Joan is het zevende kind uit een gezin van 15 kinderen. Hij heeft niet heel erg lang op school gezeten, omdat vrij snel duidelijk werd dat hij andere ambities had: hij wilde muziek maken. Op 9-jarige leeftijd luisterde hij al naar Radio Borachito, in die tijd de enige radiozender die bachata uitzond. Zijn broer had van een blikje en vislijn een “gitaartje” gemaakt. Op een dag was die broer zijn vader aan het helpen bij het werk op het land, en Joan pakte het “gitaartje” en begon erop te spelen tot grote verbazing van zijn moeder, die stond te koken. Zij vroeg hem hoe het kwam dat hij al zo goed gitaar kon spelen zonder dat hij ooit een gitaar had vastgehouden. Joan was erg geschrokken dat zijn moeder hem had gehoord. Helemaal toen ze vervolgens de hele familie bij elkaar riep. Hij was vooral bang dat zijn broer boos zou zijn, maar het pakte anders uit. Zijn broer schonk hem het gitaartje, dat daarmee zijn eerste gitaar werd. De stelling van zijn vader was: “Als ik 1 kind heb dat het ver kan schoppen in de muziek, ben ik tevreden”. Binnen het gezin Soriano is Joan niet de enige met de gave om te zingen en muziek te maken. Samen met een aantal broertjes en zusjes richtte hij een band op met de naam Los Candes (vernoemd naar zijn vader Candelario). De band werd een plaatselijke hit en op 13-jarige leeftijd vertrok Joan van het platteland naar de stad om zijn geluk te beproeven.

Toen hij daar bij een band aanklopte, kreeg hij te horen dat hij de volgende dag maar terug moest komen. Dat deed hij. Hij werd aangenomen en heeft 7 jaar lang in die bewuste band gespeeld. Na die 7 jaar volgden er nog een aantal andere bands, maar uiteindelijk heeft hij zelf een band opgericht, onder zijn eigen naam. Zijn oudere zus, Amparo, heeft als zangeres vanaf het prille begin deel uitgemaakt van deze band. Ondertussen leerde hij zijn broer Fernando (het 12e kind van het gezin) ook gitaar spelen en toen de gelegenheid zich voordeed om ook Fernando mee te laten spelen in de band, werd die met beide handen aangegrepen. Ook Amparo vond dat het tijd werd om de jeugd een kans te geven. Zij maakte plaats voor Griselda (het 15e kind van het gezin). Joan voelt zich gesterkt door het feit dat zijn familieleden (broertje, zusje en ook een zwager) deel uitmaken van zijn band. Hij beseft echter dat de kans groot is dat ook zij, gezien hun talenten, hun eigen weg zullen gaan. Zo heeft een andere zus, Nelly Soriana, in New York haar eigen bachatagroep. Hij gunt het haar van harte.

Joan is een gelovig man en zegt dat hij alles wat hij tot nu toe heeft bereikt aan God te danken heeft. Zijn boodschap is dan ook: “Je moet in God geloven omdat hij je met alles kan helpen”. Als hij problemen heeft, maakt hij muziek en voelt zich daarna meteen beter. Tegenwoordig beschikt hij over voldoende geld, en uiteraard benut hij de mogelijkheden die hij daardoor heeft, maar geld zal hem nooit veranderen. Want wat heb je aan geld als je niet gelukkig bent? Zo zal hij zijn muziek nooit aanpassen om nog meer geld te verdienen. Hij heeft een stukje grond kunnen kopen om een huis te bouwen, maar dat huis staat er nog niet. Eerst God en de familie. Terloops vertelt Joan dat zijn zoontje erg graag op reggaeton danst. Hij vermoedt dan ook dat zijn zoon eerder danser dan muzikant zal worden. Alle nummers die Joan tot nu toe geschreven heeft, zijn hem even dierbaar. Hij heeft dan ook geen voorkeur voor een bepaald nummer.

Toch wordt hij emotioneel bij het zingen van de regels “Ayer fue mi último llanto, llorando me desahogué” (Gisteren heb ik mijn laatste traan gelaten, huilend heb ik mijn pijn verwerkt) uit het nummer Mi ultimo llanto (Mijn laatste traan), al weet hij nog steeds niet waarom. Hij schrijft ook nummers als hij verliefd is, zoals Vocales de amor.
Op mijn vraag of er verschil is tussen het publiek in Santo Domingo en het publiek in Europa is zijn antwoord “Ja”. In Santo Domingo staan er tafels en stoelen in de zalen en iedereen zit, luistert, praat enz. Mensen die willen dansen staan op en dansen tussen het meubilair en er zullen nooit twee vrouwen of twee mannen met elkaar dansen, omdat ze dan gelijk bestempeld worden als lesbisch of homo. Hij merkt dat het hier anders is en dat veel mensen speciaal komen om te dansen. Ze blijven meestal niet zitten en het maakt niet uit wie met wie danst. Ook vindt hij dat de manier van dansen hier anders is dan in Santo Domingo. Het is tekenend voor deze muzikant, dat hij zijn neus niet ophaalt voor relatief kleinschalige optredens. Hij heeft een bescheiden kant en laat duidelijk zien dat hij zijn eenvoudige afkomst niet is vergeten, maar… kan ook heel trots uit de hoek komen. Vol overtuiging geeft hij te kennen dat er maar één “El Duque” is, en dat is hij! Wil je het naadje van de kous weten over deze zanger/muzikant?
Er is een documentaire over zijn leven gemaakt. Zie hiervoor editie 31, jaargang 3, mei 2012 van het Latin E-magazine. De aankondiging vind je op pagina 13, onder de titel “Muziek in Beeld”.