Ze zijn zelfverzekerd over hun internationale doorbraak. Over enkele jaren ligt in elke platenzaak in Europa een breed assortiment aan socamuziek. Hun CD´s staan vooraan in de schappen en zelf zijn zij inmiddels miljonair geworden. Dit alles ligt besloten in het refrein waarmee zij de laatste set van hun optreden tijdens de Antilliaanse Feesten in Hoogstraten afsluiten: "We shall overcome". Het bleek een goede keuze deze smaakmakende band uit Barbados te laten fungeren als opener en hekkensluiter van het festival. Met muziek die geen andere pretentie heeft dan "just entertainment" wist Krosfyah in een mum van tijd de tent tot aan de nok toe te vullen en mee te krijgen met allerlei gekkigheid zoals het waven met mobile telefoontjes. Het succes kwam niet geheel onverwacht. Krosfyah had zich al eerder in Nederland en België bewezen met optredens in 1998 en 2001. Daar voor hadden zij al opgetreden in Suriname (1997) en de Nederlandse Antillen (1997, 1998). Genoeg om ook in onze regionen een aanhang op te bouwen en het nummer "Dushi" is het gezongen bewijs hoezeer de heren deze achterban willen plezieren. Een nieuwjaarsfeest op 31 december 1989 in Hotel Discovery, Barbados, markeert het begin van Krosfyah, toen nog netjes Crossfire geheten. Voor de meeste leden van de band was het hun eerste professionele optreden. Na jaren aan de weg te hebben getimmerd scoorden zij een internationale hit met de titeltrack van hun eerste CD uit 1995: "Ultimate party - Pump me up". Het nummer is in dit genre een klassieker geworden en blijft alsmaar terugkomen op verzamelalbums met Caribisch getinte feestmuziek.

Die CD was overigens niet hun eerste album; het werd in 1994 voorafgegaan door "Ultimate party", ouderwets uitgekomen als elpee. De band bestaat inmiddels 15 jaar en heeft ondertussen een omvangrijke discografie opgebouwd. Een discografie die nog omvangrijker is, wanneer daar ook nog eens de projecten van de individuele leden bij worden opgeteld. In dat genre kom je terecht bij albums als "Influenced" van zanger Edwin Yearwood en "Unheard message" van leadgitarist Anthony Bailey. Beiden hadden al getoond de creatieve geesten te zijn achter de succesformule van Krosfyah. Het is daarom niet verwonderlijk dat juist zij naar nieuwe uitlaatkleppen zochten om hun ideeën gestalte te geven. Het album van Edwin is duidelijk een product om de eigen aanhang tegemoet te komen. Het album van Anthony blijkt een album te zijn met een heel persoonlijke boodschap. Maar wat het stempel van deze albums ook moge wezen, beide artiesten weten zich bij hun projecten muzikaal gesteund door de rest van de band. Maar er zijn nog andere uitstapjes van de band. Met Morris Cassell in de gelederen, neef van Phonsie Cassell, is het niet verwonderlijk dat wij op het laatste album van Arrow ook namen aantreffen van de mensen van Krosfyah. Zij zijn er duidelijk trots op dat zij aan dit album hun medewerking mochten verlenen. Het succes van Krosfyah valt volgens Edwin Yearwood en Anthony Bailey voor een deel toe te schrijven aan de gemêleerde samenstelling van de band. Socamuziek is al lang niet meer het exclusieve domein van Trinidad. Op vrijwel elk eiland in de regio wordt socamuziek gespeeld en het genre heeft daardoor allerlei lokale varianten gekregen.

Doordat de leden van het orkest van verschillende eilanden komen, heeft hun muziek geen lokale maar een meer universele signatuur gekregen. De formule blijkt te werken en zelfs ver buiten de Cariben een groot publiek aan te spreken. Hoogtepunten zijn wat Edwin betreft hun optredens tijdens het Montreal Jazz Festival, het New Orleans Jazz Festival en een optreden in het New Yorkse Central Park. Stuk voor stuk optredens die een mensenmassa van ruim 20.000 man op de been brachten. Zij hebben het er zo druk mee, dat het voelt alsof zij permanent op tournee zijn. Gekscherend geven zij aan Barbados al lang niet meer als thuisbasis te zien maar meer als een vaste tussenstop. Maar ondanks al dat reizen en zich internationaal profileren, zijn zij nog steeds niet doorgebroken en spelen zij nog steeds niet mee in de eredivisie van de internationale muziekscène. Hun platen komen nog steeds uit op kleine lokale labels met amper marketingsmogelijkheden in het Westen. Ze realiseren zich dan ook heel goed dat zij er nog niet zijn. Weliswaar weten zij zich financieel gesteund door Cable & Wireless en hebben zij inmiddels een internetwinkel geopend voor wereldwijde distributie van hun muziek, toch beseffen zij dat dit alles niet de kracht heeft van een machtig mediaconcern als bijvoorbeeld Sony en de impact van een gelikte videoclip op MTV. Maar dit voor elkaar krijgen kost geld en dat is er nog niet. Niet dat het hen zenuwachtig of bedrukt maakt, in tegendeel. Zij zijn er rotsvast van overtuigd dat het lot hen op enig moment gunstig gezind zal zijn en dat het allemaal wel voor elkaar zal komen.

De heren van Krosfyah waren de eersten van de reeks artiesten die wij tijdens de Antilliaanse Feesten konden interviewen. Het was wellicht een voorteken voor wat nog komen zou toen wij direct na het kennismaken een bankbiljet (foto rechts) van Barbados in de handen gedrukt kregen. Zowel de heren van Krosfyah als de meeste andere artiesten die wij later die avond spraken, zeiden op zoek te zijn naar geld en contacten voor de marketing van hun muziek. Het biljet symboliseert op sprekende wijze hoe vanaf kleine Caribische eilandjes voortdurend spierinkjes in de Grote Muziekzee worden uitgeworpen in de hoop ooit de kabeljauw te kunnen vangen.

Otto & Krosfyah