Het is een liefdesverhaal over een meisje, Maylen, dat verliefd wordt op een jongen in Kaapverdië. Uiteindelijk worden ze van elkaar gescheiden doordat zij het eiland verlaat om in het buitenland een betere toekomst op te bouwen. Wat blijft, is de liefde, het verlangen, het steeds maar wachten op elkaar, zonder dat ze elkaar werkelijk terugzien. Een heerlijk nummer, dat uitnodigt om mee te zingen. Het lied Na ó Minino Na, dat ze kreeg van Tavares, is meer een traditionele ‘lullaby’, een slaapliedje. Het gaat over de eerste zeven dagen in het leven van een pasgeboren kindje, met het verzoek aan God om het goed te beschermen. Een meditatief en symbolisch lied met een mooie improvisatie van de pianist. De titelsong No ama, Cab' Verde Na Coraçon, Tristalegria (Amandio Cabo) en meer zeer bijzondere songs van haar albums komen voorbij. De ‘morna’ die de melancholische emotie vertolkt, beheerst Nancy geweldig. Daarnaast zijn er Braziliaanse invloeden hoorbaar in haar stem. Haar muziek leent zich erg goed om te dansen, maar het publiek moet hiervoor even uitgenodigd worden. Zelf beweegt ze ook heerlijk op deze ritmische, Creoolse klanken tussen het dansende publiek in. Ze weet als geen ander dat deze muziek vooral gespeeld wordt om te feesten. De morna is een genre uit Kaapverdië dat al sinds de 18e eeuw bestaat. Het hoort bij Kaapverdië zoals de fado bij Portugal hoort.

Over de betekenis van het woord ‘morna’ bestaan meerdere theorieën. Het zou afgeleid kunnen zijn van het Engelse woord ‘to mourn’ dat verwijst naar‘treuren’ en het Franse ‘morne’ dat zou verwijzen naar de bergen in de Franse Antillen en tot slot het Portugese ‘morno’, dat ‘warm’ betekent. Dit laatste zou het meest tot de verbeelding spreken. De meeste nummers beginnen instrumentaal met de melodie, dan volgt de zang en tijdens het refrein is er ruimte voor improvisatie. Typerende instrumenten zijn de gitaar, in het Portugees ‘violao’ genoemd. De gitaar wordt op een speciale manier bespeeld, waarbij de duim het accent op het ritme legt. Ook de ‘viola’ (een tien- of twaalfsnarige gitaar) en de basgitaar zijn vaste begeleidingsinstrumenten. En verder wordt er vaak gebruik gemaakt van piano, accordeon, klarinet en percussie-instrumenten als de shaker, güiro en bongo’s. Karakteristiek voor deze muziek is een langzaam tempo en zeer harmonieuze klanken. De stemtoon in dit genre is vrij monotoon te noemen, maar wordt ondersteund met een sterke beat. Terugkerende thema’s zijn de liefde, vertrek naar het buitenland, terugkeer, liefde voor het vaderland en de zee.

Muziek die drijft op de ‘sodade’ staat voor het verlangen naar iets of iemand waar men veel van houdt, maar helaas nooit meer terug zal zien. Het romantische element is in de twintigste eeuw geïntroduceerd door Eugénio Tavares. De belangrijkste Kaapverdische morna-zangeres, Cesária Évora, is in 2011 overleden. Waar Cesária een meer doorleefde stem liet horen, heeft Nancy een meer energieke en open stem. Maar ook zij brengt de morna met enorme bezieling. Ook haar begeleidingsband is bijzonder; deze bestaat grotendeels uit jonge, Kaapverdische muzikanten afkomstig uit de band van Cesária Évora. De jonge pianist Carlos Alberto was op zijn 18e jaar al muzikaal leider van Cesária’s band. Percussionist Ademiro Jose Paris woont in Lissabon en speelt inmiddels al 10 jaar met Nancy samen. Verder zijn alle bandleden naast instrumentalisten ook zangers. Dat dit hun zeer goed afgaat, bleek wel uit het nummer Ningue’m, dat werd gedragen door de mannenstemmen en wat meer Afrikaans klonk.
Het slotnummer was heel speciaal: Nancy nam al zingend afscheid van haar publiek. Haar stem ebde langzaam weg, waardoor ze ons met een gevoel van weemoed en verlangen achterliet.