Tromboranga is een internationale groep uit Spanje, die stevige salsa dura brengt, gebaseerd op de gouden jaren van de salsa. De formatie is opgericht door percussionist Joaquín Arteaga uit Venezuela. Sommigen zullen hem nog kennen uit zijn tijd als bandleider en componist van Bloque 53. Zijn landgenoot Freddy Ramos is samen met de Cubaan Diego Coppinger de front-sonero. Elk met een ander stemgeluid, zodat ze elkaar mooi afwisselen en aanvullen in de verschillende stukken. Drie sterke trombonisten, die regelmatig soleren, zorgen voor een pure sound. We krijgen een lange set van 1,5 uur voorgeschoteld, met veel pittigeno-nonsense salsa, son montuno, pachanga, guaguanco en descarga. De frontzangers dagen uit door hun improviserende spel van vraag en antwoord, waarmee ze niet alleen de andere bandleden inspireren, maar ook de vele salseros in het publiek. Inmiddels staat Meta al heerlijke reggae te spelen. Eerder die middag had ik Meta al herkend aan zijn lengte, zijn grote bos rastaharen onder de grote muts en zijn goedlachse uitstraling. Hij had twee jaar geleden al een enorme indruk op me gemaakt. Meta’s stijl is de rootsreggae, waarbij spiritualiteit hoog staat aangeschreven. Hij draagt die niet alleen uit door zijn muziek, maar ook door zijn hele houding. Charismatisch als hij is, weet hij overal vrienden te maken. Ook zijn bandleden zijn in de eerste plaats zijn vrienden. De gitarist uit Israël was oorspronkelijk actief in de popscene. Hij kwam in contact met Meta dankzij zijn vriendelijke glimlach en maakt nu deel uit van de Cornerstones. Zo is er voor elk bandlid wel een persoonlijk verhaal. Meta heeft een 2e album uitgebracht met krachtige nummers van eigen hand. Zijn muziek heeft altijd een boodschap en tot doel om harmonie, vrede en liefde te brengen. Door het reggaeritme van de band, zijn warme stem en zijn charisma zie je iedereen opgaan in zijn muziek en tot rust komen.

Van een heel andere orde is het optreden van Prince Royce. Deze grootheid uit de VS met een Dominicaanse achtergrond is het klapstuk van de avond voor de bachataliefhebbers. Veel drukte, veel publiek, veel fotografen, veel politie en beveiliging. Voor de mainstage is het dringen geblazen voor de merendeels mooie (latino)tieners, die smachtend naar het podium kijken in afwachting van de opkomst van hun idool. Ze hebben allemaal hun mobieltjes klaar als deze godheid dan eindelijk opkomt om zijn zoete, romantische bachatanummers te zingen. Het welkom van de fans is zo luid, dat de band er even niet meer bovenuit komt. Dan zingt Royce een aantal grote hits, zoals Stand by me, Corazón Sin Cara en Incondicional. Uitdagend vraagt hij wie er single is en zoekt een meisje uit, dat op het podium een rode roos, een dansje en een kus van hem krijgt. Zijn charme is groot en er mogen nog enkele lady’s het podium op. Na 1,5 uur krijgt hij tot slot een geweldig applaus en volgt er voor enkele uitverkorenen nog een afterparty. Voor een persoonlijk interview is er helaas geen ruimte.