Romy zou dan met zijn Fruta Nueva de tweede helft van de avond voor zijn rekening nemen. We kenden elkaar al langer maar dit simpele voorval brak het ijs. Bovenstaand voorval dateert uit de beginperiode van Fruta Nueva. Onze sympathieke zanger en orkestleider wist nadien in korte tijd een geduchte reputatie op te bouwen. Doordat zijn wieg in de Dominicaanse Republiek heeft gestaan en hij veel samenwerkt met Roberto Cuello, wordt Romy met zijn orkest door nogal wat mensen gemakshalve in het segment "merenguebands" ingedeeld. Maar de schijn bedriegt. De band beheerst het salsa-idioom als geen ander. De gekozen nummers getuigen van smaak. Romy laat zich inspireren door het werk van de Fania sterren uit de jaren zeventig zoals een Rubén Blades, een Hector Lavoe en een Johnny Pacheco. Een lievelingsnummer van hem is de salsa "La cuna blanca" van Raphy Leavitt y la Selecta. Zodra hij het voor het zeggen had, heeft hij een cover dat nummer opgenomen. Natuurlijk verloochent zijn achtergrond zich niet en een merengue zal bij hem moeten klinken als een merengue. De lat daarvoor ligt behoorlijk hoog.
Romy is geboren en getogen in Bani, de hoofdstad van de zuidelijke provincie Peravia. Oorspronkelijk was Romy alleen geïnteresseerd in dans. Amper in zijn tienerjaren oefende hij met een groepje in een soort buurthuis. Soms bleef hij kijken en luisteren naar de groepen die na hen kwamen. Het begon te rollen toen een vriend die in een koor zong, vroeg of hij wou meedoen. Zo gezegd, zo gedaan. Het bleek voor Romy een ongekende ervaring; dit was hèt. Romy, die ervan uitgaat dat God ieder mens een gave geeft, wist vanaf dat moment dat dit de zijne was. Waar hij kon en mocht, is hij gaan zingen. Eerst in een kerkkoor en later in een door de gemeente gesubsidieerd koor. Toch was dit niet echt wat hem voor ogen stond. Zijn voorbeelden waren de jongensgroepen zoals Grupo Menudo, Los Chamo en Los Chicos, die Spaanstalige pop en balads zongen. Het is dus niet verwonderlijk dat hij korte tijd later met nog vier vrienden een soortgelijk groepje is gaan vormen.
Ze hadden overal door het land optredens en waren al een paar keer op de televisie te zien geweest. Maar alles bij elkaar, de kleding en het vervoer, maakte dat het meer kostte dan opleverde. Ze waren arm en konden het niet meer opbrengen. Uiteindelijk is het groepje uit elkaar gevallen. Maar overtuigd van zijn gave bleef Romy actief en zong wanneer hij de gelegenheid kreeg in lokale bands. Dat was zo'n beetje het moment waarop hij qua repertoire switchte van pop maar merengue. Hij verwierf lokale bekendheid en op een gegeven moment werd hij gevraagd voor het orkest van Tony Medrano. Voor Romy een geweldige opsteker. Al stond hij bescheiden in het coro, het orkest van deze Tony Medrano was een professionele groep met albums, televisieoptredens en alles wat daarbij hoorde. De pret was van korte duur. Na een maand of zes stortte Romy zich, nog voordat hij voor het echte werk kon gaan met opnamen, in een nieuw avontuur.
Een vriendin van hem studeerde namelijk in Nederland. Hij zag een kans voor een betere toekomst en een beetje welvaart. Op een koude dag in december 1989 stapte hij op Schiphol uit het vliegtuig. Wat volgde is een beetje het verhaal van twaalf ambachten, dertien ongelukken. Vele kleine baantjes, maar niet echt iets waarin hij zijn ei kwijt kon. Het enige waarin hij dat wel bleek te kunnen, was de muziek. In "Caribbean Paradise", een uitgaanslocatie in Rotterdam, werd hij DJ. Daar traden ook orkesten op en spoedig ontdekte men dat zij aan Romy niet alleen een DJ hadden maar ook een uitstekend zanger. Toen Romy eenmaal aansluiting had gevonden bij de muziekscène rolde hij als vanzelf van het één in het ander. Hij leerde Winnie Maduro kennen. Hen stond zo'n beetje hetzelfde voor ogen en dat resulteerde begin jaren negentig in de oprichting van Orquesta Randy. Ze wilden het professioneel aanpakken. Er werd een cd uitgebracht en naar mate het werk toenam en het succes groeide, werd een manager noodzakelijk. Zij vonden er één, maar deze bleek wel het begin van het einde. De man ging er namelijk met het geld vandoor en de muzikanten hadden het nakijken.
Teleurgesteld is ieder zijns weegs gegaan. Romy had zijn lesje geleerd.
Hij was kritischer geworden en zou niet meer zomaar zijn naam aan een willekeurig project verbinden. In afwachting van wat komen ging, is hij weer gaan deejeeyen. Dit keer in La Luna, Rotterdam, waar hij alles bij elkaar zo'n drie jaar zou draaien. Hij raakte betrokken bij de Studio Band, een project van Adeeb Oberoi. Hij schreef liedjes en vertaalde teksten in het Spaans, zong coro's en heeft ook een enkel liedje ingezongen. Hij dook op bij Grupo Manzana van Felix Rodriguez en ook bij Huracán en Melao van Roberto Cuello. Verder was hij te zien en te horen met Gerald y la Ritmica. Het bleek een goede leerschool voor Romy. Hij besefte maar al te goed dat de muziekscène in Nederland anders in elkaar steekt dan die in de Dominicaanse Republiek. "Wat ik hier in Nederland merk, is dat de mensen niet echt van muziek leven. Kijk, ik heb met heel veel goede muzikanten gewerkt. Maar voor velen is het alleen maar hobby of een mogelijkheid om wat bij te verdienen.
