Dit alles hangt samen met het feit dat Pio niet zoals de andere leden van de Buena Vista Social Club onder contract staat van World Circuit Records en de coaching krijgt van Ry Cooder. Pio is verbonden aan het Duitse Termidor label. Samen met zijn kinderen en een aantal andere Cubaanse muzikanten benaderen zij de Europese markt onder de naam "Soneros de Verdad". Overigens veelal met een verwijzing naar Buena Vista, de wijk in Havana die sinds het Social Club-gebeuren het centrum is geworden van dit genre Cubaanse muziek. Een goede formule blijkens het succes van de verschillende albums en optredens. Toch krijgt dit orkest in het hele perscircus rond de concerten van Pio Leiva relatief weinig aandacht. Onterecht, want ook zij hebben een verhaal te vertellen. In een trendy outfit en met zijn tomeloze energie is de 56 jaar oude José Lusson Bueno de grote animator van elk optreden. (foto rechts boven): José Lusson Bueno

Deze in Santiago de Cuba geboren zanger beschikt over een gerijpte stem, toont ervaring en pakt het publiek moeiteloos voor zich in. Wat mij betreft zou een optreden van dit orkest met alleen hem al volstaan. Jaren geleden, in 2001 in Delft om precies te zijn, stond hij al eens op een Nederlands podium, maar toen als één van de zangers van Chappottin y sus Estrellas. Daarvoor heeft hij in nog tal van andere orkesten gezongen, waaronder Orquesta Karachi en Orquesta Chepin-Choven. Hij heeft zijn muzikale aanleg niet van een vreemde; zijn vader was als beroepsmuzikant verbonden aan het Conjunto de Esteban Salas. Zelf rolde hij op zijn dertiende jaar in de muziek. Echter niet als zanger van een Cubaans repertoire zoals men zou verwachten, maar van een Mexicaans repertoire. Beïnvloedt door grote Cubaanse zangers zoals Beny Moré, Miguelito Cuni, Carlos Embale en Raúl Planas is hij toch nog op het goede (Cubaanse) pad terechtgekomen. Ook zijn zoon blijkt over muzikale aanleg te beschikken. Na enige tijd samen met hem te hebben opgetreden, heeft hij zijn bij Chappottin opengevallen plek aan hem overgedragen. In de meest letterlijke zin "zo vader zo zoon". Naast dat dit project hem een buitenkans biedt om meer op de voorgrond te treden met de geplande producties voor het Termidor-label, vindt hij in Pio Leiva een nieuwe bron van inspiratie. Hij vertelt mij het ook zo te willen doen en zijn grootste ambitie is uiteindelijk op hoge leeftijd net als hem in het harnas te mogen sterven. Op het podium weet José Lusson zich in de rug gesteund door Dionicio Glacier. (foto: rechts)

Hij zingt coro en schraapt en ritselt er lustig op los met een arsenaal aan kleinere percussie-instrumenten dat in geen Cubaans orkest mag ontbreken. Zijn stem is duidelijk anders van kaliber als die van José Lusson. Niet verwonderlijk want de instrumenten van zijn stiel zijn gitaar en bas. Toch vervult hij op die bescheiden tweede plaats een spilfunctie want hij blijkt vanuit deze positie het hele orkest te leiden. Daarnaast tekent hij met composities en arrangementen voor de nodige artistieke inbreng. Ook hij komt uit een muzikale familie en is geschoold aan het conservatorium. Hij is inmiddels 41 jaar en zijn inbreng in de Soneros de Verdad betekende zijn internationale doorbraak. Toch ziet hij dit project niet als zijn eindpunt. Muziek, zeker op Cuba, bestrijkt een breed terrein en hij wil zich voor de toekomst niet op een specifiek genre vastpinnen. Dit hangt samen met zijn toekomstvisie dat niet één van de bestaande genres er op lange termijn specifiek zal uitspringen. Hij verwacht eerder dat als gevolg van fusions tussen verschillende genres nieuwe stijlen zullen ontstaan die hij nu nog niet kan benoemen. Datgene waar Dionicio Glacier feitelijk mee bezig is, vertoont opvallende parallellen met de aspiraties van Ricardo Quevedo Martinez. Deze in 1965 in Havana geboren bassist wil zijn plek achteraan graag verruilen voor die van de leadzanger om zich te kunnen koesteren in de schijnwerpers. Na te hebben gespeeld met Guillermo Rubalcaba raakte hij verzeild in las Estrellas Afro Cuba. Dit gezelschap onder leiding van Luis Frank bracht hem in contact met nog andere artiesten van de oude garde zoals Teresa Garcia Caturla, Manuel "Puntillita" Licea en nu dan Pio Leiva. De kennis en ervaring van deze oude garde is ook voor hem een bron van inspiratie. Ondertussen is ook hij bezig zich met het schrijven van liedjes en arrangementen om zich artistiek te profileren. Tot zover het verhaal van een drietal artiesten, vertegenwoordigers van een nieuwe generatie die onder eigen naam bekend wil raken, internationaal wil doorbreken en op latere leeftijd de zelfde erkenning wil krijgen die de oude generatie nu ten deel valt.

Ik heb ze er niet naar gevraagd, maar ik neem zonder meer aan dat de overige leden van het orkest soortgelijke aspiraties hebben.