Martin Cohen met zijn vrouw reisden mee om het hele spektakel van nabij mee te maken. Maar zo op elkaars lip zitten, gaf onderling de nodige wrijvingen. Met name tussen Patato en Martin Cohen waren er spanningen. Volgens Alberto was dat het gevolg van de betuttelende houding van Martin richting Patato. Het liep op tot een knallende ruzie tussen de twee nadat bleek dat voor alle artiesten promotiemateriaal was meegenomen maar uitgerekend het materiaal voor Patato was vergeten. In plaats daarvan had Martin posters meegenomen van Tata Güines, een artiest die kort daarvoor "endorser" van Latin Percussion was geworden. (Een endorser was een artiest die toestond dat zijn naam voor dat merk voor reclamedoeleinden werd gebruikt. Veelal kregen zij als tegenprestatie gratis instrumenten.) Maar ondanks wat er allemaal achter de schermen gebeurde, waren de optredens naar buiten toe een doorslaand succes. Ook de artiesten hadden er schik in en vroegen Alberto nog een tournee te organiseren. Opnieuw begaf Alberto zich in het theatercircuit en kwam met nog betere boekingen uit de bus. Met wat kleine personele wisselingen - Andy González was in de plaats gekomen van Sal Cuevas en violist Alfredo de la Fé was aan het gezelschap toegevoegd - kwam het gezelschap in november dat jaar opnieuw naar Nederland. Zij waren niet alleen tijdens grote concerten te horen, maar ook op de radio in het in jazzkringen populaire programma Sesjun. Daarnaast werden er workshops verzorgd in de conservatoria van Hilversum en Rotterdam. Deze tweede concertreeks overtrof de eerste. Het lag voor de hand om ermee door te gaan, maar een vervolg bleef uit. Althans onder de vlag van Latin Percussion.
Gecontracteerd door Paul Acket maakte Tito op 11 juli 1980 zijn debuut op het 5e North Sea Jazz festival als "Tito Puente and the Latin Jazz Ensemble". De naamsverandering van het gezelschap en de afwezigheid van Patato is aanleiding geweest voor tal van speculaties. Een hardnekkig de ronde doend verhaal is dat Tito door er zijn naam voor te plakken zoveel eer naar zichzelf had toegetrokken, dat het voor Patato niet meer te verteren was en het tussen hem en Tito tot een breuk is gekomen. Maar volgens Alberto, die er met zijn neus bovenop had gezeten, is hier niets van waar. Volgens hem wilden Tito en Patato door allerlei grotere en kleinere onenigheden niet meer met Martin Cohen samenwerken. Voor optredens wel te verstaan. Dat Patato niet meekwam, was omdat hij op dat moment andere verplichtingen had.
Feit was dat Martin Cohen in die dagen geen Latin Percussion Ensemble meer kon aanbieden met Tito Puente en Patato in de gelederen. Desondanks wilde Martin Cohen doorgaan, en hij schoof artiesten naar voren zoals timbalero Nicky Marrero en pianist Ricardo Marrero. Artiesten van naam, maar bij het grote publiek onbekend. Alberto slaagde er daarom niet in voor dit gezelschap aantrekkelijke concerten te boeken en zowel Alberto de Hond als Martin Cohen lieten het project overwaaien. De ware toedracht van al deze gebeurtenissen valt moeilijk te reconstrueren. Het is bekend dat 1979 voor Tito Puente een bewogen jaar is geweest. Binnen de New Yorkse salsascene werd Tito inmiddels tot de oudere garde gerekend die op het punt stond te worden overvleugeld door de jongere garde. Maar Tito had het jaar daarvoor het album "Homenaje a Beny" opgenomen (Tico Records JMTS-1425). Een album waarvoor hij in 1979 zijn eerste Grammy kreeg toegekend. Deze onderscheiding, samen met het inzicht dat hij de centrale ster was waar het met het Latin Percussion Jazz Ensemble bij de Europese en Japanse tournees allemaal om draaide, deden hem beseffen dat hij nog lang niet naar het tweede plan was gerangeerd. In tegendeel. Zijn naam bleek internationale marketingwaarde te hebben en de vlag van Latin Percussion had hij helemaal niet nodig.
Dat Tito dit gegeven zakelijk volledig zou benutten, hadden de kwesties rond top billing in het verleden wel bewezen. Na het Tito Puente-avontuur haalde Alberto nog het Conjunto Libre van Manny Oquendo en Andy González naar Nederland en ook Ray Barretto met zijn orkest. Toch heeft hij het bij een beperkt aantal van dit soort projecten gelaten. Het gaf veel werk en de financiële risico's waren groot. Het oorspronkelijke doel waarvoor ze naar Nederland waren gehaald, de promotie van de muziek en de instrumenten, was eigenlijk toch al bereikt. Gerenommeerde artiestenbureaus begonnen deze artiesten ook te vertegenwoordigen en elk zichzelf respecterend festival zorgde wel voor programmering van een latin-act. Alle promotie had zijn uitwerking dus niet gemist. Alberto's zaak in elektronica was van lieverlee veranderd in een groothandel in muziekinstrumenten met zowel import als een eigen productenlijn, salesmanagers enzovoorts. De instrumenten vonden overal hun weg, niet alleen in Nederland, maar ook in België, Luxemburg en de rest van Europa.
