We zoeken een plekje op het balkon van de fraaie theaterzaal. Veel andere toeschouwers zijn al neergestreken met een biertje van de bar of nippen van een glaasje wijn. Al snel is de zaal tot de nok toe gevuld. Dan wordt het donker en klinken de eerste noten van Mariza’s herkenbare stem. Vol, warm en soepel in alle registers, maar bovenal doordrenkt van emotie. Of je het nu verstaat of niet, ze komt direct bij je binnen. Nu en dan geeft ze een korte toelichting, maar voornamelijk laat ze de muziek het werk doen. Daarbij weet ze zich gesteund door de uitstekende muzikanten. Die krijgen overigens ook de ruimte om te soleren.

De gitaristen trakteren ons op een schitterende guitarrada en de percussionist laat een indrukwek-kend staaltje hand-voetcoördinatie zien en horen. Het optreden is goed opgebouwd. Rustige en snellere nummers wisselen elkaar af. Mariza heeft veel interactie met het publiek en boeit van begin tot eind. Ze geeft onder meer een prachtige interpretatie van het nummer Beijo de Saudade, waarmee ze teruggrijpt op haar Afrikaanse roots. Ook laat ze het publiek meezingen en tot slot neemt ze ons mee naar de intieme sfeer van de kleine taverne, waar ze als 5-jarig meisje haar eerste fado’s zong. De uitverkochte zaal krimpt en er blijken inderdaad 2000 man in die kleine taverne te passen. Halverwege het nummer gaan dan ook plotseling alle stekkers eruit en wordt het laatste deel onversterkt gebracht. Zangeres en muzikanten komen er wonderwel mee weg.