De leadzanger Eddie Blazquez, met zijn blitse rode leren jack, dasje en spijkerbroek, deed alle moeite het publiek te enthousiasmeren met de woorden “dance your butt off”. Speciaal voor de singles speelde de band het nummer Muchachita, om daarna door te gaan met een uptempo-nummer. Naast de bachata’s met natuurlijk hun grootste hit Borracho y Loco, werden er ook merengues, zoals Delicia gespeeld. De groep bracht een mix van bachata, pop en rap met vooral hard slagwerk. Het bleef naar mijn smaak echter allemaal wat vlakjes in de zaal en het beoogde hoogtepunt werd niet bereikt.

We spoedden ons weer naar de Caribbean Corner voor de langst bestaande, 11-koppige Nederlandse salsaband Masalsa met zangers. Kennelijk waren ze al ingespeeld, want ze startten al direct met een enorm swingend nummer Hypocresía van hun nieuwe album Resurrección uit 2012, wat ‘wederopstanding’ betekent. Tijd om even in te zakken kreeg je hier niet. De leden van band kregen volop ruimte om te improviseren, de stevige blazerssectie en de spetterende percussie maakte het optreden erg levendig . Of het nu de toetsenist, de percussionist of trompettist was, ze leken er allemaal zin in te hebben. De mooie stem van Cachito Vaz in dit geweldige nummer maakte het tot een prachtig en swingend stuk. Maar ook de dynamische Kenrick Peterson liet zien waarom hij een vaste waarde is voor deze band. Dan in de kleine zaal nog even een glimp van Septeto Nabori , die helaas op dezelfde tijd moesten spelen. Gelukkig had ik ze vorige maand al in Rasa gehoord en gesproken (zie het verslag in het magazine van november). Nabori stond weer garant voor vurige salsa, wat rustiger son en guaracha’s uit Santiago de Cuba. Bij binnenkomst in de Sala Santo Domingo leek ik dan ook in een warm bad te komen. Er was direct herkenning en de Cubanen hadden ook hier alweer alle harten veroverd met hun enthousiasme en hun traditionele Cubaanse muziek.
Iets voor twaalven was het tijd voor de topper van de avond, Oscar D’León met zijn 18 -koppige band. Vol energie werd er ingezet, het ene na het andere nummer werd er in een razend tempo uitgeperst. Oscar had duidelijk de leiding en nam zowel de band als de zaal onder zijn armen. Wat een fans in de zaal! Iedereen was toegestroomd en ineens was het volle bak. Iedereen wilde D’León van dichtbij horen en zien. Oscar trad op zonder zijn bekende en geliefde bas. De reden hiervoor is een medische: vanwege een aantal hartinfarcten in het verleden moet hij op zijn gezondheid letten en zijn energie beter verdelen. Maar ook hier weer toonde hij zich een verbluffende zanger en entertainer, die vooral binding zoekt met zijn publiek. Daarnaast is hij de drijvende kracht van de band.

Als gast stond Maite Hontelé met haar trompet aan zijn zijde en samen speelden ze de sterren van de hemel. Nummers als La Canto, Yo Quisiera, Llorarás, Ave María Lola maar ook Guantanamera kwamen langs. Vrouwen joelden en beklommen het podium, en allerlei billen, borsten en heupen probeerden Oscar te verleiden. De Cubaanse vlag werd omgebonden en het Venezolaanse petje opgezet; het is een beeld dat past bij de grootheid die D’León is. De Venezolaan laat zich weer zien als de koning van de salsa. Het was een geweldig concert en show, waarbij aan het einde ook Gerardo Rosales nog even de conga’s deelde met Christoffel Patit. Deze spontane actie zou tijdens het slotconcert van Maite Hontelé en haar 9-koppige band nog een gevolg krijgen. Voor het einde van het concert met Oscar maakte Maite zich al op voor haar eigen slotoptreden in de kleine zaal om 1.15 uur. Deze dame krijgt nu ook in ons land steeds meer erkenning, niet alleen als trompettiste, maar ook als bandleider. Zelfverzekerder dan ooit, met gesloten ogen en opgaand in haar muziek en melodieën stond ze daar. Met aan haar rechterzijde Marc Bischoff op piano, die weer heerlijk uit zijn dak ging met allerlei Latin-Jazz improvisaties. Yumarya had zich na haar optreden bij Masalsa omgekleed in een mooie witte jurk en liet haar warme stem weer horen in het heerlijke nummer Son al Son.

Gerardo en Maite, inmiddels helemaal in de Latijns-Amerikaanse sfeer geraakt, trokken na een paar nummers de jongens van Oscars band omhoog het podium op. Nu gaan jullie meedoen! En toen ging het dak eraf. Met het nummer Descarga werd het één groot feest. Het podium en de instrumenten werden overgenomen en gedeeld. Marc stond zijn piano af aan Oscar Reyes, die een schitterende improvisatie ten gehore bracht. Gerardo gaf zijn plek af aan Christoffel Petit en Charles Penalver en daar ontstond een opzwepend gevecht tussen deze grote percussionisten. De trompettisten Andres Felipe Diaz en Josmer Jose Julien soleerden vrijuit. Freddy Sanchez gaf nog een bassolo weg. Maite moedigde iedereen aan en vroeg om applaus. Heerlijk al deze muzikanten zo te zien improviseren en soleren. Voor mij was dit hét hoogtepunt van de avond, zoveel geweldige muzikanten op één podium die met elkaar speelden als één grote familie. Na het spelen in een orkest met strakke schema’s hadden ze nu de vrijheid om een eigen invulling te geven aan dit grootse feest. Extase! En natuurlijk wilde niemand nog naar huis, eerst de adrenaline maar eens laten zakken en nog even nagenieten. Met dank aan: De Oosterpoort, Groningen