De in 1896 gerestaureerde synagoge doet sinds 1996 dienst als concertpodium en ademt precies de juiste sfeer uit. Helaas zijn er maar enkele rijen gevuld. Daardoor zitten alle toeschouwers echter wel dicht op het lage podium, en dat geeft een extra intieme sfeer. De musici zetten in als trio met een dynamisch samenspel van viool, gitaar en cajón (Spaanse handtrommel). Terwijl violiste Perrine Anquetin de melodielijn neerzet, lijkt het gitaarspel van Nicolas Kahn vooral het percussiegeluid van de cajón te ondersteunen.
Opzwepende klanken vullen de Toonzaal. Na enkele minuten gaat het lied een rustiger fase in. Percussionist Christophe Conessa wisselt de harde houtklank van de cajón in voor het warme, melodieuze geluid van de pandariq (handtrom) en zangeres Michèle Malick zet in, terwijl ze vanuit het publiek naar het podium loopt. Het kwartet is nu compleet en versmelt tot een hecht geheel. De leden voelen elkaar feilloos aan en de leidende rol van de gitarist is vrijwel onmerkbaar. De heldere, zuivere stem van Michèle kleurt prachtig bij de instrumenten. Tijdens de eerste liederen blijft het echter gissen naar de verhaallijn. Gelukkig geeft Kahn vanaf het vierde lied een korte inhoudsopgave. In een kleine bezetting komt het soms voor dat het spel verwordt tot een onderonsje tussen de spelers. Hier is echter geen sprake van in zichzelf gekeerd spel. De muzikanten dragen de muziek uit. Tijdens El mi querido bebió vino laten ze het publiek zelfs meedoen in een gedirigeerde klapsessie van palmas en contrapalmas.