomen. Daarmee was hij niet alleen een grote publiekstrekker maar tevens de rechtvaardiging van de naam van het festival.
Enkele leden van het orkest hadden al warmgedraaid door mee te spelen als versterking van het orkest van Rey Cabrera. Nu met complete bezetting onderging de Cubaanse muziek met het aantreden van Banda XXI een zeer geslaagde verjongingskuur. Al snel raakte het ritme in een stroomversnelling. Hoe zeer zij het publiek hierin meekregen, bewees het voorval dat Daniel (jawel, die van Isabel) zich op een gegeven moment in de meest letterlijke zin de zolen van zijn schoenen had gedanst. Halverwege het optreden moest hij zich een nieuw paar schoenen aanmeten. Toch, naar mate de tijd vorderde, begon het publiek ongedurig heen en weer te lopen tussen dit podium en het podium waar de hoofdact van het festival zou plaatsvinden. Onnodig, want de act zou niet eerder beginnen dan wanneer de voorgaande zou zijn beëindigd.
Uiteindelijk was het rond zeven uur tijd voor de hoofdact, vers uit Cuba: Bamboleo. Al tien jaar mag dit orkest zich tot één van de populairsten van Cuba rekenen. Voor het optreden werd de frontline van dit orkest gevormd door twee zangeressen en een zanger. Ik was door de organisatie gewaarschuwd voor een explosief optreden. Wel, ondanks het mooie weer zaten deze dames voorafgaand aan hun optreden als een stel dooie vogeltjes te koukleumen. Jassen, drankjes, niets hielp en ik had zo mijn reserves. Dit alles veranderde als een donderslag bij heldere hemel toen zij het podium bestegen. Na enkele nummers warmdraaien, accelereerde de act en raakte het publiek volledig in de ban van het drietal zangers. Met het invallen van de schemering, zo rond half negen, was het optreden beëindigd en werd het publiek uit hun houdgreep bevrijd. Eerst toen kwam de non-stop act van de drie dj´s tot zijn recht.
Het hele festival door hadden DJ El Pregonero, Lady DJ Popchi en DJ El Caliente de dansvloer van Café Bosvreugd getrakteerd op lekkere dansmuziek. Aanvankelijk was dit geen dankbare taak: de zon en de acts zoog voortdurend de dansvloer leeg. Maar na de laatste podiumact trok het publiek massaal naar de grote zaal van Café Bosvreugd en wie nog puf had, kon daar zijn laatste energie kwijt. Het festival liep echter op zijn eind en ook daar werden van lieverlee de activiteiten gestaakt. Vele Cubaanse muziekliefhebbers hadden de weg naar het festivalterrein gevonden en voor hen was het duidelijk "the place to be". De hele opzet en entourage van het festival viel duidelijk niet alleen bij hen, maar ook bij het overige publiek in goede smaak.
Dit succes doet ons eigenlijk alleen maar uitkijken naar wat de derde editie van dit festival ons volgend jaar zal brengen. |
