Is het hun selectie van nummers en opbouw van de sets? Moet hun succes worden toegeschreven aan hun achterban of uitstraling? Is het omdat zij niet zozeer muziek maken voor de muziek maar meer bij wijze van sociaal contact? Of is salsadansend Nederland uitgekeken op de gevestigde orde of is die gevestigde orde uitgekeken op salsadansend Nederland? Immers, steeds weer duiken nieuwe namen op, maar in wezen zijn het steeds weer dezelfde muzikanten die in wisselende samenstelling op het podium staan. Maar omgekeerd, hoe dankbaar is het voor dit publiek te spelen? Hoe leuk is het voor hen om steeds weer de competitie met het opgefokte DJ-geluid aan te gaan? Of moet het succes in een heel andere richting worden gezocht. Namelijk bij het zakelijk management dat de band voortstuwt met een kracht die maakt dat de band in minder dan geen tijd bereikt waar anderen jaren over moeten doen? Centrale figuur binnen Axioma is Renny Boekstaaf. Een innemende persoonlijkheid van Arubaanse komaf. Hij was nog jong toen hij naar Nederland verhuisde. Natuurlijk was hij vanuit zijn thuisland bekend met salsamuziek maar hij heeft het zich hier in Nederland eigen moeten maken. Aanvankelijk legde hij zich toe op Braziliaanse muziek, met name samba. Later, toen in Nederland de salsakoorts losbarste, maakte hij de overstap naar de Caribische ritmes. Hij ging voor het slagwerk: congas, bongo en andere percussie-instrumenten. Verder deed Renny ervaring op in bands zoals Crema de la Salsa, Flaka Banda, Miami Connection en Sason. In 2002 nam Renny met nog twee muzikanten het initiatief om een nieuwe band op te richten. Daarmee was Axioma een feit. Het ging voorspoedig. Toch nam de gang van zaken binnen Axioma een wending, die maakte dat deze twee muzikanten in 2004 besloten om te vertrekken.

Voor al die andere bandleden, die er ook hun ziel en zaligheid in hadden gestopt, was dat een kritiek moment. Moesten ze nu doorgaan of stoppen? Nog voordat het een pijnlijke zaak zou worden waarbij de ene oprichter tegenover de andere zou komen te staan, namen de leden van het orkest het heft in handen. Er werd gestemd en de uitslag was "doorgaan". Vanaf dat moment had Renny de leiding. Hij zet sindsdien de koers, kijkt met een scherp oog wie wel en wie niet in de band komt en heeft een dikke vinger in pap wat betreft het repertoire. Maar maakt dat hem en hem alleen tot hoofdschuldige aan het succes van het orkest? Een niet te veronachtzamen mededader aan dat succes is ongetwijfeld Angelique Timmers. Deze charmante dame behoorde lange tijd tot een groep fanatieke dansers die zich op een schandalige manier aan salsamuziek te buiten ging. Amper zes maanden met de band op weg, worstelde Renny met het probleem dat, hoewel de band een hoog hobbygehalte had, dit niet het niveau was waarop hij wilde blijven hangen. Hij wilde meer tijd kunnen pompen in de muziek en wilde geen zakelijke beslommeringen hebben. Hoe het kwam dat hij van alle contacten die hij had, voor dit probleem precies uitkwam bij Angelique blijft een beetje vaag. Feit is dat hij Angelique augustus 2003 benaderde om manager van de band te worden. De salsahobby van Angelique zou daarmee een totaal nieuwe dimensie krijgen. Een dimensie waarmee zij kennis en vaardigheden vanuit haar zakelijke professie zou kunnen gaan combineren met haar passie: salsa…. Het verzoek van Renny was dus niet aan Dovemansoren gericht. Angelique, geboren in Dordrecht (1971) was al van kinds af bezig met ballet en dans. Zo danste zij een aantal jaren voor jeugd dans- en showgroep Famky in België. Daarmee was zij met enige regelmaat te zien op de Belgische televisie. Tijdens haar middelbare schoolperiode voerde zij met regelmaat playback-, soundmix- en dans acts op. Even leek het er op dat zij van showballet haar beroep ging maken. Toen zij klaar was met die middelbare schoolopleiding deed zij daarvoor auditie bij Barry Stevens. Helaas schoot haar klassieke balletachtergrond te kort.

