Het openingsnummer Dame un besito Cristina begint bedrieglijk rustig, maar de tempowisseling na enkele minuten laat geen ruimte voor twijfel: deze mannen zijn gekomen om een feestje te bouwen! Zowel de muzikanten als het publiek komen snel op stoom en dat blijft zo. Schijnbaar moeiteloos weet de band de opgebouwde spanning vast te houden. De stemmen van de zangers in de frontline sluiten perfect op elkaar aan. En of het nu solo is of in harmonieuze samenzang, er klinkt geen onvertogen noot. Alles klopt. Ook daarin schuilt echter een gevaar. Een technisch perfecte uitvoering kan ook té netjes overkomen. De spontaniteit kan erdoor verloren gaan. Maar die valkuil weet het Septeto met gemak te omzeilen. Het plezier spat ervan af. Ze beheersen hun instrumenten en stemmen volledig, en hebben daardoor de ruimte om ook zelf volop te genieten. Zelfs de drukbezette percussionist Alberto Castellanos wipt regelmatig breed lachend van zijn krukje omhoog.

Ondertussen bespeelt hij als een duizendpoot de conga’s, bongo’s en campana. Uiteraard komen er veel nummers van de genomineerde cd voorbij. Que le den candela, geschreven door Rodolfo Cárdenas en ook al eens uitgebracht als songó door Los Van Van, is ook in de sonversie van Septeto niet te versmaden. La Reina Isabel schrijdt koninklijk voorbij en schenkt elke muzikant een moment om te soleren. Van Miguel Matamoros’ Lágrimas Negras bestaan al talloze uitvoeringen. Zoveel dat je zou denken dat elke volgende versie overbodig is. Maar de zeven soneros uit Santiago zetten weer een heerlijke nieuwe interpretatie neer, die zeker ook bestaansrecht heeft.