Wat goed was voor New York moest ook goed zijn voor de rest van de wereld. Ook die rest van de wereld viel inderdaad korte tijd later na het uitbrengen van een verpletterend debuutalbum. De boodschap die zij brachten was duidelijk: "Salsa caliente del Japon/Hot salsa from Japan". Het cd-hoesje en de titeltrack spraken wat dat betreft voor zichzelf. Vanaf dat moment waren zij prominent aanwezig op elk groot salsafestival en de ene wereldtournee volgde op de andere. In 1993 maakte ook Nederland kennis met dit fenomeen tijdens een daverend optreden in het Zoetermeerse Party Center. Toen groot feest dus voor de oude garde. De nieuwe salsagarde heeft hier natuurlijk niets van meegekregen. Tot het slotfeest van het afgelopen Rotterdamse Zomercarnaval dan. Duizenden enthousiaste carnavalgangers ondergingen de sensatie van een bijzonder strak spelend Orquesta de la Luz. Het is duidelijk, dit zal niet bij één optreden blijven. Dit moeten wij opnieuw beleven! Ellie Bonilla, de vrouw van Richie Bonilla, kan zich nog als de dag van gisteren herinneren hoe in 1987 Nora op de stoep stond van het kantoor van haar man. Ze had niet veel meer bij zich dan een demotape, een videoband en nog wat foto's. Richie Bonilla was eigenaar van één van de bekendste Booking en Managing Agency's voor Latin artiesten in New York. Nora vroeg Richie om bemiddeling om zo ooit met haar salsaorkest in New York te kunnen spelen. Richie beluisterde de tape en wat hij hoorde, beviel hem wel. Hij bedankte Nora en beloofde dat wanneer zij erin zou slagen de band naar New York te halen, hij voor haar een aantal optredens zou regelen.

Het kostte Nora twee jaar om dat voor elkaar te krijgen. Richie Bonilla hield woord en wist het orkest voor een zestal concerten te boeken. Het orkest bleek in het clubcircuit een regelrechte sensatie. Niemand wilde geloven dat het geen latino's waren. Nog minder geloofden zij dat de meesten niet eens één woord Spaans konden spreken. Ondertussen maakte de video-opname de ronde langs de verschillende promotors. Uiteindelijk kwam de band terecht op het bureau van Ralph Mercado. Na de goede pers over de optredens wilde ook hij met hen in zee gaan. Na het tekenen van het contract zorgde Ralph Mercado met zijn staf binnen de kortste keren voor een daverend debuutalbum: "Salsa caliente de Japon/Hot salsa from Japan". Door het wereldwijde succes van dat album kon Richie Bonilla prompt een wereldtournee organiseren. Het orkest en het album sleepte de ene na de andere onderscheiding in de wacht. Al snel mocht Orquesta de la Luz zich tot de bekendste en meest succesvolle salsabands ter wereld rekenen. Het is eigenlijk een bekend verhaal. In Japan zelf was Orquesta de la Luz tot dan toe nauwelijks bekend. Eerst door alle succes in het buitenland kregen zij erkenning in eigen land. Het veroorzaakte daar een ware salsarage. Moest in de beginperiode elk optreden gepaard gaan met een korte danscursus op het podium. Binnen de kortste keren kwam daar verandering in. Salsadansscholen schoten als paddestoelen uit de grond en op het hoogtepunt van de rage telde Japan zeker 50 tot 60 salsa-orkesten. Het leek niet op te kunnen. Toch viel in 1997 Orquesta de la Luz uit elkaar. Ook de salsa viel een beetje terug net als in de rest van de wereld. Momenteel telt Japan een stuk of 20 orkesten. Maar dan blijkt daar opeens weer een Orquesta de la Luz te zijn. Net als tijdens het eerste leven van dat orkest wordt het stralend middelpunt gevormd door de in 1961 in Tokyo geboren zangeres Nora Shoji. Hoewel zij als kind al hield van zingen, leek het er lange tijd op dat zij ballerina zou worden. Nora kreeg namelijk van haar derde tot haar twaalfde jaar balletles. En voor zover het nooit iets zou worden met ballet, zag haar moeder voor haar een toekomst weggelegd als stewardess of cheerleader. Maar eenmaal op de middelbare school begon het allemaal anders te lopen.

