Maar nu probeert de negen man sterke formatie "Kuifje op Cuba" recht te zetten waar het toen niet van is gekomen. Echter door toevoeging van onder andere twee trombones kwam bij deze band ook de salsa binnen bereik. Moeiteloos wordt tijdens optredens dan ook overgeschakeld van Cubaans naar New Yorks of Puertoricaans. En anders dan de naam doet vermoeden, heeft deze groep inmiddels een heel scala aan Caribische ritmes op het programma staan. De band claimt in alle bescheidenheid "wereldberoemd in Wageningen" te zijn. Studenten die in het buitenland stage hadden gelopen, moeten daar al in een vroeg stadium de salsa hebben geïntroduceerd. Juni 2000 organiseerde een groep vrienden in een boerderij langs de rivier een heuse "guateque", compleet met lechon (speenvarken aan het spit). Tussen de feestgangers bevond zich ook een aantal mensen die muziek konden spelen en spontaan probeerden zij deze guateque van een gepaste muzikale omlijsting te voorzien. Zonder enige pretentie overigens. Die kwam pas later toen het spontane project een vervolg kreeg.
Toen moest het natuurlijk wel goed klinken en het groepje ging serieus werken aan verbetering van de kwaliteit van het product. Ze blijken daar best ver in te zijn gekomen. Maar hoe professioneel hun muziek nu ook klinkt, "Kuifje op Cuba" blijkt voor de betrokkenen een hobby te zijn. Het gaat hen om het spel en niet zozeer om de knikkers. In het dagelijks leven verdienen zij de kost met heel andere dingen. Zo is er bassist Koen Boschman die een werkplaats runt waar snaarinstrumenten worden gemaakt. Daar bouwt hij niet alleen zijn eigen basgitaren, maar heeft daar ook aan de hand van een oude krakkemikkige Cubaanse tres een nieuwe gebouwd voor de tresero van de band, Arent Wesseling. Het curieuze instrument is overigens al weer van de hand gedaan.
We raken in gesprek met de vrouwelijke timbalero van het orkest: Vera Groen. Ze blijkt al heel wat jaartjes in de Latin scène mee te draaien. Vera behoort tot de generatie percussionisten die hun opleiding van Steve Boston hebben gehad. Die zelfde Steve Boston was de motor achter de opleiding wereldmuziek die begin jaren negentig aan het conservatorium van Arnhem van start ging.
Als rechtstreeks gevolg van deze opleidingsrichting richtte haar broer André Groen het European Danzón Orchestra op. Natuurlijk maakte ook zij deel uit van dit orkest. Achteraf gezien was het orkest misschien zijn tijd te ver vooruit en heeft daarom in Nederland niet die erkenning gekregen die het eigenlijk heeft verdiend. Al met al heeft het orkest ruim vijf jaar bestaan. Als hoogtepunt van die periode ervaart Vera de twee tournees naar Cuba. Wat haar daar het meest heeft getroffen was de erkenning die het orkest daar wel heeft gekregen, onder meer tijdens het grote danzón festival in Palma Soriano waar zij mochten optreden. Wat haar ook scherp bijstaat was de grote waardering van de mensen daar voor de eigen composities van het orkest. Door de kennis waar ze nu over beschikt, ziet zij nu allerlei tekortkomingen in die composities van toen. Deze moeten die mensen daar zeker niet zijn ontgaan. Voor haar maakt dat de desondanks ontvangen waardering extra waardevol. Vera neemt als vrouw in deze tak van (muzikale) sport een bijzondere positie in. Voordat zij het podium beklimt, wordt zij vaak aangezien voor zangeres. Dan volgt een fase met verbazing die gewoonlijk wordt gevolgd door een fase met waardering. Om erkenning als percussionist te krijgen, heeft zij een dubbelslag te maken: als Europeaan je op dit vlak te meten met Latino´s en bovendien nog de slag dat zij zich als vrouw heeft te meten met mannen.
