Het podium van de stemmige zaal hoog boven de kolkende Noordzee was eigenlijk ingeruimd voor de groep van El Diamante del Son. Maar hoofdrolspeler Luis Frank was voor de gelegenheid naar Nederland gehaald en belandde uiteindelijk op het podium met alle gevolgen van dien. Dat zich beschermd weten door Changó houdt alle verband met zijn bijnaam "El Macry". Dit woord zul je in geen enkel Spaans woordenboek aantreffen. Het is afkomstig uit het Yuoruba-dialect en betekent zoveel als "el blanco en el religión negro" (de blanke met het zwarte geloof). Hij dankt deze bijnaam aan de inmiddels overleden orkestleider en timbalero Elio Revé die hem in aanraking bracht met Santería. Sindsdien weet hij zich in zijn dagelijks functioneren gesteund door Changó. Deze godheid accentueert zijn goede eigenschappen en geeft hem kracht en gezondheid. Direct gevolg van deze ommezwaai naar Santería: geen alcohol, geen koffie en alleen nog maar zeer beperkt een sigaretje. Diezelfde Luis Frank stond ook aan de wieg van "Música Cubana - Sons of Buena Vista". Hij, samen met de Duitse platenbaas Detlef Engelhard en de Cubaanse zangers Pio Leiva en Rudy Calzado, beraamden de eerste plannen voor een eigentijds vervolg op Wim Wenders' documentaire over de "Buena Vista Social Club". In de loop van de tijd en naarmate er meer mensen bij betrokken raakten, veranderde het ruwe idee van vorm en kreeg langzaam zijn definitieve gedaante.

Hoewel er de nodige overeenkomsten zijn, ademt "Musica Cubana - Sons of Buena Vista" toch een andere atmosfeer dan eerdere films zoals bijvoorbeeld "Lagrimas negras" en "Buena Vista Social Club". Waren deze laatste films qua genre kruisingen tussen documentaire en roadmovie, de nieuwe film voegt daar een nieuw element aan toe, namelijk dat van een fictief verhaal. Maar desondanks spelen de artiesten ook in deze film vooral zichzelf. En hoewel hem in dit alles een hoofdrol is toebedeeld, voelt Luis Frank zich allerminst acteur. Hij heeft vooral muziek gemaakt en die paar situaties die hij volgens het script moest acteren, heeft hij op de koop toe genomen. Is op de eerdere films de kritiek geuit dat er te weinig muziek in was te horen, de nieuwe film zal deze kritiek niet kunnen treffen. De recensies lijken hier eerder de andere kant op te gaan, namelijk dat het verhaal te luchtig is. Maar in de ogen van Cubaanse autoriteiten kennelijk niet luchtig genoeg want de film werd gecensureerd voor vertoning tijdens het Festival de la Pelicula Latinoamericana. Gewoonlijk huilen baby's wanneer zij geboren worden. Luis Frank niet. Van hem wordt gezegd dat hij niet huilde maar zong. Niet verwonderlijk, want als wij zijn verhaal moeten geloven moet hij zijn eerste optredens al achter de rug hebben gehad toen hij nog in zijn moeders buik zat. Luis Franks moeder vormde indertijd namelijk samen met zijn vader een duo, Olga y la Música", dat zich toelegde op música campesina, Cubaanse plattelandsmuziek. Het is inmiddels een bekend verhaal: als vanzelf groeit Luis Frank in de muziek.

Een opleiding aan het conservatorium in Las Tunas kon hem echter niet lang boeien; het podium lonkte. De nuffige schoolbanken werden ingeruild voor een avontuur met Los Surik. Van dit gezelschap met vooral moderne dansmuziek maakt hij een overstap naar romantiek en nostalgie met het Conjunto de Roberto Faz. Vanaf dat moment moet hij zich toeleggen op vooral de gevoelige bolero. Weer een andere richting slaat hij in met de inmiddels overleden timbalero Elio Revé. Diens charanga-orkest heeft voornamelijk changüí op het menu. Hij maakt opnieuw een draai van 180° wanneer hij overstapt naar Compay Segundo y sus Muchachos, een kwartet dat hem in aanraking brengt met vele oudgedienden die wij inmiddels kennen als gezichten van de Buena Vista Social Club. Met deze antecedenten is zijn eerste soloproject goed te plaatsen. Zijn Tradicional Habana is geënt op het concept van Compay Segundo maar dan uitgebreid met slagwerk, met name een bongo. Luis Frank maakte met deze formatie enkele platen, maar zijn eigenlijke artistieke leven begon volgens zijn zeggen na de overstap naar het Duitse Termidorlabel van Detlef Engelhard. Een label met een veel betere marketing en een aantal vooraanstaande Cubaanse artiesten onder contract. Het bood hem de gelegenheid zijn "Tradicional Habana" op te schalen naar "Soneros de Verdad". Niet alleen kwantitatief, nóg een instrument erbij, maar ook kwalitatief door de grote namen waar hij nu over kon beschikken. Hebben zijn producties met Soneros de Verdad tot nu toe een hoog Buena Vista Social Club-gehalte, zijn eerstvolgende productie zal een nieuwe richting inslaan.

Luis Frank heeft nu al voorpret bij de schok die het teweeg zal brengen. Net als in de film zullen op dat album tradities worden geconfronteerd met de allernieuwste muzikale ontwikkelingen op Cuba en zal bijvoorbeeld rap zijn intrede doen. Luis Frank is zich er namelijk terdege van bewust dat alles drijft op een modegril. De mode verandert en je zal niet eeuwig met "ouwemannetjes-muziek" kunnen aankomen. Daarnaast wil hij zich niet vastpinnen op één bepaald genre. Je moet kunnen veranderen. Op dit punt plukt hij de vruchten van zijn gevarieerde muzikale scholing en is van vele markten thuis. Hij kan daarom moeiteloos van het één naar het ander switchen. Luis Frank wijst erop dat hij zijn carrière vooral in het buitenland heeft gemaakt. Daardoor is hij in Cuba relatief onbekend. Hij weet het te relativeren met de opmerking "en casa de herrero, cuchillo de palo" (in het huis van de smid eet men met houten lepels), ongeveer het Spaanse equivalent van de Nederlandse uitdrukking "een profeet wordt in eigen land nooit geëerd".
Zijn eerste plaatopname maakte hij overigens in Cuba, nog met Los Surik. Zijn latere eigen producties, waar hij best trots op is, zijn allemaal in het buitenland gemaakt. Eén ervan heeft het zelfs gebracht tot een nominatie voor een Grammy-award. Maar waar andere Cubaanse artiesten bij het werken in het buitenland nog wel eens moeilijkheden ondervinden door de andere mentaliteit, eetgewoontes, klimaat of door gewoon heimwee, weet hij eigenlijk niet beter en heeft zich volledig aangepast. Maar alles heeft zijn grenzen. Zijn afkomst en identiteit verloochenen zich niet. Hij beseft heel goed dat hij ondanks zijn aanpassingen in de ogen van veel Europeanen door alleen al zijn gedrag en kleedgewoontes als een soort bonte papegaai wordt gezien. Het kan hem echter niet deren en hij gaat onverdroten door met plannen voor nog meer films en nog meer platen. Changó doet zijn werk.

Otto, Luis Frank, Caroline