Het verhaal van Salsabor begint ergens begin jaren negentig bij de Big Band van de provincie Gelderland. Dit Arnhemse muziekgezelschap raakte midden jaren negentig uitgekeken op de geijkte jazz standards van Count Basie en Duke Ellington. Dirigent en pianist Gerard Geurts had kort tevoren een aantal lessen gevolgd bij de toen al door latin muziek geobsedeerde pianist Peter van Marle. Geïntrigeerd door alle nieuwe dingen die hij had ontdekt, wist Gerard wel in welke richting hij het gezelschap wou duwen.
Niemand had enige ervaring in het genre en daarom verpakte hij het diplomatiek als een project dat na drie maanden zou worden geëvalueerd. Als iedereen het leuk zou vinden, zouden zij er mee doorgaan.

Om aan de slag te kunnen gaan, arrangeerde hij wat nummers. Het grote voorbeeld was de muziek op de drie cd's die kort daarvoor van Mario Bauza and the Afro-Cuban Jazz Orchestra waren uitgebracht: The Tanga Suite [1992], My time is now [1993] en 944 Columbus [1993]. De uitkomst van het project liet zich raden. Men was zo enthousiast, dat iedereen wilde doorgaan. In plaats van Ellington en Basie ging het orkest vanaf dat moment voor Machito en Puente. De switch richting Latin ging gepaard met een naamsverandering. Hoewel qua samenstelling nog steeds een big band, gaven de beginnende salseros zichzelf de melige werknaam "Conjunto Mantequilla" (mantequilla = boter) mee. Een naam die in het begin wel leuk was. Maar op den duur raakte het grappige er vanaf en ging het tegen hen werken. Ze voelden zich niet meer serieus genomen. De naam deed geen recht aan de inspanning die ieder zich getroostte om op een hoger niveau te komen. Er moest dus een andere naam komen. Het was de toenmalige Peruaanse zanger Eduardo Rocha die op het idee kwam de woorden "salsa" en "sabor" samen te trekken tot "Salsabor". Een leuke vondst. Voor de zekerheid werd nog even op internet gespeurd of er misschien nog andere orkesten met deze naam bestonden. Op dat moment vonden zij er slechts ééntje. Omdat het niet waarschijnlijk leek dat er ooit naamsverwarring zou optreden, werd daarop besloten de "Mantequilla" om te ruilen voor de "Salsabor".

Het begin was bemoedigend. De vuurdoop was een tournee door Frankrijk. Het belangrijkste optreden was tijdens een festival. Dat was al vóór de switch zo gepland en de organisatie wist niet beter dan dat er een jazz big band zou komen optreden. Dat pakte door de gebeurtenissen in de voorafgaande maanden anders uit. Het was even spannend of de organisatie het nieuwe salsageluid zou accepteren en ook hoe het publiek daarop zou reageren. Al snel bleek dat het optreden bij alle partijen in de smaak was gevallen. De muzikanten waren apetrots op de prestatie. Het succes was een stimulans om door te gaan. Achteraf bezien, jaren verder en een hele ontwikkeling doorgemaakt hebbende, overheerste in die periode voornamelijk overmoed. Vergeleken bij wat het nu is, kunnen de leden die er indertijd bij waren alleen nog maar lachen om opnamen van toen. Maar dat kunnen lachen om toen betekent impliciet dat zij trots zijn op de kwaliteit waar het orkest tegenwoordig voor staat. Maar diezelfde kwaliteit bracht nieuwe problemen met zich mee. Een omvangrijk orkest als Salsabor kent een bepaald verloop. Het hele orkest was in wezen samengesteld uit mensen die bij wijze van ontspanning en vrijetijdsbesteding met elkaar muziek wilden maken. Weinig zakelijk en veel liefdewerk oud papier. In weerwil van de stijgende populariteit van salsamuziek, bleek het een steeds grotere opgave te zijn mensen van gelijke gezindheid te vinden, die bereid waren "zich vast te bijten in het ouderwetse noeste bikkelen, instrumenten onder controle krijgen en houden, en noem maar op." Voor de blazerssectie kon het nieuwe bloed nog wel uit het jazzsegment worden gerekruteerd. Dat gold in veel mindere mate voor de ritmesectie, de bas en de piano. Salsa brengt een heel andere benadering van deze instrumenten met zich mee. Het werd steeds lastiger binnen het hobbycircuit iemand te vinden die het niveau van het orkest aankon. Daarop kwamen zij als vanzelf bij mensen terecht, die zich in het genre hadden gespecialiseerd. Dan was het vaak de hobby voorbij en deze mensen lieten zich bijgevolg alleen inhuren. Dat inhuren stond weer op gespannen voet met het oorspronkelijke doel van het orkest.