Zij oogst wel waardering, maar vooral de Latino´s zijn gereserveerd met hun erkenning. Wat dat betreft staat haar een gebeurtenis bij waarbij een oude Antilliaan na een optreden naar haar toekwam, aan haar arm krabte en vervolgens opmerkte dat zij ergens diep onder haar blanke huid zwart moest zijn. Van deze onbekende Antilliaan dus wel erkenning en zij heeft dit als een groot compliment ervaren. Kuifje op Cuba is een naam die blijft hangen. Het orkest is volledig samengesteld uit autochtone Nederlanders. Daarin onderscheidt het orkest zich van een grote groep andere orkesten waar de sleutelposities vaak door mensen met een Zuid-Amerikaanse of Caribische achtergrond worden ingenomen. Deze door Arent Wesseling verzonnen naam dekt daarom volledig zijn lading. Resoluut zijn indertijd gekunstelde Spaanse namen voor het orkest van de hand gewezen. Aldus sneuvelde hun eerste werknaam "Son del Rio", verwijzend naar oever van de Rijn waar het allemaal ooit is begonnen. Pratend met verschillende leden van het orkest blijken allen bewust afscheid te hebben genomen van de popmuziek. Zij zijn dan ook niet op zoek naar fusions met dit genre. De mensen achter Kuifje hebben allen bewust gekozen voor een muzikale ontdekkingstocht door de Cariben. Gefascineerd als zij zijn door tropische ritmes, willen zij er de mogelijkheden en de kracht van verkennen. En hoewel het daar allemaal wel mee begon, willen zij zich daarbij niet beperken tot de muzikale schatten van alleen Cuba. Als tijdens de ontdekkingstocht van Columbus worden ook andere eilanden aangedaan. Geen genre willen zij onbeproefd laten. De laatste tijd zijn zij allen in de ban van het New Yorkse salsageluid. Niet zozeer van de daar nog steeds populaire salsa-romantica, als wel van het geluid van de oude meesters: Manny Oquendo y Conjunto Libre, Eddie Palmieri en Larry Harlow. Wie het orkest nu hoort optreden, zal dan ook opmerken dat het geluid van Kuifje wordt gedomineerd door een blazerssectie die inmiddels is aangegroeid tot drie trombones. Kuifje is duidelijk in de ban van het revolutionaire concept dat Eddie Palmieri en Barry Rogers eind jaren zestig hadden bedacht voor La Perfecta.
Momenteel speelt Kuifje met de gedachte dit geluid weer te combineren met het charanga-concept. Nu is alles natuurlijk mogelijk, maar het revolutionaire zat hem indertijd juist in de breuk met de fluiten en violen van dat charanga-concept. Kuifje, nieuwsgierig als altijd, wil kennelijk deze oude breuklijn tussen violen en trombones nog eens gaan verkennen en bekijken of er her en der nog wat valt te lijmen. De persoonlijke zoektocht van Kuifje blijkt tevens zijn boodschap aan het publiek. Voor wie het platgetreden pad van de populaire muziek beu is, wil Kuifje een Caribisch alternatief bieden. Kuifje blijkt over een gezonde zendingsdrang te beschikken en wil graag wat schaven aan onze muzikale opvoeding. Kuifje wil dan ook niet tot in den treure het salsabot gaan afkluiven. Een son, een cumbia, een merengue of welk ander ritme moet ook kunnen. Daarbij gelden geen grenzen. Het moet voor hen lekker spelen en voor het publiek dansbaar zijn. Door deze bevlogenheid hebben zij het wel eens moeilijk met het fanatieke salsapubliek. Dat publiek is niet nieuwsgierig en zit niet ook niet op opvoeding te wachten. Het wil uitsluitend en alleen het geleerde op dansscholen in praktijk brengen.
Op zulke momenten raakt de interactie tussen orkest en publek op het tweede plan.
Naar hun mening zou op zulke momenten net zo goed kunnen worden volstaan met een jukebox of een plaatje van een DJ. Voor hen is dit iets onbegrijpelijks. Muziek is iets persoonlijks en daarmee iets met liefde.
