Ook heb ik 3 nummers geschreven over armoedebestrijding, de strijd tegen SOA, AIDS, en 2 nummers over levenswaarden: over de liefde in het algemeen, de liefde die van God komt, over respect, tolerantie, solidariteit, kortom, de belangrijke levenswaarden.
Kunt u ons wat vertellen over uw laatste album?
Mijn nieuwste album bedoelt u.
Het is al verschenen?
Ja. Het is uitgekomen in maart, in Parijs. Het is uitgegeven door CRC Edition. Dat is de maatschappij die indertijd ook Manu Dibango heeft uitgegeven. De titel is “Mila Anao” (ik heb je nodig), en daarmee bevestig ik wat ik al gezegd heb: Ik heb je nodig, dat gaat over de liefde. Maar op dat album staan ook 3 nummers over milieubescherming. Er is zelfs een nummer met de titel “Président”. Als ik president ben, zal ik de soldaten laten strijden tegen de vijand. Want veediefstal is niet de echte vijand van de Malagassiërs, maar slechts een overgang van eigendom. De vijand van de Malagassiërs is de ontbossing, de bosbranden, de droogte. Vooral de westkust van mijn land is in een woestijn aan het veranderen. Als je er met het vliegtuig overheen vliegt, word je bedroefd als je omlaag kijkt. Er staan geen bomen meer aan de westkust. En aan de oostkust, waar nog wel veel bomen staan, wordt alles gekapt. Onze kostbare houtsoorten, palissander, ebbenhout, rozenhout worden gekapt en geëxporteerd naar China, Amerika en Europa. Maar die eeuwenoude bomen hielden het water vast, en in mijn land begint er nu watergebrek te ontstaan. Dus voor mij zijn ontbossing, bosbranden en droogte de echte vijanden van de Malagassiërs. Dus als ik president word, stuur ik de soldaten ten strijde tegen die vijand. Dus op dat nieuwste album staat het nummer “president”. Maar er staan nog meer nummers op over de bescherming van de aarde. Maar ook veel over de liefde.
U hebt een zeer muzikaal gezin, nietwaar?
Ja, mijn hele gezin zit in de muziek. Mijn vrouw zingt in mijn band, de bassist is mijn tweede zoon, de sologitarist is mijn derde zoon, mijn oudste zoon zingt ook, maar die is niet meegekomen op deze tournee. Mijn oudste dochter zingt ook; al mijn dochters zitten in de muziek. Ik zeg maar zo: “Als je het afkunt met je familie, is dat het beste.” Daarbij moet ik ook bekennen dat het onze broodwinning is.
Hebt u specifieke toekomstplannen?
Ach, het is een beetje routine. Zoals ik al heb gezegd, sta ik al 42 jaar achter de microfoon. Ik heb 40 jaar in nachtclubs opgetreden; voor mij is het routine. Het is mijn leven. Ik schrijf nieuwe nummers. Ik denk nu al aan het volgende album, dat waarschijnlijk in 2014 zal verschijnen. In principe breng ik elke twee jaar een album uit. En als ik het over “routine” heb, dan doel ik op de tournee. In principe organiseer ik niet zo veel, want ik heb geen manager. Ik “manage” mijn band zelf, en dat is niet mijn sterke punt. Ik wacht totdat ik word gevraagd, tot men mij opbelt met de vraag: “Joajoby, bent u vrij? Kom bij ons spelen.” Dus het plan is om de routine vast te houden. Blijven zingen, wachten totdat we worden gebeld en gevraagd om weer te gaan touren. En ondertussen ga ik weer nieuwe nummers schrijven. Maar als we weer op Madagaskar zijn, gaan we ook concerten geven en verder strijden om ons vaderland te beschermen, om onze aarde, onze planeet te beschermen. Mijn excuses voor mijn onbescheidenheid. Ik ben niet de enige, die zich hiervoor inzet. Gelukkig zijn er velen die zich bewust zijn van wat er speelt.
Dan wens ik u veel succes toe, voor uzelf, voor Madagaskar en de rest van de wereld.
Dank u wel, mevrouw.