Ik werd in oktober 1973, als lid van de studentenraad, voorgeleid in een groteske rechtszaak op de Universiteit en werd weggestuurd. Mij werd zelfs de toegang tot het gebouw ontzegd. Het regime had het gemunt op vooruitstrevende studenten. Ik ben niet gestopt met muziek maken, integendeel. Ik richtte datzelfde jaar, samen met Renato Freyggang en anderen, de groep Barroco Andino (Barok uit de Andes -red) op. Maar ik wilde verder studeren en daarom heb ik in 1976 besloten naar Nederland te komen, waar ik aangenomen was op het Koninklijk Conservatorium in Den Haag.” Wang komt in 1976 als student en banneling in Nederland. Volgens De Muziekencyclopedie kiest hij voor het Haagse Conservatorium “vanwege de internationale reputatie op het gebied van componeren en het uitvoeren van nieuwe muziek, waar de Chileense conservatoria nauwelijks aandacht aan schenken.” In Den Haag studeert hij klassiek gitaar bij Antonio Pereira-Arias, instrumentatie bij Louis Andriessen en compositie bij Gilius van Bergeijk.“Andriessen speelde met De Volharding Chileense revolutionaire liederen op straat. Later heeft hij het Hoketus ensemble opgericht waarin we, ook met Renato Freyggang, bijna 10 jaar samen hebben gespeeld. Het was een bijzondere periode: in Nederland kwamen politiek en muziek echt bij elkaar.”
Amankay
Wang ontwikkelt zich tot een zeer veelzijdig muzikant en componist: “Ik heb veel verschillende genres meegemaakt, maar ik ben geen volksmuzikant. Het mooie van de Nueva Canción beweging was dat het een beweging was van de traditie van de volkszangers gecombineerd met de mensen uit het conservatorium. Daardoor krijg je een eigen draai aan melodie en ritme.” 1976 is een jaar vol verandering voor Wang: behalve de komst naar Nederland en het Haagse Conservatorium, richt hij samen met een keur aan muzikanten in dat jaar ook Amankay op. De groep bestaat naast Wang uit percussionist en fluitist Renato Freyggang, zangeres Winanda van Vliet ('Winanda del Sur'), flamencogitarist Ricardo Mendeville en danser-acteur Daniël Smit. De groep krijgt grote bekendheid en is tot 1981 te zien op vele manifestaties tegen de dictatuur van Pinochet. Na 1981 reist Wang door heel Europa om muziek te maken met verschillende gezelschappen. Tijdens en na zijn studie gaat Wang, naast film, solisten en ensembles, dans en theater, ook steeds meer werken voormuziektheaterprojecten.
Verhalen vertellen in muziek
Wang: “Ik hou ervan een verhaal te vertellen in muziek. Dat vind ik ook zo mooi aan muziektheater: in alle elementen zit een verhaal. En het is een groot collectief avontuur, waarbij alles samen moet komen, kostuums, toneelspel, muziek, zang, decors.” Het project waar hij op dit moment mee op tournee is (samen met Amankay 'kernleden' Freyggang, Van Vliet en Smit), is ook zo'n stuk. In Maria Núñez, asielzoekster in onze Gouden Eeuw, heeft Wang als componist de eeuwenoude Sefardische liederen genomen en daar zijn eigen artistieke klank aan gegeven. Het muziektheaterstuk (of 'musical') gaat over de jonge Maria Núñez, die de Portugese onderdrukking van de Sefardische Joden ontvlucht en na een avontuurlijke reis uiteindelijk in het Amsterdam van de Gouden Eeuw terecht komt. Het concept sprak Wang direct aan, toen hij werd benaderd. “Ik was al lang geïnteresseerd in de geschiedenis van de Marranen (de gedwongen tot Christendom bekeerde Joden in Spanje en Portugal -red.). Er zijn veel Marraanse roots te vinden in de Latijns-Amerikaanse cultuur. Columbus reisde al met Marranen naar het nieuwe land, zeggen ze, en sindsdien zijn ze in het hele continent te vinden.”
Sefardische melodieën
In de productie Maria Núñez heeft Wang onder andere eeuwenoude Sefardische melodieën opnieuw muzikaal vormgegeven. Wang: “Ik vind arrangeren heel erg leuk. Iedere melodie heeft een eigen geschiedenis en daar kan je eigen dingen mee doen. Die confrontatie opzoeken is heel spannend. Ik maak er mijn eigen muzikale verhaal van. Het bijzondere van dit stuk is ook dat de rollen worden gespeeld door musici, niet door acteurs. Muziek is dus ook een belangrijke verteller.” Wang heeft voor het stuk de melodieën en ritmes verwerkt van verschillende traditionele dansen en muzieksoorten zoals de Huayno (uit Peru), de Chacarera (uit Argentinië) en de Cueca (uit Chili). Wang: “Maar het is geen volksdansmuziek. Ik suggereer deze ritmes en melodieën en gebruik ze in mijn compositie. Ik maak ook gebruik van de Batida de Coco, een Braziliaans ritme. Dat was een suggestie van Augusto Valença, de tenor in het stuk. Hij komt uit Brazilië. En dat is zo mooi aan muziek maken: al die elementen die bij elkaar komen.”