Als je een eigen manier vindt om je uit te drukken, als je oefent, als je dicht bij jezelf blijft en praat met jezelf en met de mensen om je heen, dan kun je die energie doorgeven aan je publiek. Het publiek krijgt die energie binnen, en dat werkt! Meer is er niet. Het is net als alle andere dingen, net als koken, net als de liefde, net als voetbal…
Je moet er werk en energie in stoppen.
Altijd! En heel veel liefde.
Wat is de plaats van de tekst en de melodie in jullie nummers?
Voor mij zijn ze even belangrijk. Ik stop evenveel energie in de melodie, het ritme en de harmonieën als in de tekst, in sommige nummers zelfs meer. Maar we zingen veel in het Catalaans en ik weet dat ze dat buiten Cataluña niet verstaan. Dus we proberen ook om andere vormen te vinden om met het publiek te communiceren. En aangezien we muziek spelen om op te dansen, is dat ook wat we het allerliefste willen: de mensen aan het dansen krijgen. Daardoor schuift de tekst wel eens wat meer naar de achtergrond. Maar we hopen altijd dat de mensen de toch door de tekst geraakt worden.
Zien jullie veel verschil tussen de plaatsen waar de mensen wel jullie teksten verstaan, zoals in Cataluña, en elders?
Ja, dat verschil is wel merkbaar, maar de manier waarop het publiek de muziek beleeft is anders. Cataluña en Spanje hebben een flinke feestreputatie, maar een feest wordt daar ook beschouwd als een gelegenheid om wat te drinken en met elkaar te praten. De muziek is soms echt achtergrondmuziek, en er is traditioneel minder aandacht voor het spektakel. Het is dan ook erg leuk om af en toe op een festival elders in Europa te spelen, omdat het publiek daar echt aandacht heeft voor wat er op het podium gebeurt. Misschien dansen ze wat minder, maar ze praten er niet doorheen. En aan het einde van een nummer applaudisseren ze. En dat was voor ons heel verrassend. Soms, als we in Cataluña spelen, zingt iedereen mee, maar als het nummer is afgelopen, gaan ze gewoon weer verder met hun eigen gesprekken. Zo is het overal weer anders.
Wat zijn jullie plannen voor nu, voor de toekomst?
We gaan door met spelen op festivals in Europa en grotere evenementen in Cataluña, Galicië, Baskenland en elders in Spanje. En in oktober stoppen we even. Dan meren we de boot aan in de haven, en zullen we eens kijken of we de zeilen kunnen repareren, de boot verven… We zien wel.
Zijn er artiesten die jullie inspireren?
Jawel, maar de inspiratie komt uit alle soorten muziek of zomaar iets dat onze aandacht trekt. En dat kan heel breed zijn: van Mozart tot de Sex Pistols, van een gedicht van Baudelaire tot een nummer dat we op de radio horen. Alles wat je leuk vindt, wat je passioneert, is een invloed. Maar in de muziek die wij maken, zitten misschien wat meer referentiepunten – het zijn eerder referentiepunten dan invloeden – naar de Latijns-Amerikaanse muziek. Die zitten er veel in, want dat is voor ons echte dansmuziek. Een natuurlijk ook de Mediterrane muziek. Dat is zo’n beetje de mix. Daarnaast baseren we ons sterk op de Catalaanse rumba. Dat is de rumba van de Catalaanse zigeuners, en die gebruiken we ook veel… Daarnaast worden we ook beïnvloed door het zigeunerconcept van ‘proberen een eigen specifieke taal te vinden, om muziek uit alle windstreken in weer te geven’. Want dat is heel mooi van de zigeuners: niemand twijfelt of iets zigeunermuziek is, maar ze spelen muziek uit verschillende landen. En dat is bijzonder; ze spelen de traditionele muziek uit verschillende landen, maar het klinkt als zigeunermuziek en dat is geweldig. Voor mij is dat een heel belangrijk referentiepunt.
Dus je moet eigenlijk het Kung-Fú-geluid zien te vinden voor verschillende muziekvormen.
Ja. Ik denk van wel. Ik denk dat de goede muzikanten en grote componisten die doorbreken deze eigenschap allemaal hebben. Het maakt niet uit welke stijl het is, of hoe je het noemt, ze komen binnen en je herkent ze direct.
Dat lijkt me een heel mooi doel voor de toekomst.
Ja. Ik ben er ook al heel lang mee bezig!
Als ze de Kung-Fú weten vast te houden, zal het ze wellicht ooit lukken…