Ik heb hem van jongs af aan gekend. Hij is een vriend van de familie en mijn neef speelt güiro in zijn orkest, vandaar dat er een band is ontstaan. En je begrijpt natuurlijk dat ik enorm veel heb geleerd door van kinds af aan naar zijn muziek te luisteren. Hij is mijn “padrino” en mijn grote voorbeeld.
Toen je nog in Cuba woonde, ben je met verschillende bands naar Peru geweest. Wanneer besloot je daarheen te verhuizen en waarom?
In 2002 ben ik voor het eerst naar Peru gegaan om bij “Los conquistadores de la salsa” te spelen. Dat was toen een Peruaanse band met Cubaans repertoire, en blijkbaar hadden ze van me gehoord, want toen ze een pianist nodig hadden, nodigden ze mij uit. Ik vond Peru meteen een mooi land. Toch ben ik daarna teruggegaan naar Cuba, want deze band speelde veel covers en daar houd ik niet van. Ik wil liever mijn eigen muziek spelen. Twee jaar later ben ik met Orquesta Caro naar Peru geweest. En hoewel ik ook daarna weer ben teruggekeerd naar Cuba, was het wel begonnen te kriebelen. Uiteindelijk heb ik zelf besloten om toch maar naar Peru te gaan. In mijn eentje, zonder uitnodiging. Ik wilde in dat land en in die stad (Lima) een leven opbouwen en uiteindelijk is daar Mayimbe geboren.
Was het een moeilijke start?
Ja! Ik was geëmigreerd en emigreren is niet makkelijk. In het begin had ik geen eten en geen onderdak, want ik kende niemand. Dat was heel zwaar. Maar ik had altijd nog mijn muziek en ik had veel vertrouwen in alles wat ik in Cuba had geleerd. Want Cuba is een heel goede leerschool!
Hoe is toen Mayimbe ontstaan en hoe heb je de muzikanten gevonden?
Op een dag kwam ik op straat Angelito Ramirez tegen, die nu een van de leadzangers van Mayimbe is. Hij kende mij, omdat ik in heel veel bands had gespeeld. We raakten in gesprek en hij stelde me voor om een band op te richten. Hij zei: “Ik wil graag zingen, maar ik krijg de kans niet. Jij kunt arrangeren en componeren, dus waarom richten we geen band op?” En ik keek hem aan en zei: “Waarom niet? Maar dan hebben we wel wat spullen nodig.” Gelukkig had Angel daarvoor wel een oplossing: “Geen probleem, ik heb een vriend die nog oude instrumenten heeft. Dat komt wel goed.” En zo zijn we begonnen. De muzikanten kwamen vanzelf, die heb ik niet hoeven zoeken. We zijn aan het experimenteren gegaan en ik heb het zo’n beetje in goede banen geleid, net zolang totdat we klonken zoals ik in gedachten had. Toen zijn we gaan spelen. Het ging steeds beter klinken en het was alsof onze muziek vleugels kreeg! Gek genoeg werden we eerst bekend in Frankrijk en daarna ging de muziek van Mayimbe heel Europa door: van Frankrijk naar Italië en Spanje, tot hier in België. En zo is het gekomen.
Hoe zou je de muziek van Mayimbe omschrijven?
Dat is niet zo makkelijk. Het is de muziek die uit mijn hart komt. Het is Cubaanse muziek die niet echt in een specifiek hokje past. Ik schrijf zoals het in me opkomt. Je zou het een mix kunnen noemen van son met songo en een beetje timba.
Was je verrast door het succes van jullie eerste album: De la Habana a Perú?
Ja, hoewel ik er wel op had gehoopt, want ik wist wat ik deed toen ik het schreef. Ik heb in dat album heel veel geduld en heel veel liefde gestopt. En als je dat doet, dan pakt het altijd goed uit. Het resultaat is het bewijs. Ons tweede album heb ik op dezelfde manier gemaakt. En als God het wil, hoop ik daarmee evenveel succes te hebben.
Wat staat er verder op je verlanglijstje?
Een Grammy winnen! Dat zou ik graag willen. Het is erg hoog gegrepen, maar ik zou het wel heel graag willen. Maar verder zou ik, als God het wil, graag nog meer door Europa reizen en de verschillende culturen leren kennen. Dat vind ik heel interessant en het is ook belangrijk, want dat helpt me om betere nummers te componeren en schrijven. En verder wil ik graag doorgaan met albums opnemen en vooral muziek blijven maken.
In welke landen hebben jullie nog meer opgetreden?
Nou, verrassend genoeg: in Cuba! We komen er net vandaan en het was heel bijzonder. Want ik ken geen enkel orkest van buiten Cuba, dat in Cuba heeft opgetreden, tenminste niet in mijn muziekgenre. Voor mij was dat een droom die uitkwam.
En hoe was de ontvangst?
Ongelooflijk! We hebben in het Tropical gespeeld, waar ik als kind al vele grote muzikanten had zien spelen. Het was heel ontroerend om daar weer te zijn en ik heb erg mooie herinneringen aan dat concert met Adalberto Alvarez. Hij was de degene die het mogelijk heeft gemaakt dat ik naar Cuba kon gaan. Het was een superconcert. Straks gaan we weer terug naar Peru, en daarna staan de Verenigde Staten en Argentinië op het programma. Na Cuba en Europa zijn dat de eerste andere “buitenlanden” waar we naartoe gaan. We zullen zien wat dat brengt.
En daarna? Misschien naar Azië?
Ach, wie weet? Misschien gaan we ooit nog eens naar Japan, of naar China, want ook daar luisteren ze naar de muziek van Mayimbe. Als God het wil…
Wil je nog iets kwijt aan onze lezers?
Ik wil iedereen graag bedanken voor alle liefde en hartelijkheid. Ik krijg heel veel mooie facebookberichten en e-mails binnen, en dat geeft me veel kracht en inspiratie om door te gaan met het schrijven van muziek. Dank jullie wel en ik hoop ooit voor jullie allemaal samen een megaconcert te geven!