Dat probleem speelde niet alleen bij het zoeken van nieuw bloed. Het speelde ook bij de invallers. Naast een enkele beroepsmuzikant die voor z'n plezier in het orkest speelde, bleken vele leden verplichtingen met andere orkesten te zijn aangegaan. Dat het zo zou lopen bij de professionals was van tevoren in te calculeren; zij moesten er immers van leven. Maar ook bij de overige muzikanten had Salsabor al gauw het nakijken wanneer zij een profijtelijke schnabbel hadden. Om met een volledige bezetting te kunnen spelen, moest daarom veelvuldig met invallers worden gewerkt. Tot op de dag van vandaag speelt er bij bijna elk optreden ergens wel eentje. Er waren niet genoeg invallers voor een voltallig schaduworkest. Het orkest zou ook niet goed functioneren met teveel invallers. De grens werd daarom gelegd bij maximaal één invaller voor elke sectie. Op de cruciale plekken, zoals bijvoorbeeld de eerste trompet, werd niet eens met vervangers gewerkt. De beroepsmuzikanten die daarvoor geschikt waren, speelden in een prijsklasse die voor een orkest als Salsabor niet viel op te brengen. Het afgelopen jaar heeft diezelfde kwaliteit die de oorzaak van al deze problemen was, ook de oplossing gebracht. Want juist door die kwaliteit werd het voor beroepsmusici steeds aantrekkelijker om mee te spelen. De goed gevulde opdrachtenportefeuille maakte het ook financieel haalbaar om deze mensen mee te laten doen. Aldus kon het orkest op sterkte komen en kreeg de noodzakelijke stabiliteit.

Daarbij bleek het nieuwe bloed bij de anderen als een soort katalysator te werken om de lat weer een streepje hoger te leggen. Want los van de trajecten die sommige leden individueel zijn gaan lopen, was lange tijd de dirigent verantwoordelijk voor dat naar een hoger niveau tillen van het orkest als geheel. Hij moest invullen wat de anderen aan techniek, kennis en ervaring ontbeerden. Na Gerard Geurts heeft de toentertijd aan de muziekschool in Arnhem verbonden saxofonist Gerrit-Jan Binkhorst er een tijd voorgestaan. Tegenwoordig coacht André Groen het orkest. Hij komt om de week langs om de repetitie te leiden en nieuwe stukken in te studeren. Naast de kwaliteiten van de dirigent, speelde ook de kwaliteit van de arrangementen een rol. rrangementen voor de combinatie big band en latin waren in Nederland niet voorhanden. Deze moesten dus apart worden geschreven. Voor zo'n grote bezetting is dat, als je het moet laten doen, een kostbare geschiedenis. De eerste arrangementen waren van de hand van Gerard Geurts. Later heeft Gerrit-Jan Binkhorst er een zestal geschreven, waaronder één voor "Páginas de mujer" van Eddie Palmieri. Ook pianist Marc Bischoff heeft speciaal voor Salsabor een aantal nummers bewerkt.

De nieuwste arrangementen zijn van de hand van Hanaña Olthuis. Deze enthousiaste bassiste is daarmee verantwoordelijk voor het "Mama Guela" dat wij van het podium horen denderen (het nummer waarmee Tito Rodríguez zijn concerten opende en dat opnieuw in de belangstelling is komen te staan door het succes van het Spanish Harlem Orchestra). Andere arrangementen van haar zijn die voor "La cacharra", een nummer van Jimmy Bosch en voor "Aprende a querer", een nummer van Tony Rios dat ook op dat eerste album van Spanish Harlem Orchestra te vinden is. Momenteel werkt zij aan een nieuw arrangement voor "Cuando te vea", een oud nummer van Tito Puente. Tot slot heeft op 19 maart 2004 een optreden van Eddie Palmieri en zijn Perfecta II in het Amsterdamse Paradiso zijn sporen achtergelaten. Na het concert stond Rob Strick aan de bar een biertje te drinken toen hij even verderop Doug Beavers ontwaarde. Deze Amerikaanse trombonist was met zijn arrangementen een essentiële schakel geweest in dat hele Perfecta II-project. Rob knoopte een praatje aan en slaagde er in ook bij hem een tweetal arrangementen voor Salsabor te ontfutselen. Het is duidelijk dat, om een orkest als Salsabor in de lucht te houden, niet kan worden gewerkt vanuit een statisch concept. Sinds de oprichting in 1995 hebben zich dan ook allerlei veranderingen voltrokken. Zo is er geen dirigent meer, maar een bandcoach. In het begin, toen zij zich nog "conjunto" noemden, werd er elke maand met zijn allen vergaderd. Dat bracht op den duur geen vooruitgang meer en is van lieverlee verwaterd.