Deze mensen nemen het werk met een groep niet echt serieus. Als het zo uitkomt, spelen ze ook in andere groepen. Dat pikken ze niet in de Dominicaanse Republiek. Dat ligt daar anders. Als je daar muzikant bent, dan ben je muzikant en leef je van de muziek. Die mensen nemen het serieus en zetten alles op alles. Ik merk gewoon dat dit hier niet zo is", aldus Romy Rick die kennelijk een andere kijk heeft op professioneel muziek maken dan de mensen waarmee hij tot dan toe had gewerkt. Want hier in Nederland of daar in de Dominicaanse Republiek, voor Romy is het wel degelijk alles op alles. Hij wil zelf aan het roer staan bij de uitwerking van zijn muzikale ideeën en beslissen wie hij daarvoor om zich heen zou willen verzamelen. Tijdens een optreden met Palante ontmoette hij Vanessa Bos. Het klikte tussen de twee en kordaat nam zij de zakelijke hindernissen bij het realiseren van de muzikale plannen van Romy Rick. Zij stimuleerde en fasciliteerde hem waar zij kon. Vanessa gaf hem ruimte voor zijn artistieke ideeën, regelde optredens, regelde de financiën en wist binnen de kortste keren albums uit te brengen. Mede door haar rol wist Romy zich binnen amper drie jaar tijd met Fruta Nueva in de bovenste regionen van de Nederlandse salsascène te nestelen. Maar hoe voorspoedig het met Fruta Nueva ook gaat, de ambities van Romy reiken verder dan de toekomst die Nederland voor deze band kan bieden. Het blijft een klein circuit waarbinnen je kan optreden en ook het in Europa uitbrengen van albums met Latin muziek is niet iets om een bestaan op te bouwen. Romy heeft daarom voor zichzelf een ingrijpende keuze gemaakt. Hij moet zoiets hebben gedacht als, van wanneer de berg niet naar Mohammed komt, dan zal Mohammed naar de berg zal moeten gaan. Wanneer de markt voor de muziek die hij wil maken niet hier is, zal hij daar zelf naar toe moeten gaan.
Een paar maanden terug heeft hij daad bij woord gevoegd en verruilde zijn riante positie aan de salsatop in Nederland voor één onder aan de ladder en met veel concurrentie. Kortweg, hij is teruggegaan naar de Dominicaanse Republiek. Van daaruit wil hij de Spaanstalige markt met bachatas gaan bestoken. Romy is de laatste jaren namelijk gefascineerd geraakt door de bachata. Tijdens vakanties heeft hij door de jaren heen allerlei contacten gelegd en onlangs nog heeft hij in de Dominicaanse Republiek een album met deze muziek opgenomen. Het is hem bevallen en hierin wil hij verder. Maar met door hiervoor te kiezen, nam hij gelijktijdig een ingrijpende beslissing over zijn toekomst in Nederland. Hier in Nederland is het vooral salsa, merengue en hooguit nog een snufje bachata. Hoe graag hij ook zou willen, Romy beseft dat hier geen toekomst is voor een professionele band die speciaal dat laatste genre speelt. Bovendien heeft hij moeten ervaren dat zijn op de Dominicaanse Republiek geproduceerde album weliswaar goed is ontvangen maar dat hij daar persoonlijk zal moeten zijn om het album een gezicht te geven en te promoten. Romy houdt er ernstig rekening mee dat hij ondanks zijn Dominicaanse achtergrond daar niet echt met open armen zal worden ontvangen. Hij weet dat de muziekindustrie ook daar een kliek is met een gevestigde orde. Deze zal niet echt openstaan voor nog meer concurrentie. Romy zal zich dan ook een positie moeten bevechten. Maar hij is er klaar voor.
In Nederland is hij immers een man met ervaring geworden. Hier heeft hij zijn professionele ervaring opgedaan. Hier werden hem kansen geboden. Hier mocht hij het podium met internationale artiesten delen. Hier waren de kansen die je slechts één keer in je leven krijgt en die je op waarde moet weten te schatten. Het feit dat hij tijdens een muziekfestival in Puerto Rico Nederland heeft mogen vertegenwoordigen, vervult hem met trots. Overigens is zijn doel is niet het bereiken van de muzikale top van de Dominicaanse Republiek. Dat is slechts het beginpunt. Zijn doel ligt verder. Hij kan de wereld aan, de Spaanstalige wereld wel te verstaan.
Als een eigentijdse conquistador wil hij deze met zijn muziek gaan veroveren. Deze ambitieuze plannen zijn kenmerkend voor Romy. Hij wil verder kijken. Zijn horizon is een echte horizon. Deze ligt altijd verder dan daar waar je staat. Het maakt hem niet tot een dromer en tot een persoon die ontevreden is met zijn lot. Het is iets dat hem een stuwende kracht geeft om steeds weer iets nieuws op te pakken.Het is een moedig plan en de Nederlandse salsascène zal hem tijdens zijn Zuid-Amerikaanse avontuur missen. Maar Romy geeft aan dat, wat hij ook in de toekomst ook moge bereiken, hij Nederland niet zal vergeten. Daarvoor is hij de mensen hier veel te dankbaar.