Op advies van haar oudere zus, en door het voorbeeld dat zij haar gaf, is Angelique verder gaan studeren. In de lijn van haar sociale karakter werd dat een Hbo-opleiding Personeel en Arbeid. Dansen werd hobby en tussen de bedrijven door organiseerde en presenteerde zij diverse muziekfestivals, bedrijfsfeesten en playback- en soundmixwedstrijden. In 1995 is zij met een toenmalige vriend naar Cuba op vakantie gegaan. Op het resort volgde zij een cursusje salsa en raakte meteen verslaafd. Het deed haar beseffen dat, ondanks al dat dansen tot dan toe, bij haarzelf een bepaald soort passie ontbrak. Dat heeft ook gemaakt dat zij het, na de teleurstellende auditie bij Barry Stevens, zo makkelijk had kunnen loslaten. Maar de salsa was menens. Toen zij terugkwam, ging zij meteen op zoek naar een Cubaanse dansschool. Het kostte haar niet de minste moeite het ritme en de bewegingen onder de knie te krijgen. Al vrij snel zat zij in een dansteam. Maar ook Cuba bleef fascineren. Binnen een jaar tijd is zij nog twee keer teruggegaan om daar nog meer cursussen te volgen en haar kennis te verbreden. Zij kwam terecht op de dansacademie van de Universiteit van Havana, oefende bij diverse folkloredansgroepen en bij dansgroep Tropicana in Santiago de Cuba. Het ging daar niet zozeer om salsa, maar vooral om folklore en Afro-Cubaans. De jaren daarop bleef zij naar Cuba terugkeren. De ene keer voor een vakantie. De andere keer was het als gids voor dansreizen die zijzelf organiseerde. Thuis, in Nederland, werd Angelique een bekend gezicht in vooral het Rotterdamse salsa-uitgaanscircuit. Hobbymatig organiseerde zij allerlei tropische dansdemonstraties, vrijgezellenfeesten en workshops.

Met dit alles bleef haar professionele omgeving - het commercieel managen van een uitzendbureau - lange tijd strikt gescheiden van haar hobby. Dit veranderde van de ene dag op de andere toen zij manager werd van Axioma. De principes van het runnen van een bedrijf en het runnen van een band ontlopen elkaar niet veel. Het is het zoeken van klanten, netwerken en promoten, en dan door geven en nemen een gunstige prijs vinden, waarmee alle partijen uit de voeten kunnen. Daarnaast is het ook een betrouwbare zakenpartner zijn en afspraken nakomen, aldus Angelique. Ook het functioneren van de band zelf vergt de nodige organisatie. Zowel in zakelijk opzicht met afspreken en aanspreken, als in sociaal opzicht met kleine extra dingetjes, uiteenlopend van gezamenlijk een uitstapje maken tot persoonlijke aandacht bij problemen en moeilijke tijden. Er kwam een netwerk aan contacten, een website en bedrijfskleding. Angelique beseft dat zij zeker in het begin bij de promotie van het "product" Axioma een aantal gevestigde bands voor het hoofd moet hebben gestoten. Voor een elfmansformatie speelden zij onder de prijs. "Maar ja", zo redeneerde zij, "wij waren muziekamateurs dus wij hoefden niet per se een groot salaris. Wij wilden gewoon spelen." Daarnaast wilden zij op deze manier naamsbekendheid creëren. Haar aanpak heeft vruchten afgeworpen. Over spelen en naamsbekendheid hebben zij niet meer te klagen. Bijgevolg is de prijs weer gestegen en in overeenstemming gebracht met de kwaliteit van het product. Daarmee opereert Axioma wat prijzen betreft inmiddels weer marktconform. Maar de inbreng van Angelique bleef niet bij alleen een zakelijke component. Ooit was zij actief als achtergrondzangeres in schoolbands. Van zowel een Cubaanse vriend als van de bevriende Cubaanse tresspeler Israel González leerde zij het salsarepertoire zingen. Ook leerde zij van hen een beetje percussie spelen. Alles zeer rudimentair, maar net voldoende om tijdens vakanties bij Axioma te kunnen invallen als reservezangeres. Dit kreeg een wending toen in 2004 één van de vaste zangeressen bij Axioma stopte. Er kwam een andere zangeres, maar dat klikte niet.