Supercussion
Naast import van onder meer Latin Percussion, voerde Alberto ook eigen merken: Supercussion en Leo Percussion. Supercussion opereerde in het klasse A-segment. Leo Percussion was bedoeld voor muzikanten met een kleine beurs. In oorsprong waren het merken voor alleen Braziliaanse muziekinstrumenten. Deze waren toen nog amper in het assortiment van Latin Percussion opgenomen en de merken vulden elkaar goed aan. Maar al snel werden toch ook de catalogi van Supercussion en Leo Percussion uitgebreid met Cubaanse instrumenten en omgekeerd die van Latin Percussion met allerlei Braziliaanse. Die voor Supercussion waren merkloos door Latin Percussion geleverde instrumenten. Ook de opzet van de catalogi van beide topmerken groeide naar elkaar toe. Beiden lardeerden ze rijkelijk met statiefoto's van hun endorsers. Zo prijkten in de laatste catalogus van Supercussion de portretten van onder meer Mongo Santamaría, Nicky Marrero, Ray Barretto, Franky Malabe,
Eddie Palmieri, Gonzalo Rubalcaba, Arturo Sandoval, Irakere, Juan Formell (Los Van Van), Airto Moreira en Tania María.
De samenwerking tussen Martin Cohen en Alberto de Hond heeft uiteindelijk achttien jaar geduurd.
Maar als in een huwelijk, speelden er door de tijd heen allerlei grotere en kleinere conflicten. Alberto bracht ideeën, deed voorbereidend werk en lobbyde voor prospects. Maar de erkenning voor dat alles bleef uit en deed de spanning tussen de twee alsmaar oplopen. In 1988 kwam het tot een breuk. Levering van merkloze instrumenten via Latin Percussion was niet meer mogelijk. Vanaf dat moment is Alberto zijn Cubaanse instrumentenlijn zelf gaan vervaardigen. Niet in Cuba of de VS, maar uit betere houtsoorten in Azië en Brazilië. Alberto ging ook zelf instrumenten ontwerpen. Zo lanceerde hij een geavanceerde koebel, een instrument waarmee hij altijd al iets heeft gehad. In de beginjaren van zijn latin avontuur stroopte hij het Spaanse platteland af op zoek naar oude koebellen die hij als instrument kon gebruiken. De indertijd speciaal voor latin muziek vervaardigde exemplaren van het Franse "Asba" konden hem namelijk niet bekoren. Ze klonken voor geen meter en hij moest ze afplakken om ze enigszins op klank te krijgen. De bellen van Latin Percussion waren een hele verbetering. Maar zijn eigen ontwerp was nog verfijnder.
Besluit
Hij speelde in de eerste salsabands van Nederland, profileerde zich als één van de eerste importeurs van Cubaanse instrumenten in Nederland en haalde tenslotte ook nog eens als één der eersten New Yorkse topartiesten naar Nederland. Zo hebben Alberto's activiteiten veel bijgedragen aan de vorming van de salsascene in Nederland. Illustratief is dat Alberto nog in 1969 naar New York moest vliegen om onderricht te krijgen in Latijns-Amerikaanse percussietechnieken.
Tijdens de door Alberto georganiseerde tournees van
Tito Puente uit 1979, verzorgden Tito en zijn orkest een aantal gastdocentschappen aan het Hilversums en het Rotterdams conservatorium. Er was toen nog geen leergang wereldmuziek. Deze workshops toonden onomstotelijk de behoefte aan zo'n leergang aan, en niet lang daarna kregen Steve Boston en Jan Laurens Hartong ruimte om aan deze conservatoria zo'n leergang op te zetten. Niet toevallig speelden deze beide heren precies die periode samen met Alberto in Ritmo Natural '79. Nadien is de salsa haar eigen weg gegaan.
Alberto is een andere gegaan. Zijn vertrouwde winkel in de Roetersstraat is niet meer. De merken Supercussion en Leo Percussion zijn in andere handen overgegaan. Ook Orchestra Sonora is niet meer. Maar Alberto leeft nog steeds voor de Caribische muziek. Bij allerlei gelegenheden speelt hij nog mee.
Niet specifiek salsa, maar latin-jazz en een breed scala aan Caribische ritmes. Zo ondersteunt hij al bijna drie jaar achtereen Leslie Lopez bij de workshops die deze bassist voor Crea verzorgt. Via internet communiceert hij dagelijks over de hele wereld met zijn rijke muzikale kennissenkring.
Grote aardigheid beleeft hij aan het digitaliseren en op cd branden van zijn rijke verzameling cassettes. Het betreffen vaak unieke registraties van allerlei optredens en sessies met orkesten en formaties waarmee hij de afgelopen 35 jaar heeft gespeeld, en die zo voor een breder publiek toegankelijk worden gemaakt. De latin muziek heeft zijn leven getekend, maar omgekeerd geldt hetzelfde, dat wil zeggen dat Alberto ook de muziek heeft getekend.
