Maar het omgekeerde was ook het geval. Soeshiel had enkele maanden daarvoor de overstap gemaakt van een bijrol in een Hindoestaanse band naar een hoofdrol als leider van een salsaband. Na intensief oefenen was er een demotape met covers van toen populaire salsanummers opgenomen en het festival zou zijn eerste publieke optreden worden. En zoals ik mij had zenuwachtig gemaakt voor mijn eerste interview had hij zich op zijn beurt zenuwachtig gemaakt voor zijn eerste interview. Het radioprogramma is al die jaren gebleven en ook Soeshiel met zijn Masalsa bleek een blijver. Onze paden hebben elkaar sindsdien talloze keren gekruist. Niet in de laatste plaats doordat wij samen inmiddels ook de nodige radioprogramma's hebben gemaakt. Soeshiel bleek het indertijd goed te hebben aangevoeld. Salsa zou booming business worden. Op het hoogtepunt hadden zij vrijwel elke avond een optreden en in het weekend soms meerdere optredens per dag. Maar zo gewonnen, zo geronnen. De economische recessie doet zich ook in de uitgaansindustrie keihard voelen. Terwijl het salsadansen populairder is dan ooit, valt er voor een heus salsaorkest geen droog brood in te verdienen. Om in deze tijden als salsaorkest te overleven, moet je van alles aanpakken en lijken de idealen van weleer verder weg dan ooit. Maar er wordt bij het eerste lustrum van Masalsa niet gesomberd. Soeshiel bruist van ideeën en heeft enkele daarvan in klinkende contracten weten om te zetten. Daarnaast heeft Masalsa een jonger broertje gekregen, Miami Connection genaamd, waarmee met een kleinere bezetting en daardoor goedkoper een ander segment van de markt kan worden bediend.

De motor achter dit alles is de altijd vriendelijk lachende Soeshiel Sharma. Zijn wieg stond in Suriname en kwam in 1975 als een piepklein hummeltje samen met zijn familie naar Nederland. Het was een muzikale familie en de grondbeginselen werden Soeshiel en zijn broer met de paplepel ingegoten. Van kleins af aan mocht hij mee naar optredens van het orkest van zijn vader en zijn ooms. Daar stond hij dan als ukkie van amper vijf jaar oud naast zijn vader op het podium met een koebelletje in z'n hand. Zijn familie was in muzikaal opzicht breed georiënteerd en in de jaren zeventig, de periode waarin hij opgroeide, werd thuis en bij familie muziek gedraaid van artiesten als Celia Cruz, Tito Puente en Carlos Santana. En hoewel zijn vader zong en piano speelde, voelde Soeshiel zich nog het meest aangetrokken tot de percussie-instrumenten. Hij kan zich tot op de dag van vandaag het dubbelalbum voor de geest halen dat zij thuis hadden van Mongo Santamaria: "Live at Yankee Stadium". Het album bleek voor hem een trigger. Van alle invloeden om hem heen, van pop tot allerlei Surinaamse stijlen, ging hij voor het slagwerk en het ritme van de Latin muziek. Het lijkt tegenstrijdig. Enerzijds waren zijn ouders verantwoordelijk voor het muzikale milieu waarin Soeshiel en zijn broer opgroeiden.

Anderzijds wilden zijn ouders in hun hart eigenlijk niet dat zij in de muziek terecht zouden komen. Zij wilden dat Soeshiel iets respectabels zou gaan doen en dat hij ging studeren. Maar het verhaal over Soeshiels schoolcarrière is als dat van vele andere muzikaal gepassioneerden. Het verliep allemaal redelijk, totdat hij met de muziek succes begon te krijgen. Van de MAVO naar de HAVO en vandaar door naar het VWO om toch weer terug te moeten naar de HAVO. Dat laatste als gevolg van het feit dat de muziek begon te trekken. Die HAVO is tenslotte afgemaakt, vervulde daarna keurig zijn dienstplicht en schreef zich na afloop in voor een studie aan het Rotterdams conservatorium. Dat heeft hij twee jaar volgehouden. Dacht vervolgens alle muzikale wijsheid in pacht te hebben en wou zich losweken van het feesten en partijencircuit met "Fresh", de band waarmee hij tot dan toe had gespeeld. Hij wilde gaan werken aan zijn eigen ambities en ideeën. Hij wou onder andere voorwaarden op andere podia voor een ander publiek gaan spelen. Het ging hem daarbij niet eens zozeer om de financiën. Als het hem daarom te doen was geweest, had hij net zo goed volgens het geijkte patroon binnen het Surinaamse circuit kunnen blijven werken. Maar zo wou hij het niet doen. Soeshiel wou een eigen stempel drukken en dat is nu precies het punt waarop Masalsa het levenslicht zag. Hoewel zijn eerste eigen band, was Masalsa geen ondoordachte sprong in het diepe. Naast allerlei schoolbandjes, speelde Soeshiel vanaf 1988 in Fresh, een Hindoestaanse band met vrienden en familie onder leiding van zijn oom Robbie Sharma. Die band wist het in de Hindoestaanse scène redelijk ver te schoppen. Het was indertijd in die scène één van de populairste bands. Zij speelden maar liefst drie tot vier avonden per week. Fresh bleek in meerdere opzichten voor Soeshiel een belangrijke leerschool. De voor Masalsa zo kenmerkende professionele aanpak heeft zijn wortels in Fresh. Hoewel het voor de gelegenheden waar die band speelde niet direct een eerste vereiste was, waren zij toch voortdurend bezig met het geluid, hun podium performance en al dat soort dingen meer. Verder deed hij met deze band (en nog enkele andere Surinaamse bands) zijn eerste studio-ervaring op. Eerst demo's, elpees en singeltjes, maar later ook cd´s. Daarnaast werd zijn oom die jarenlang Fresh had geleid zijn mentor. Hij coachte Soeshiel niet zozeer wat betreft de muzikale aspecten, maar vooral wat betreft het leiden van de band en waar hij zoal rekening mee moest houden. Een andere steunpilaar onder het project was zijn broer Aniel Sharma die vanaf het prille begin de conga´s onder zijn hoede nam. De doordachte aanpak heeft zijn vruchten afgeworpen.

