Er zijn mensen die zich daarvoor inzetten maar zij staan voor een strijd als David tegen Goliath. In Michele Henderson ontmoeten wij een vrouwelijke David. Met haar tengere figuur, amper 1.60 meter groot en slechts 25 jaren raken wij gaande het gesprek onder de indruk van haar strijdlust en bezieling om het eiland wakker te schudden. Haar leger voor deze moeilijke strijd bestaat uit een negen man sterk orkest. Michele weet zich in de rug gesteund door haar moeder bij wie ze kan uithuilen als het tegenzit. Haar motivatie vindt zij in de diepe wens van haar vader dat zij haar muzikale talenten zou ontwikkelen en iets in de muziek zou gaan betekenen. Hij is inmiddels overleden maar het lijkt wel alsof dat haar nóg vastberadener heeft gemaakt zijn wens in vervulling te doen gaan.

Haar wapens bestaan uit muziek die sterk is beïnvloed door compas, zouk, k-dance en reggae. Genres die inmiddels de nodige internationale erkenning hebben gekregen en vandaar is het nog maar een klein stapje naar haar muziek. Haar wapenfeiten: een drietal albums en een vierde dat op stapel ligt. Het slagveld: de komende editie van het World Creole Music Festival dat later dit jaar op Dominica zal worden gehouden. Dit festival en de inspanningen van artiesten zoals Michelle ten spijt, lijkt een eigen Dominicaanse muziekscène er niet in te zitten. Daarvoor is het eiland te klein en zijn de culturele grenzen te open. Bij de relatief grotere Caribische eilanden zoals Guadeloupe en Curaçao slagen groepen erin een eigen lokale muziekscène draaiende te houden. Voorwaarde is wel een verhoogde productie van albums (2 x per jaar) zodat de muziek zich gedurende het jaar voldoende kan "verversen". Op Dominica is zelfs dat niet haalbaar. Michele en haar collegae volstaan dan ook met één album per jaar en de buureilanden moeten hun steentje bijdragen aan de noodzakelijke verversing van de muziek.

Als bij zovele artiesten geldt ook voor Michele dat zij in een muzikale omgeving opgroeide. Verschillende familieleden waren of zijn muzikant. Zo speelde bijvoorbeeld een neef in de ook buiten Dominica bekend geworden band Exile 1. Zij heeft het dus in haar genen en volgens haar moeder zong zij al toen zij amper twee jaar oud was. Vanaf haar tiende kreeg zij zeven opeenvolgende jaren muzikaal onderricht. Deze muziekschool had een Britse signatuur, gericht op klassieke muziek. Het stond daardoor ver af van de culturele en maatschappelijke werkelijkheid van het eiland. Die wereldvreemdheid was voor sommige muzikanten wellicht een traumatische ervaring, voor haar echter niet. Zij vond het een verrijking waarmee zij nu nog haar voordeel doet. Op haar vijftiende kwam zij terecht bij Impact, een band die Caribbean Jazz speelde. Zes jaar terug startte zij echter een eigen band bij wijze van uitlaatklep voor haar muzikale ideeën. Dat ging gelijk op met het ontwikkelen van ideeën omtrent eigen identiteit en bewustwording over rijkdom van de Creoolse cultuur, taal en poëzie.

Geen gemakkelijke opgave op een eiland waar die taal wordt gezien als een gebrek aan beschaving en het engels/creools woordenboek een slapend bestaan leidt. Een even treffend als schrijnend voorbeeld is het feit dat op het eiland geen kranten in de eigen creoolse taal worden uitgegeven. Op de meeste andere Caribische eilanden heeft dat bewustwordingsproces zich al jaren geleden voltrokken en blijkt de taal een belangrijke drager van de eigen identiteit. Wat dat betreft loopt Dominica volgens Michelle jaren achter ten opzichte van de grotere buureilanden. De weg die zij voor zichzelf uitstippelde, blijkt niet de gemakkelijkste. Genres zoals R&B en Hip Hop zijn erg populair en voor succes is het verleidelijk om daarop in te haken. Zij kan zichzelf echter niet herkennen in de cultuur waaruit deze genres zijn voortgekomen. Zij wou iets creëren vanuit eigen cultuurelementen. Geen R&B of Hip Hop dus, maar vasthouden aan ritmes en stijlen uit de regio.

Maar daarbij heeft zij voor zichzelf nog een extra moeilijkheidsfactor ingebouwd, namelijk haar instrument. De dwarsfluit is in dit genre geen alledaags instrument en het vergde de nodige creativiteit het een juiste plaats in de composities en arrangementen te geven. Een zelfde verhaal valt te vertellen over de taal en poëzie waarvan zij zich in haar teksten bedient. Het Creools is niet alleen een essentiële schakel als drager van identiteit, de Creoolse poëzie geeft in haar ogen ook een heel aparte dimensie aan de muziek. Nu is zijzelf keurig Engelstalig opgevoed en heeft de rijkdom van de Creoolse taal en dichtkunst eerst later zelf moeten ontdekken.Tenslotte is er het niet te veronachtzamen gegeven dat zij als vrouw nog steeds te maken heeft met allerlei vooroordelen. De lokale muziekscène wordt gedomineerd door mannen en een machocultuur. Zij heeft haar plaats moeten bevechten en weet van zich af te bijten. Inmiddels behoort Michele en haar band tot de lokale top.

Zoals alle artiesten wil ook Michele verder en is zij op zoek naar internationale erkenning. Maar zoals de kaarten er in de Westerse muziekindustrie nu voorliggen, verwacht zij dat dát nog een lange weg zal zijn. Het draait in haar ogen namelijk niet om de kwaliteit van de muziek, maar om geld en om macht van platenmaatschappijen. Goede muziek schrijven is in haar ogen het makkelijkste deel van het verhaal. Het moeilijke deel is de marketing. Doordringen tot een medium als MTV kost geld en voor een machtige platenmaatschappij als bijvoorbeeld Sony gaan deuren open die voor kleinere labels gesloten blijven. Dat geld en die steun heeft zij niet, maar hoopt het uiteindelijk wel te krijgen. Wellicht dat haar optreden tijdens de Antilliaanse Feesten daarvoor een opstapje biedt.