Het was de toenmalige leadzanger Joaquín Ibáñez die voorstelde om in haar plaats Angelique een vaste plek te geven. Hij vond haar een mooie basstem hebben en bijkomend voordeel was dat zij er toch altijd al bij was. Angelique liet zich paaien maar besefte wel dat voor zo'n rol nog wel het één en ander aan haar techniek moest worden geschaafd. Zij moest nog veel oefenen en lessen nemen. Daarbij ervaart zij het verschil tussen zingen en het dansen. Dat laatste komt haar als het ware aanwaaien omdat zij daar al van kinds af aan mee bezig is. Om het zingen onder de knie te krijgen, moet zij er hard aan trekken. Met timing zit het wel goed, maar met lange teksten heeft zij nog best wel moeite. Maar… Oefening baart kunst. Ze staat open voor kritiek en krijgt van alle kanten steun. Het succes voor de band begon in de Rotterdamse salsatempel Prachtig. Toen daar het bekende Salsa Under The Bridge werd opgestart, werd gezocht naar een band die in het concept zou passen. Organisator Michel Raatgever en Renny vonden elkaar en van het één kwam het ander. Het woord deed de ronde en spoedig kwamen er boekingen uit het hele land. Maar met het succes kwam ook de verleiding. De muzikanten van de band werden gezien en gehoord en kregen verlokkelijke aanbiedingen toegespeeld. Doordat de band in beginsel was opgezet als hobbyproject bestaan er geen contractuele verplichtingen. Iedereen kan in beginsel gaan en staan waar hij of zij wil.

Er wordt daarom een zware wissel getrokken op loyaliteit. Renny en Angelique moesten ervaren dat de één beroepsmuzikant wil worden en het orkest als opstapje gebruikt voor verder. Dit in tegenstelling tot anderen, die graag in een familiaire sfeer een paar keer per maand lekker muziek maken. Maar zolang iedereen hier open over is en daarover heldere afspraken te maken zijn, hoeft het elkaar niet te bijten. Maar het werkt ook omgekeerd. Het succes resulteert in talloze boekingen en de band kan daardoor regelmatig spelen. Als alle bands moet ook Axioma er een schaduworkest op na houden met invallers voor wanneer één van de vaste muzikanten niet kan spelen. Axioma heeft niet de minste moeite met het vinden van muzikanten die op de reservelijst willen staan. Maar om op de lijst terecht te komen, moeten eerst afspraken worden gemaakt en zal het reservelid in spe moeten komen repeteren. Ieder weet zo zijn eigen voorwaarden te bedingen en het is wel eens zoeken naar het evenwicht om geen scheve ogen te krijgen met zittende bandleden. Ondertussen blijkt Axioma met dit leger muzikanten achter zich vrijwel alle boekingen aan te kunnen. Maar alsof dat niet genoeg is, opereert nu ook nog La Cubana als schaduworkest in de economy class. Met minder muzikanten kan daarmee hetzelfde repertoire voor een nog lagere prijs worden aangeboden.

Axioma

Angelique & Israel González