Zonder met zijn ogen te knipperen speelde hij met zijn teksten moeiteloos in op wat het uitzinnige publiek hem aanreikte. Tot slot van zijn set een eerbetoon aan Celia Cruz, daarmee zijn respect tonend voor deze bijzondere artiest waarmee hij een persoonlijke band had. Maar het publiek liet hem niet gaan en omgekeerd wou hij het publiek niet laten gaan. Er volgde toegift op toegift. Ik heb niet geklokt, maar als ik het goed heb, liep het optreden wel een half uur uit. Hoewel de leden van zijn orkest ruim van tevoren op het festivalterrein aanwezig waren, kwam Oscar zelf pas op het laatste moment. Vanuit de taxi stapte hij pardoes het podium op. Na afloop van het optreden was het allemaal wat minder strak getimed. Oscar werd naar het artiestenverblijf geleid om even op adem te komen. Veel rust werd hem daarbij niet gegund. Direct dromde daar een grote groep mensen samen, hopend op een interview, een foto, een handtekening of wat dan ook.

Na bijna 30 jaar sterstatus is het voor hem allemaal routine. Echter, een ster bestaat bij gratie van zijn fans en dus werd aan een enkeling ruimte geboden om kennis te maken met dit fenomeen. Salsainfo.nl was één van de gelukkigen die even tijd kregen voor een kort gesprek. Wij troffen een Oscar die ondanks het optreden er uitgerust en goed uitzag. Voor hem op de tafel stond wel een dozijn flesjes mineraalwater terwijl één van zijn zoons (rechts op de foto met André) in de weer was voor zijn personal care. Het was voor mij niet de eerste keer dat ik hem persoonlijk ontmoette. Ruim 10 jaar geleden sprak ik Oscar voor het eerst. Een gebeurtenis die mij bijstaat als de dag van gisteren. Tijdens een rustig moment tussen twee optredens werd een enkeling de gelegenheid geboden hem te interviewen. Na mij op het interview te hebben voorbereid, toog ik samen met een collega van een ander radiostation naar Oscars hotel in Amsterdam. Het interview werd afgenomen.

Niet een ordinaire cassetterecorder, neen, een uiterst professionele Revox bandrecorder moest het hele gesprek registreren. Alles verliep voorspoedig. Wij bedankten Oscar en als kleine kinderen met een schat spoedden wij ons naar een hoek van de zaal om de opname te beluisteren. Na het indrukken van de knop "play" schalde de opname door de zaal. Er volgde echter geen getrouwe weergave van Oscars stem. In plaats daarvan braakte het apparaat iets uit dat meer weg had van het geluid van een krolse walrus om vervolgens te vervormen naar dat van een overspannen Donald Duck. Wij zakten door de grond. Van alle recorders hadden wij de enige kapotte. Op Oscars gezicht tekende zich eerst verbazing af en daarna een duidelijk misprijzen over ons amateurisme. Die middag voor ons geen tweede kans…

Vorig jaar nog kregen velen de schrik van hun leven bij het bericht dat Oscar na een optreden op Martinique door een drietal hartaanvallen was geveld. Een te hoog cholesterolgehalte had zijn tol geëist. Voor zijn herstel moest hij een aantal in Europa geplande optredens afzeggen, waaronder één in Nederland. De man die nu tegenover mij zit, blaakt echter van gezondheid. Hijzelf doet alsof hij het voorval alweer vergeten is. Wij moeten het maar houden op zijn verzekering dat hij volledig is hersteld. Maar er is meer hersteld. Oscar raakte eind jaren tachtig met name in Europa bekend als gevolg van een speciaal aan hem gewijd programma in de toen populaire BBC-serie "Rhythms of the world". Het betrof de registratie van een concert. Eén van die zaken die bij deze documentaire in het oog sprong, was de aardige podiumact van vader en zoon d'Leon. In perfecte harmonie wisten zij al dansend en zingend het publiek voor zich in te pakken.