Door de tijd heen heeft Masalsa zich een orkest met een vrij constante bezetting getoond. Soeshiel schrijft dit toe aan "het feit dat zijn medemuzikanten de basisprincipes van het musiceren respecteren en dat zij de juiste attitude en insteek hebben over hoe met de muziek moet worden omgegaan." Feit is dat zij op het podium met elkaar kunnen lezen en schrijven. En ondanks dat iedereen zo zijn privé-uitstapjes heeft, is Masalsa door de jaren heen een collectief gebleven. Zeker in de beginperiode gingen zij ook privé met elkaar om. Vaak bezochten ze met z´n allen concerten. Niet alleen om de neuzen dezelfde kant op te krijgen, maar ook om muzikale interesses met elkaar te delen. Dit alles is in de loop van de tijd wat minder geworden. Ieder blijkt ondertussen zijn eigen stekkie, zijn huisje, boompje, beestje te hebben gevonden met een eigen sociaal leven. Het Hindoestaans milieu waar Soeshiel vandaan komt, is hem in de salsascène lang nagedragen. Als een bal met ketting aan zijn been kleefde aan zijn uiterlijk een stigma. In het verleden werd hij daardoor bij voorbaat niet serieus genomen. Ook tegenwoordig loopt hij nog af en toe tegen blokkades aan vanwege zijn afkomst en uiterlijk. En al zegt hij er niet meer wakker van te liggen of er koud of warm van te worden, toch blijk ik een gevoelige snaar te hebben geraakt. De gemêleerde achtergrond van de leden van de band, maakte overigens dat dit stigma nooit op de naam "Masalsa" is geplakt. Opmerkelijk, want de naam "Masalsa" is niet anders dan een samentrekking van de woorden "salsa" en "masala", een specerij dat in vrijwel elk Hindoestaans gerecht wordt verwerkt.

Gevraagd naar de hoogtepunten met Masalsa, vallen namen als die van Maraca, Oscar d'Leon en Puerto Rican Power, grote artiesten waarmee ze op enig moment samen op het podium hebben mogen staan. Ook valt de naam van Oscar Hernández, onlosmakelijk verbonden aan het New Yorkse avontuur dat ons de opmerkelijke cd "Corazón espinado" heeft opgeleverd. Na een single en het album "Pa´l bailador" uit 1998 is "Corazón espinado" het tweede volwaardige album van Masalsa. Na dat eerste album duurde het ruim drie jaar totdat hij de juiste mensen om zich heen wist te verzamelen waarmee hij het project aandurfde dat al maar in zijn achterhoofd speelde. Opgenomen in de Skylight Studio's met de nodige coaching van New Yorkse musici en technici, is het kwalitatief een opmerkelijk product geworden. Trots vertelt Soeshiel dat ondanks al de mensen die eraan gewerkt hebben, het toch hun eigen geluid is gebleven. En doordat de nummers stuk voor stuk originals van hen waren, brengt het album heel duidelijk hun gevoel en identiteit naar voren. Dat Oscar Hernandez een tweetal nummers heeft gearrangeerd, heeft wat hem betreft vooral bijgedragen aan de kwaliteit van het product. Maar met zo´n salsa-album mik je per definitie niet op het grote geld van een populaire hit. Ook zijn er geen salsa-charts in Nederland waarin je zou kunnen scoren. En volgens Soeshiel was het ook niet direct bedoeld als promotie van het orkest. Uit ervaring weet hij maar al te goed dat je in het Nederlandse salsacircuit wordt geboekt doordat ze je op een feestje hebben zien spelen. Maar waar je het dan allemaal wel voor doet? Dat lijkt niet alleen te maken te hebben met het vinden van een uitlaatklep voor de vele creatieve ideeën die toentertijd in Soeshiels hoofd tolden. Het lijkt ook te zijn ingegeven daar het willen maken van een statement.

Soeshiel Sharma & Otto van Helden