Na nog twee succesvolle albums begon het te kriebelen. Ik wilde toch wel erg graag mijn eigen ding gaan doen. Ik ben toen gaan praten met Maestro Juan, en hij vond het goed. Hoewel hij altijd had gezegd dat hijzelf de enige persoon was die buiten Los Van Van een andere band kon beginnen. Het was wel een heel moeilijke beslissing voor mij. Ik had immers al 32 jaar bij Los Van Van gespeeld. Maar de reden was dus dat ik mijn eigen weg wilde gaan. Ik wilde bijvoorbeeld meer vrijheid hebben om samen te werken met andere liedschrijvers en componisten. Ik had behoefte aan meer onafhankelijkheid.
Dat heeft goed uitgepakt. Had u dit succes verwacht?
Nee, want het is niet gemakkelijk om weg te gaan bij Los Van Van. Ik was ook verbaasd over wat er gebeurde met het eerste album. Ik heb het laatste nummer dat ik met Los Van Van had opgenomen als titeltrack gebruikt. Dat was Qué cosas tiene la vida.
Er zit veel humor in uw liedteksten.
Ja, daar houd ik van. El Pirolo… El Buenagente, over iemand die nogal gul is met andermans spullen. Maar dat is niet iets wat ik heb uitgevonden. Die humor komt uit het erfgoed van Nico Saquito, Miguel Matamoros en Ignacio Piñeiro. Ook zij verwerkten altijd de nodige humor in hun teksten.
Er zitten veel jonge muzikanten in uw huidige formatie.
Ja, dat klopt. Van de oorspronkelijke muzikanten spelen er nog maar drie mee in de huidige formatie. Er is dus veel nieuwe aanwas. Die nieuwe muzikanten zoek ik overigens altijd zelf op. Ik wacht niet tot ze bij mij komen, maar ga er zelf op af.
En waar gaat u ze dan zoeken?
Dat is niet zo moeilijk. Er zijn heel veel goede muzikanten en goede bands op Cuba, maar er zijn ook veel goede muzikanten zonder werk. Onder hen ga ik werven. Er zijn gelukkig nog veel muzikanten met interesse in de Cubaanse muziek, die zich er verder in willen verdiepen. Want soms voelen we ons in eigen land geremd, doordat genres van buitenaf zo populair worden dat ze onze eigen muziek dreigen te verdringen. Je krijgt dan vreemde situaties. Er komen buitenlanders naar Cuba met de illusie dat ze er de authentieke Cubaanse muziek zullen vinden, die ze van de cd’s kennen. En dan worden ze geconfronteerd met genres als de reggaeton. Dat is een genre dat echt een eigen plaats heeft veroverd. Of je er nu van houdt of niet, je moet wel erkennen dat er iets in zit, als het zo’n groot publiek voor zich kan winnen. Gelukkig wordt er, ondanks alles, ook nog steeds erg goede, authentieke Cubaanse muziek gemaakt.
Pupy y Los que Son Son bestaan inmiddels alweer 13 jaar. Wat is het mooiste moment tot nu toe geweest met deze formatie?
Dat zijn er meerdere geweest. Het allereerste optreden hier in Europa was zo’n moment. En dit jaar heb ik de ‘Premio Nacional de la Música’ gekregen én ik ben uitgeroepen tot ‘Maestro de Juventudes’. Dat is een onderscheiding, die wordt toegekend aan artiesten die door hun werk een voorbeeld, een bron van inspiratie zijn voor de volgende generaties. Daarbij ligt het accent niet op de techniek, maar op het eigen karakter van de muziek. In dit geval was dit voor de ‘tumbao’ die zo kenmerkend was voor Los Van Van en dat nog steeds is voor Pupy y Los que Son Son.
U heeft wel eens gezegd dat techniek belangrijk is, maar dat een goede artiest nog meer nodig heeft.
Inderdaad. ‘Sentir’ - gevoel - is het allerbelangrijkste. Cubaanse muziek moet je voelen. Anders heeft een optreden geen zin. Alles moet recht uit het hart komen.
Wat wilt u nog bereiken?
Dat ik later niet word vergeten, maar daar wil ik eigenlijk nog niet aan denken. En verder: ik heb natuurlijk met Los Van Van een Grammy gehaald, maar zou ook graag een keertje zelf een grote internationale prijs in de wacht slepen. En ik wil nog een speciaal album maken met een eerbetoon aan de grote componisten, vooral pianisten, met een specifiek repertoire. Een instrumentaal album. Maar vooral wil ik doorgaan met wat ik nu doe en later herinnerd worden om mijn ‘tumbao’.
Wat heeft u te maken met de Juegos Panamericanos (de Amerikaanse variant op de Olympische Spelen)?
Elk jaar worden er een aantal muzikanten geselecteerd om het themanummer voor deze Spelen te componeren. Het selectieproces is nog niet helemaal afgerond, maar we zitten nog steeds in de race. Het is tijd voor de bandleden om naar Zaal Commerce te gaan, dus we bedanken César Pedroso voor zijn tijd en wensen hem veel succes. Ook wij trekken naar de feestzaal om het concert bij te wonen.