Omdat zij altijd zong, vroeg een klasgenoot haar op een dag of zij in zijn band wou zingen. Het repertoire van die band bestond uit soul en rock. Engelstalige liedjes dus. Nora kan zich nog levendig herinneren hoe zij destijds Donna Summer imiteerde. De band bleek voor Nora en haar muzikale vrienden een soort voertuig waarmee zij de muziek konden verkennen. Ze probeerden andere stijlen zoals R&B en niet alleen Engelstalige muziek, maar ook muziek in de eigen taal. Destijds hadden zij totaal geen weet van Latin en salsa. Toen ontdekte één van haar vrienden de muziek van Carlos Santana. Als percussionist fixeerde hij zich vooral op het slagwerk. Als vanzelf rolde hij daardoor in de salsamuziek en in zijn enthousiasme sleepte hij Nora mee. Op dat moment had Japan slechts één salsaband: Orquesta del Sol, een groep die midden jaren zeventig was ontstaan. Zij gingen hun concerten bezoeken en raakten in de ban van de opgewekte muziek. Deze muziek wilden zij ook gaan maken. Dat was door de onbekendheid van de muziek geen eenvoudige opgave. Het was lastig een groep gelijkgestemde muzikanten te vinden. Maar eenmaal een groep bij elkaar, was de volgende stap het minutieus bestuderen van geluidsopnamen en videobanden uit New York. Daar keken zij de techniek van af en er werd geanalyseerd hoe het orkest in zijn totaliteit functioneerde. Voor de mensen met een instrument was het daarna een kwestie van de arrangementen instuderen. Haar eigen rol was veel moeilijker. Voor haar lag namelijk de uitdaging het Spaans onder de knie te krijgen. Niemand had zich daar tot dan toe aan gewaagd. Orquesta del Sol had het probleem opgelost door gebruik te maken van een Puertoricaanse zanger.

Nora sprak op dat moment geen woord Spaans en schreef wat zij hoorde fonetisch op. Eerst later is zij Spaanse lessen gaan volgen om de betekenis van de liedjes te leren. Al met al was in 1984 de oprichting van Orquesta de la Luz een feit. Maar Nora wou meer dan alleen salsa spelen zoals ze dat van videobanden hadden geleerd. Nieuwsgierig ging zij op zoek naar de echte salsa. In 1987 ging zij voor een bezoek van twee weken naar een vriend in Panamá en verbleef bij zijn familie. Dit werd haar eerste kennismaking met salsa in zijn natuurlijke omgeving. Vandaar reisde zij naar Miami en van Miami ging de reis naar Puerto Rico. Van Puerto Rico kwam zij terecht in wat voor haar het Mekka van de salsa was: New York. Waar zij ook kwam, overal klampte zij mensen aan en vertelde over haar orkest. Uiteindelijk zou zij in het kantoor terechtkomen van Richie Bonilla en wist zij een deal te sluiten die de salsawereld zou veranderen. Pas jaren later werd zij zich bewust van een soort lotsverbondenheid tussen Orquesta de la Luz, New York en haar levensloop. Op dat moment was Orquesta de la Luz al weer een aantal jaren ontbonden en waren de muzikanten elk hun eigen weg gegaan. Tot hun doorbraak hadden zij namelijk kunnen spelen waar ze zin in hadden. Na de doorbraak werden ze geïdentificeerd met de muziek van hun succesalbum. Daar moesten zij almaar op blijven voortborduren. Het werd een soort gouden kooi. Na zeven jaar lang dag in dag uit met Orquesta de la Luz bezig te zijn geweest, waren de muzikanten het beu. Ze hadden alles bereikt wat er te bereiken viel en wilden ruimte om nieuwe wegen in te slaan. Ook Nora wilde solo verder en had onder eigen naam al een album uitgebracht. Inmiddels lag ook al een tweede album op stapel. Hoe vreemd het verband op het eerste gezicht ook lijkt, dat besef van die lotsverbondenheid kwam door de gebeurtenissen op 11 september 2001. Als zo velen volgde zij die dag met verbijstering het nieuws over de aanslagen op het World Trade Center in New York. Maar het was voor haar meer dan alleen nieuws. Zij voelde een persoonlijke betrokkenheid. New York was tenslotte zo´n beetje haar tweede thuishaven geworden. Het was New York dat haar had ontdekt en groot gemaakt. Elk tournee startte daar. Dit kon zij niet over haar kant laten gaan. Zij wilde iets doen voor New York en de wereldvrede. Als muzikant kom je dan al gauw uit op een liefdadigheidsconcert. En wie had daar nu betere papieren voor dan Orquesta de la Luz?

