De muzikanten stromen het podium op en daar staat ze dan, een inmiddels zeer professionele dame, die als geen ander weet hoe ze haar trompet vooral melodieus kan laten klinken. Daarnaast weet ze op een natuurlijke manier haar band mee de diepte in te nemen met gevarieerde muziek en een goede show. Na de eerste nummers Coquin Coquin en Juanita bonita krijgt Yumarya alle ruimte om haar gevarieerde stemgeluid ten volle te benutten. Zij mag de stem van Oscar D’Leon vertolken in het nummer Perdón. Een kippenvelmoment voor het publiek. Het levert Yumarya een staande ovatie op, waar ze zichtbaar verlegen van wordt. Maar ook voor Marc Bischoff op piano, die af en toe heerlijk uit zijn dak gaat met zijn latin jazz grooves, is er veel applaus. Gerardo Rosales maakt met zijn ritmische conga-spelletjes contact met zijn fans. Hier staan zeer getalenteerde musici met overduidelijk plezier een superstrak concert neer te zetten.

Het repertoire is zeer gevarieerd. Salsa, bolero, chachacha (Traigo el chachacha), son cubano, cumbia, muchaco (Qué muchacho) het komt allemaal voorbij. Maite schittert met een heerlijke, ingetogen trompetsolo in het titelnummer Déjame Así, een geweldige son. Tussendoor geeft ze hier en daar een korte toelichting. Zo vertelt ze vol trots dat Juancho Valencia (haar levenspartner in Colombia) de meeste stukken voor haar album heeft geschreven. Het is genieten voor publiek én muzikanten. Als Maite na een geweldige set dan ook aankondigt dat het einde in zicht is, komt dat voor iedereen veel te vroeg. “Op het hoogtepunt moet je stoppen”, zegt ze, maar gelukkig blijkt dat hoogtepunt nog wel wat hoger te kunnen. Voor de toegift klimmen tresero Glenn Camelia en trombonist Frans Cornelissen het podium op en er ontstaat een heerlijke Descargarana.