Nog voor hij er wellicht zelf erg in heeft, verlaat hij de teksten om er spontaan een eigen draai aan te geven. Ook tijdens het festival slaagde hij er niet in zich aan de tekst te houden. Zo werd wel op weg tijdens de set het nummer "Vengo a cantar" ingezet, een cha-cha-chá. Na de eerste paar regels sloeg Herman al op hol. Voor hen die geen Spaans spreken was het verhaal natuurlijk moeilijk te volgen. De gezichten van de leden van de band spraken echter boekdelen. Met ingehouden adem en pretoogjes luisterden zij naar de kwinkslagen en wendingen in het verhaal dat Herman ter plekke uit zijn mouw schudde. Het waren die zichtbare spontaniteit en het plezier dat het publiek die avond met volle teugen van het optreden deed genieten. Voor Herman was dit optreden in De Melkweg waarschijnlijk niet meer dan een routineklus. Maar routineklus of niet, het bood ons even gelegenheid een top sonero in actie te zien. Hoogtepunt van het afgelopen Urbano Latino Festival was ongetwijfeld het optreden van trombonist Jimmy Bosch samen met zanger Herman Olivera. Voor een sonero in hart en nieren als Herman Olivera is een geschreven tekst iets als een harnas. Voor hem is een tekst iets om mee te spelen en er al naar de gelegenheid op te improviseren. Nog voor hij er wellicht zelf erg in heeft, verlaat hij de teksten om er spontaan een eigen draai aan te geven. Ook tijdens het festival slaagde hij er niet in zich aan de tekst te houden. Zo werd wel op weg tijdens de set het nummer "Vengo a cantar" ingezet, een cha-cha-chá. Na de eerste paar regels sloeg Herman al op hol. Voor hen die geen Spaans spreken was het verhaal natuurlijk moeilijk te volgen. De gezichten van de leden van de band spraken echter boekdelen. Met ingehouden adem en pretoogjes luisterden zij naar de kwinkslagen en wendingen in het verhaal dat Herman ter plekke uit zijn mouw schudde. Het waren die zichtbare spontaniteit en het plezier dat het publiek die avond met volle teugen van het optreden deed genieten. Voor Herman was dit optreden in De Melkweg waarschijnlijk niet meer dan een routineklus. Maar routineklus of niet, het bood ons even gelegenheid een top sonero in actie te zien.

Dat Herman Olivera (1959) in de muziek terecht is gekomen is op zich niet verwonderlijk; als zo velen in deze branche komt hij uit een muzikale familie. Iedereen speelt wel een instrument. Toch heeft zijn familie slechts weinig beroepsmuzikanten opgeleverd. Hij kan zich alleen nog een oom voor de geest halen die professioneel muzikant is en vooral in trio's speelt. Na eerst zijn tanden in onder andere de trombone te hebben gezet, schoof hij op een gegeven moment alle instrumenten resoluut terzijde. Hij besefte dat hij niet behept was met een fascinatie voor een bepaald instrument noch met het geduld om het onder de knie te krijgen. Zijn kwaliteiten lagen ergens anders: bij zijn stem en zijn improvisatietalent. Via La Justicia, La Sonica en Conjunto Caramelo kwam hij net als Jimmy Bosch bij Manny Oquendo's Conjunto Libre terecht. Herman en Jimmy kenden elkaar al van La Sonica. Het Conjunto Libre zou voor beiden een belangrijke leerschool worden. Manny Oquendo was de persoon die Herman de weg wees hoe zichzelf te ontwikkelen. Dit gebeurde door hem te attenderen op de juiste muziek en de juiste zangers. Zo moest hij luisteren naar Machito, Tito Rodriguez en allerlei andere artiesten. Maar daarna moest Herman het zelf doen. Hij moest zich ontwikkelen door te leren luisteren, "educate your ear" zoals hij het zelf zegt. Dat is meer dan een plaatje opzetten en de muziek een avondje op je laten inwerken. Het is iets dat in de tijd moet rijpen. Na vele jaren met Conjunto Libre te hebben gezongen en de nodige free lance klussen, ging hij samenwerken met Eddie Palmieri. Over de reden van deze overstap laat hij niet veel meer los dan dat hij als artiest verder wou groeien. Er was geen ruzie en het ging allemaal in vrede. Een van de eerste vruchten van die samenwerking is Hermans bijdrage aan "Masterpiece/Obra maestra" (RMM, 2000).

Dit trotse album van Eddie Palmieri samen met Tito Puente was goed voor een zoveelste Grammy Award voor deze heren. Voor zover ze dat al niet hadden, gaf het project een enorme boost aan de carrière van de overige artiesten die aan het album hadden meegewerkt. Zo ook aan de carrière van Herman Olivera. Wat betreft die carrière beseft Herman dat het hem onder de hand meer dan veertig jaar heeft gekost om dit niveau te bereiken. Stoppen kan hij niet meer. Dit is eigenlijk het enige dat hij kan en al die jaren heeft gedaan. Zingen is wat hem betreft ook het enige wat hij zijn verdere leven zal doen. Jimmy en Herman hebben samen met Conjunto Libre de wereld over gezworven. Uiteindelijk hebben zij zich van dit orkest losgeweekt. Ieder ging daarna zijn eigen weg. Niettemin hebben hun paden elkaar regelmatig gekruist. Zo hebben wij elders kunnen lezen dat Jimmy bij tijd en wijlen in het Machito Orchestra speelt. Herman Olivera blijkt onder de hand al een jaar of acht met dat orkest te zingen. Ooit ontmoette hij aan het begin van zijn carrière de oude Machito. Daardoor heeft hij ook diens zoon ontmoet, Mario Grillo, die sinds jaar en dag de directeur van het orkest is. Na het overlijden van zijn vader is hij het orkest blijven runnen. Dit indachtig, is het niet verwonderlijk dat wij Herman Olivera's stem aantreffen op het album "The Big 3 Palladium Orchestra" (Rumba Jams, 2004). Op dit curieuze album speelt niet alleen deze Machito Jr., maar ook Tito Puente Jr. en Tito Rodriguez Jr. Gezamenlijk doen zij de muziek van hun illustere vaders even herleven.
Momenteel zingt Herman niet alleen met Eddie Palmieri of The Machito Orchestra. Hij heeft ook een eigen orkest. Het repertoire van dat orkest bestaat hoofdzakelijk uit zijn oude hits. Dit is niet moeilijk voor een man met Hermans reputatie. Met een professionele carrière van meer dan 30 jaar en een stem die inmiddels op zo'n 35 albums valt te beluisteren, kan het niet anders of hij kan bogen op een imposante rij hitnoteringen. Dat lijkt kat in 't bakkie, één grote routineklus zo men wil. Maar de schijn bedriegt. Herman Olivera behoort nu tot de top en dat schept verwachtingen. Zijn lot is dat hij die kwalificatie steeds weer zal moeten bewijzen. Er is geen ruimte meer voor een niemendalletje.

Herman Olivera (New York) & Otto