In 1993 hadden zij immers van de Verenigde Naties een medaille gekregen voor hun verdiensten voor de wereldvrede! Nora ging prompt iedereen bellen. Het kostte haar pakweg een jaar voor zij iedereen bij elkaar had voor het eenmalige optreden. De grote dag was 21 oktober 2002. Het vredesconcert in Tokyo was een enorm succes en vandaar is het allemaal weer gaan rollen. Het succes smaakte namelijk naar meer en moest een vervolg krijgen. Maar niet iedereen van de oude bezetting was daarvoor te porren. Uiteindelijk is een heel nieuw orkest samengesteld met daarin nog slechts drie leden van de originele bezetting (zijzelf natuurlijk, de timbalero en één van de trompettisten). Dit aldus vernieuwde orkest moest de spil worden van een reeks vredesconcerten, liefst op elk continent één. De vrede en verbroedering wil zij verbeelden door tijdens zo´n concert van elk continent één artiest of orkest te laten optreden. Het is daarbij aan Orquesta de la Luz om salsa te brengen. Heel veel salsa. Salsa is namelijk voor Nora nog steeds hét middel om je door een dip in je leven te sleuren. Zij ziet daarom voor zichzelf een soort opdracht deze muziek als ware het een medicijn over de wereld aan de man te brengen.

Het heeft echter allemaal nog het stadium van een ruw idee. Het zal nog wel even duren voor zij het allemaal voor elkaar zal hebben. Ondertussen is zij met het vernieuwde orkest gaan warmdraaien. Maar ze heeft geleerd van haar fouten. Ze wil het nu anders aanpakken dan voorheen om te voorkomen dat het orkest opnieuw uit elkaar zal vallen. Nog steeds is de muziek van Orquesta de la Luz een collectieve activiteit. Iedereen heeft daarbij een taak. Zo zijn het op dit moment Nora en de bongocero die de teksten verzinnen, de pianist die de melodie bedenkt en de trombonist die alles uitwerkt in een arrangement. De timbalero vervult binnen het gezelschap de rol van musical director. Maar nieuw is dat het geen verbintenis meer is voor het leven. De leden moeten in- en uit kunnen stappen. Met het aldus vernieuwde Orquesta de la Luz wil Nora opnieuw het salsapad inslaan. Maar de tijden zijn ondertussen veranderd. Ze hebben geen contract meer met het machtige Sony concern of een Ralph Mercado met zijn RMM. Wel is er Richie Bonilla, haar promotor van het eerste uur. De nieuwste albums komen uit voor Arco Iris. Ze hebben een geheel nieuw repertoire. En hoewel Nora vindt dat het Japans zich niet echt goed leent voor salsa - het is in haar beleving "te vlak" voor het ritme van de muziek - worden sommige nummers toch in het Japans gezongen. De albums zijn dan ook, gelet op de belettering, uitsluitend voor de Japanse markt bedoeld. Off stage is zij naar Westerse begrippen misschien een onopvallende persoonlijkheid.

On stage is zij één en al expressie en dynamiek. Verder moet ze over een enorm doorzettingsvermogen beschikken. De wedergeboorte van het orkest houdt alles verband met het zoveelste idee dat Nora in haar hoofd heeft gehaald. Eén van de dingen die haar bij haar rentree in de salsa-scène is opgevallen, is dat de muziek op dit moment geen grote sterren meer kent. Onbevangen vertrouwt zij ons toe dat zij daar met haar Orquesta de la Luz in wil gaan voorzien. Is dit grootspraak? Hoe onmogelijk sommige dingen op het eerste gezicht ook lijken, zij heeft zich inmiddels genoegzaam bewezen. Waarom zou ook dit niet kunnen lukken?

Otto, Nora, Caroline