Dit laatste kreeg een muzikale vertaling in bijvoorbeeld de musical "Hair" en het sensuele "Je t’aime… Moi non plus" van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Het onbeduidende Bethel in de staat New York werd op de kaart gezet door het daar georganiseerde Woodstock festival. Liesbeth List en Ramses Shaffy lieten hun "Pastorale" horen en Shocking Blue haalde Amerikaanse hitnoteringen met "Venus". Maar 1969 was ook het jaar waarin Hans Dulfer met zijn free jazz de confrontatie zocht met latin ritmes. Niet meer dan een nietig feitje in deze opsomming van wereldgebeurtenissen.

Wie zich echter interesseert voor de ontwikkeling van de latin muziek in Nederland, zal dit feitje anders taxeren. Het markeerde namelijk zo'n beetje het moment waarop in Nederland de latin muziek uit de sfeer van de pretentieloze dansmuziek werd getrokken en de rudimentaire vormen aannam van de muziek die wij nu "salsa" noemen. Direct na de oorlog kreeg het Nederlandse publiek vooral exportkwaliteit Cubaanse muziek voorgeschoteld, bestemd voor een breed Westers publiek. Het werd gespeeld in alle denkbare samenstellingen. Van trio's à la Los Panchos tot big bands in de stijl van Pérez Prado. Elk type orkest had zo zijn Nederlandse equivalenten. Van kleine gezelschappen zoals die van Maria Zamora en van Thom Kelling tot grote dansorkesten als Malando and his Rumba Orchestra.

Daarnaast circuleerde een groot aantal orkesten met artiesten van vooral Antilliaanse en Surinaamse origine. De weg naar een meer authentieke benadering van deze muziek valt veel moeilijker te duiden. In 1969 besloot echter het begeleidingsorkest van Max Woiski Jr. zich af te scheiden. Vanaf dat moment stond het sein voor Raul Burnett, Steve Boston en John “Grunchi” Grünberg op veilig. Zonder schroom konden zij zich ten volle overgeven aan hun passie: Cubaanse muziek. Op een serieuze manier wel te verstaan en niet meer zoals voorheen met een knipoog.

Het gezelschap werd bekend als "Ritmo Natural". Hans Dulfer kreeg de gelukkige ingeving met zijn Free Jazz Boys te gaan sparren met dit gezelschap. Het bleek een schot in de roos. De combinatie Dulfer en Ritmo Natural werd voor het nageslacht op een drietal albums vastgelegd. Deze albums markeren een omslag in de ontwikkeling van de latin muziek in Nederland. De kern van Ritmo Natural werd gevormd door een viertal namen. Een daarvan was die van Alberto de Hond. Een artiest met een lange staat van dienst. Vele muzikanten zullen bekend zijn met Alberto's winkel in de Roetersstraat in hartje Amsterdam. Als een soort snoepwinkel was deze tot aan de nok toe gevuld met allerhande latin percussie-instrumenten. Achter in deze winkel bevond zich nog een ruimte die was ingericht als museum.

Daar stond een stokoude set timbales afkomstig van Ubaldo Nieto, die daarmee 30 jaar in het orkest van Machito had gespeeld. Ook stond er een set conga's, ooit bespeeld door Carlos "Patato" Valdez en overal lagen drumsticks die aan allerlei beroemde percussionisten hadden toebehoord. In weer een andere hoek stond een hoog bejaarde skratjie dron uit Suriname die ooit het eigendom was geweest van de legendarische Jopie Vrieze. Het verhaal achter deze winkel, de herkomst van die museumstukken en die merkwaardige opnamen van Ritmo Natural doen je realiseren dat er een tijd is geweest dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend was dat je voor een set conga's of timbales maar naar jouw lokale muziekwinkel hoeft te lopen.

Er was een tijd dat mensen die iets wilden met latin muziek in een vliegtuig moesten stappen om het te halen waar het vandaan kwam. Alberto de Hond heeft dit alles niet alleen meegemaakt. Hij heeft er ook verandering in gebracht. Redenen te over dus om zijn verhaal uitgebreid op te tekenen.