Nog lange tijd daarna heeft Oscar samen met zoons Yormán en Omslig volgens dit concept opgetreden. Deze harmonie bleek niet altijd te handhaven en onenigheid dreef hen enkele jaren geleden uit elkaar. Toch staat Oscar al weer enige tijd niet meer alleen op het podium. Ook deze tournee wordt hij terzijde gestaan door twee zoons op het podium en nog één voor zijn personal care. Ook van een paar jaar geleden dateert het tumult rond Jimmy el Leon. Hij trok aandacht met een album vol vlotte bewerkingen van oude Oscar nummers. Als klap op de vuurpeil zou hij zelf ook nog eens een onechte zoon van Oscar zelf zijn. Indertijd stonden berichten in de pers waarin Oscar het niet ontkende of bevestigde, maar dat hij de talenten van Jimmy op waarde schatte en verzekerde dat hij hem in zijn verdere carrière zou steunen. Daarna werd het stil. Toch geen talent of steun gekregen? Natuurlijk was het niet de gelegenheid om hier in extenso op in te gaan. Niettemin maakt de reactie van Oscar duidelijk dat hij zich aan het hele geval heeft geërgerd en zich door handige jongens bij de neus genomen voelt.

Hij waarschuwt artiesten hun producten en identiteit dan ook te behoeden voor "piratería". Hij noemt geen namen, maar de verwijzing is duidelijk. Hoewel het mij moeilijk valt om voor te stellen dat ik praat met een artiest die de 60 inmiddels is gepasseerd, komen wij op zaken die met leeftijd te maken hebben. Denkt hij bijvoorbeeld aan pensioen of wil hij zoals Celia Cruz en Tito Puente tot het laatst optreden en in het harnas sterven? Het gesprek dat daarop volgt, sluit volledig aan bij het karakter van de act die hij nog maar een paar minuten daarvoor op het podium heeft opgevoerd: namelijk dat van een doorgewinterde artiest die leeft voor zijn publiek. Zo blijkt pensioen niet iets te zijn waar hij aan denkt. "Mijn publiek is de enige die mij met pensioen kan sturen", stelt Oscar resoluut. In het verlengde hiervan liggen zijn aspiraties voor de toekomst. Artistiek gaat het hem al lang niet meer om creativiteit of muzikale mode; hij volgt zijn eigen weg waarbij hij zich richt op zijn publiek. Hij heeft daarbij zijn ritme met optredens, tournees en platenproducties.

Dat wil hij zo houden en zo lang hij kan ieder daarbij het zijne geven. Het verklaart de sterk uiteenlopende albums van de laatste tijd. "Más que amor…", een album met boleros voor een ouder Zuid-Amerikaans publiek, een op de markt buiten Zuid-Amerika gericht album als "La formula original" en een album als "Infinito" dat knipoogt naar Colombia. Het is daarbij beslist geen freewheelen en drijven op creatieve inbreng van anderen. Een album als "Doble play" toont een Oscar die met eigen composities en arrangementen meer inbrengt dan zijn stem en goede naam alleen. De wijze waarop hij z'n zoons in zijn "bedrijf" betrekt, doet sterk denken aan het vestigen van een "Dynastie der Leones". Het charisma van hun vader hebben ze (nog) niet maar de muzikale talenten van Yormán en Omslig zijn inmiddels algemeen bekend. In 1997 bracht Yormán het goed ontvangen album "Camino al futuro" op de markt maar kreeg tot nu toe geen vervolg. Het maakt ons nieuwsgierig naar de volgende generatie. Oscar is immers al weer vele keren opa geworden. Op onze vraag of ook zij Oscars muzikale genen hebben geërfd, schiet hij in de lach. Zij blijken nog te klein te zijn om daar uitspraken over te doen. De tijd zal het leren….

Oscar D'Leon & Otto