Omdat hij daar een dansvergunning kon krijgen, verhuisde hij deze begin jaren '60 naar de Leidsedwarsstraat. Het orkest dat hij om zich heen had verzameld, telde onder meer de Surinaamse Raul Burnett op conga’s, Steve Boston op timbales en John "Grunchi" Grünberg voor zang en percussie. Verder was er de Nederlandse bassist Jan Jacobs en pianist Ronald Langstraat, zoon van Laguestra.Alberto ontdekte La Tropicana in '63. "Een gezellige boel daar zeg, niet te kort. Ik was helemaal gefascineerd", aldus een Alberto met pretoogjes. "Voor het eerst werd ik geconfronteerd met Latijns-Amerikaans. Niet eens Afro-Cubaans. Latijns-Amerikaans Caribisch." Woiski Jr. had een duidelijke voorkeur voor calypso. Voor de andere ritmes was slechts een marginale plaats ingeruimd. Maar op momenten dat Woiski Jr. de regie even losliet, veranderde dat. Dan waren het de van Cubaanse muziek bezeten Steve en Grunchi die de stukken omtoverden tot guarachas, montunos en andere traditionele ritmes. Met deze formule was de club enig in zijn soort en werd een begrip. Iedereen die iets met deze muziek had, ontmoette elkaar daar. Zo kwamen er indertijd Ira Goldwasser en zijn vrouw Harriett Broekman, de latere Dr. en Mrs. Salsa.

Komende uit New York, waren zij goed bekend met de latin scène daar. De muziek in La Tropicana leek er in de verste verten niet op. Maar volgens hen was het hier in Nederland in die tijd, wat je er verder ook van moge vinden, 't beste wat je op dat moment kon krijgen. Daar moest je zijn, daar gebeurde het. Van lieverlee werd La Tropicana vaste aanlegplaats voor Alberto's nachtelijke escapades. Als indertijd met Wessel Ilcken en Kid Dynamite, belegerde Alberto de percussionisten. In het bijzonder Steve Boston met die fascinerende timbales. Zijn handen jeukten en wilde het ook eens proberen. Na enig aandringen mocht hij dat inderdaad. Het viel in de smaak en al gauw mocht hij iedere avond meespelen. "Ik was, laten wij zeggen, toegevoegd, onbezoldigd. Dus ik was geen officieel lid van het orkest", relativeert Alberto zijn rol daar op het podium. Alberto zal je dus niet aantreffen op de albums die Woiski Jr. in die tijd heeft opgenomen. Die albums maakte hij met het officiële orkest.

De dingen die zouden komen, blijkt een verhaal van alle tijden. Naast hun vaste engagement waren de meeste leden van het orkest ook aan het freelancen. Met name Steve Boston had naam en faam verworven en raakte bij talloze projecten betrokken. Als de muziek zich ervoor leende werden ook Grunchi en Alberto erbij gehaald. Vandaar was het nog maar een kleine stap naar een uniek concept: het op de markt aanbieden van een complete latin ritmesectie. Ze waren goed en hun concept bleek in een behoefte te voorzien. Iedereen die iets met deze muziek wilde doen, klopte bij hen aan. Een willekeurig voorbeeld uit de lange lijst opdrachten waaraan zij als ingehuurde ritmesectie hun medewerking hebben verleend: de opnames uit 1968 met de Golden Earring. Het driemanschap blijkt verantwoordelijk te zijn geweest voor de percussiebegeleiding bij het nummer "Dong dong diki digi dong" (Polydor 1277), de eerste nummer 1 hit voor de nog jeugdige Earring. Wellicht was het 't succes van de samenwerking en het freelancen, dat maakte dat de verhouding met Max Woiski Jr. op scherp konden worden gezet. Feit is dat na een verandering van werktijden de muzikanten een evenredige verhoging van hun gage eisten. Hun eis werd niet gehonoreerd en niet lang daarna barstte de bom.