Wellicht dat de tweede editie van het Cubamania festival (Tilburg, 16 mei 2004) het begin van dat "happy end" markeert. De organisatie van dat festival was duidelijk in zijn nopjes met het kunnen contracteren van Rey Cabrera, een Cubaanse tresero van de oude garde die met een kleine bezetting een traditioneel repertoire brengt. Deze nopjes van de organisatie stonden in schril contrast met de zorgen die deze bescheiden artiest zichzelf maakte. Wat had hij met zijn ingetogen muziek bestemd voor een ouder publiek te zoeken tussen het elektronisch versterkt timbageweld van de jonkies?

Echter, dit is Cuba niet; dit is Europa. De organisatie bleek het goed te hebben gezien, zijn zorgen onterecht. Het was juist zijn optreden die het Cubaanse fundament legde waar het publiek naar smachtte. Hij was de belichaming van de Cubaanse muzikale tradities waar al het latere uit is voortgekomen. Hij was niet alleen een grote publiekstrekker maar tevens de rechtvaardiging van de naam van het festival. Rey Cabrera is in Europa blijven hangen na de tournee die María Ochoa in 2002 maakte met haar orkest "Corazón de Son". Een tournee waarbij ook Nederland werd aangedaan met optredens in onder meer het Amsterdamse Concertgebouw. Tijdens de tournee raakte Rey in de ban van een Belgische schone, huwde haar en vestigde zich in Brussel. Daarmee verloor "Corazón de Son" één van de meest sfeerbepalende elementen voor hun muziek, namelijk het karakteristieke spel van de tres. Het was dit instrument en Reys spel die hun muziek die kenmerkende traditionele accenten gaf. Maar het moet meer hebben betekend. Rey is in muzikale zin opgegroeid met María Ochoa en haar inmiddels beroemd geworden broer Eliades Ochoa. María maakte haar professionele debuut in 1968 en vrijwel vanaf het begin stond Rey aan haar zijde.

Zijn vertrek was dus ook afscheid van een stukje muzikaal levenswerk. Ondanks de nog steeds groeiende belangstelling voor Cubaanse muziek blijkt het voor hem een hele opgave een entree in muziekscène te maken. Met nog drie andere mensen heeft Rey zes maanden geleden een eigen kwartet samengesteld en oefent sindsdien op een repertoire met hoofdzakelijk traditionele sonmuziek en aanverwante ritmes. Op de vraag of hij al bezig is met opnames wordt ontkennend geantwoord. Het ontbreekt hem nog aan faam om een dergelijke onderneming kans van slagen te geven. Niettemin blijkt onlangs de nodige opname-apparatuur te zijn aangeschaft waarmee druk wordt geëxperimenteerd.

Wanneer deze experimenten slagen, zal het hopelijk niet blijven bij dat ene album met het orkest van María Ochoa uit 2000 en zijn gastoptreden op het eerbetoon van Eliades Ochoa aan Cuarteto Patria uit dat zelfde jaar. Wellicht dat bij dit alles zijn overduidelijke bescheidenheid een rol speelt. Ja, hij heeft zich de muziek van zijn geboortestreek eigen gemaakt, ja hij heeft zichzelf verdienstelijk tres leren spelen en ja, hij heeft het tot beroepsmuzikant gebracht. Maar what´s the big deal? Hij speelt, wij genieten en daarmee lijkt voor hem de kous af. Het lijkt mij echter dat hier iets meer mee moet gebeuren. Met hem heeft België een schat aan kennis over Cubaanse muzikale tradities gekregen die door deze bescheidenheid niet in vergetelheid mag raken. Het schreeuwt gewoon om een project waarmee aan zijn bestaan en het cultuurgoed dat hij vertegenwoordigt meer bekendheid wordt gegeven.

Rey Cabrera