Dit is jullie eerste tournee door Europa, nietwaar?
José Velasquez: “Ja dit is de eerste keer.”
En hoe lang zijn jullie al onderweg?
José Velasquez: “In totaal zijn we nu ongeveer een maand onderweg en het was altijd fantastisch! Het was altijd een groot succes, want er was altijd voldoende publiek om ons aan te moedigen. En dat is mooi, want de muziek die wij brengen is bedoeld om mensen op te vrolijken, en uiteindelijk is het resultaat dat het publiek ons opvrolijkt. Daar zijn we iedereen erg dankbaar voor.”
Zien jullie verschil tussen het Europese en het Colombiaanse publiek?
José Velasquez: “Ja, eigenlijk wel!”
Rafael Polo: “Ja, dat verschil is vrij groot, want de latino-cultuur is toch anders. Maar toen wij hier aankwamen, vertelden ze ons dat de cultuur hier wat killer was en dat de mensen niet bewogen. Ons doel was dus om ze in beweging te krijgen. Ze hadden tegen ons gezegd dat de mensen hier tijdens een concert alleen maar kijken en dat ze daarna klappen, dus onze impresario’s waren erg blij toen het tegenovergestelde gebeurde. De mensen dansten en juichten, en overal waar we optraden vroegen ze om toegiften. En dan moesten we weer terug het podium op om verder te spelen, en dat is het mooiste wat er is: spelen omdat de mensen blij zijn.”
Jullie zijn een echt energiebommetje op het podium. Waar halen jullie die energie vandaan?
José Velasquez: “We hebben veel energie omdat het publiek ons energie geeft. En wij geven die weer door aan het publiek, en zo laten we zien wie we zijn. En als we dan het publiek zien dansen, dan worden we meegesleept en zoeken we de ‘swing’ op. En daarom noemen ze ons ook ‘Los Locos del Swing’. Maar geen ‘locos’ in de betekenis van waanzinnig, maar gekken met ‘sabor’.
Jullie moeten ook wel een goede conditie hebben.
Rafael Polo: “Och, we mogen dan een beetje gezet zijn, maar op het podium raken we gemakkelijk 4 of 5 kilo kwijt. Maar ja, na afloop komen die er ook zo weer bij. Ik wil eigenlijk eerst iemand bedanken, namelijk de allergrootste, de man daarboven in hemel: Onze-Lieve-Heer, Papa Dios. Want dankzij hem zitten wij hier. Dankzij hem en dankzij het bedrijf Rasa, dat ons hierheen heeft gehaald. We zijn hun erg dankbaar voor deze kans.”
Klopt het dat jullie nooit zonder hoed het podium opgaan?
José Velasquez: “Toch wel, soms dragen we geen hoeden. Maar volgens de Colombiaanse traditie horen die hoeden erbij. Het is het symbool van ons vaderland, ons geliefde Colombia, en we dragen ze met trots. Soms proberen de fans wel om ze ons afhandig te maken. Aan het einde van een tournee gooien we ze trouwens allemaal het publiek in. Dus het laatste publiek heeft geluk.”
Hoe ontstaat een nieuw nummer?
José Velasquez: “Nou tijdens deze tournee ben ik een nieuwe cumbia aan het schrijven. We hebben hem nog niet gespeeld. Ik ben de tekst aan het schrijven en daar verwerk ik alle landen in die we bezoeken, zoals Nederland, omdat we daar toen waren. En daarna Duitsland, en vervolgens het land waar we nu zijn, hoe heet het ook alweer? België. Alles stop ik erin, alle traditionele dingen van hier.”
Rafael Polo: “Maar soms ontstaat een compositie spontaan. Alles kan als inspiratie dienen. Bijvoorbeeld als je een mooi meisje ziet lopen, of als je op het strand zit, een zonnestraal, de maan, het zijn allemaal momenten die je kunt gebruiken. Soms roept er iemand uit het publiek iets wat je inspireert, en dan komt de muze tevoorschijn.”
Wat zijn jullie toekomstplannen?
José Velasquez: “We hebben pas in een dorpje hier in de buurt een album opgenomen, een nieuwe productie voor distributie hier in Europa, met zowel bestaande als nieuwe nummers. We weten niet wanneer die precies uitkomt, maar hopen wel dat dit snel zal zijn, en in ieder geval voor de volgende tournee, die al in de startblokken staat. Want de mensen willen ons terugzien en wij komen graag terug.”
Bedankt voor dit interview, we wensen uw broer veel beterschap.