Uiteraard geeft Ribot een geheel eigen draai aan de nummers, maar zijn intense gitaarspel gaat wonderwel samen met de Latijns-Amerikaanse klanken. Drummer Horacio ‘El Negro’ Hernandez heeft blijkbaar al voorzien dat het een heet avondje zal gaan worden en betreedt het podium met ontbloot bovenlijf. Geen gek idee, want wat volgt is een dampend optreden waar de stukken van afvliegen - letterlijk: als percussionist EJ Rodriguez tekeer gaat met zijn drumstokjes, vliegen de splinters over het podium.

Het is zo op het eerste gehoor een vreemde combinatie: het hoekige gitaarspel van Ribot, het warme orgelgeluid van Anthony Coleman en de doldrieste Cubaanse ritmes. Maar het werkt wel: het publiek klapt, zingt en danst vol enthousiasme, tot Ribots (gespeelde) verbazing: "People dancing at the Bimhuis? Isn't that against the law?" Een speellijst is er niet. De nummers worden ingezet door Ribot, waarna de bandleden inhaken. Het is kenmerkend voor de losse sfeer op het podium.

De muzikanten dollen met elkaar en met het publiek. Vooral EJ Rodriguez ontpopt zich als gangmaker en zweept het publiek nog verder op. Slechts een enkele keer wordt er gas teruggenomen. Tijdens het prachtige, verstilde Aurora en Pekín is het muisstil in de zaal en zie je iedereen, zowel publiek als muzikanten, intens genieten.