De naam "Obanjoko" is ontleend aan het Yoruba en betekent zoveel als "zonen van koningen", maar ook "meesters van de ceremonie". Dat de band zo moest gaan heten komt uit de koker van Magou. Hij is de laatste jaren een aantal keren in Nigeria geweest en heeft zich daar door de taal, muziek en cultuur laten inspireren. De muziek daar klonk in zijn oren als de Antilliaanse tambú. "Alleen d'r zit geen chapi bij of een tambú", aldus Magou. "Ze gebruiken verschillende trommels. Maar die kadans zit er gewoon bij." Hoewel hij niets heeft met Afrikaanse religies, verklaart hij dat de naam "Obanjoko" hem meer "power" heeft gegeven. Het is iets dat ook op Moises en Ilvio is gaan uitstralen. IJkpunt voor wat zij met hun muziek willen bereiken is het geluid van "Unisono", een formatie die is voortgekomen uit BESS. Hoewel de groep al lang uit elkaar is, worden Moises, Magou en Ilvio nog regelmatig door fans herinnerd aan hun successen met juist die orkesten. Een aantal jaren geleden heeft Ilvio al eens geprobeerd dat typische geluid te doen herleven met Unisono II. Nu dus een nieuwe poging met "Obanjoko". Het is duidelijk hún band. Waren zij in vorige bands in zekere zin niet meer dan werknemers, met Obanjoko zijn de rollen omgedraaid. Moises, Magou en llvio zijn nu zelf de baas. Ze zijn zich ervan bewust dat zich inmiddels een nieuwe generatie heeft aangediend. Juist daarin zit voor hen de uitdaging. Zelf exponenten van verschillende generaties willen zij aan de nieuwste generatie bewijzen dat zij nog steeds iets kunnen brengen dat meetelt. Met dezelfde of misschien nog betere kwaliteit als toen willen zij het publiek laten horen dat zij er nog zijn.
Gedrieën bepalen zij het repertoire. Wat Magou en Moises willen zingen is iets zeer persoonlijks. Ieder kiest dan ook zijn eigen nummers. Vervolgens buigt Ilvio zich over het arrangement. Afhankelijk van de constellatie waarin zij het willen zingen, moet hij dat arrangement aanpassen. Ilvio is daarbij een soort schatkamer. Door de jaren heen heeft hij een groot aantal composities vergaard en arrangementen geschreven. Vaak beginnen de andere twee heren met daartussen te snuffelen of er nog iets van hun gading is. Soms lukt het een bestaand stuk naar smaak aan te passen. Andere keren moet gewoon iets nieuws worden geschreven. Is het eenmaal naar smaak en heeft het de gewenste kwaliteit, dan komt het aan op motivatie en discipline. Het is namelijk niet gemakkelijk om iedereen op een repetitie te krijgen of op tijd voor een optreden. En wanneer iemand niet kan, zal je een vervanger moeten regelen die ook bekend is met het repertoire en het arrangement. En of je nu vast bent of een vervanger, ieder zal vooraf zijn partijen moeten instuderen en met elkaar komen oefenen tijdens repetities. De heren hebben wat dat betreft het volste vertrouwen in de muzikanten die zij om zich heen hebben verzameld. Het zijn volgens hen stuk voor stuk professionals. Eigenlijk zijn zij de enigen die naast de muziek nog een dagtaak hebben.