Tijdens de Feria gaat de belangstelling vooral uit naar de buitenlandse artiesten. De eigen Colombiaanse artiesten komen er eigenlijk bekaaid van af en moeten het hooguit voor de eer doen. En ondanks dat Gabino uit Panama afkomstig is, is hij dermate in Colombiaanse salsascène ingeburgerd geraakt dat hij niet meer tot de buitenlandse sterren wordt gerekend. Ook hij mag deze dagen op een houtje bijten. Maar er is meer aan de hand. Want ondanks dat Gabino's carrière eind jaren negentig juist in Colombia in een stroomversnelling raakte, blijkt het dagelijks leven hem daar toch veel complicaties te hebben gegeven. Het deed hem besluiten om andermaal zijn koffers te pakken en ditmaal in Spanje neer te strijken. Het is voor Gabino meer dan een nieuw werkterrein want het is voor hem ook een belevenis om te zien hoe Europeanen de salsa en het dansen hebben opgepikt. Hij mag dan een goede zanger zijn, wat mensen hier op de dansvloer uithalen, doet zijn wangen blozen. Hij wil zich daar niet aan meten; als het zo ver komt dat hij de dansvloer op moet, doet hij het subtiel "con paso fino" en met de nodige "sabor". Gabino werd ruim 55 jaar geleden geboren in La Concepción, een klein plaatsje nabij Panama City. Zijn vader is afkomstig uit Nicaragua en zijn moeder uit Panama. Gabino's aanleg komt bepaald niet uit de lucht vallen. Eén van zijn ooms van vaderszijde is een bekend gezicht in de entertainment business op de Panamese televisie. Andere ooms van vaderszijde zijn beroepsmuzikant. Zijn vader zelf heeft ook de nodige muzikale aanleg en speelt niet onverdienstelijk mandoline. Maar het komt niet allemaal van vaderszijde; ook zijn moeders aanleg moet bij hem een stekje hebben geplant. En dat Gabino al vroeg aanleg toonde, blijkt uit het verhaal rond zijn artiestennaam. Bij de burgerlijke stand staat hij namelijk ingeschreven als Gabino Lazo Espinoza. Maar in de omgeving waar hij opgroeide, woonde een oudere man, Marcelino genaamd, die Gabino´s voornaam associeerde met die van de Italiaanse schrijver "Gabino Pampini". Diezelfde man moet ook Gabino´s muzikale aanleg hebben opgemerkt.

Hij voorspelde dat Gabino het nog ver zou brengen en vroeg hem als het zover was "Gabino Pampini" als artiestennaam te gebruiken. Het bleek een soort self-fulfilling prophesy te zijn. Gabino heeft nadien nog een flauwe poging gewaagd om architect te worden. Maar de opleiding was zwaar en halverwege bezweek hij voor de verleiding van de salsa. Na aan allerlei talenjachten te hebben deelgenomen, had Gabino uiteindelijk beet en kreeg die felbegeerde plek in het centrum van de schijnwerpers. Daarmee realiseerde hij iets dat hij eigenlijk altijd al geweten. Als kind zong hij op school al walsen en rancheras, maar met de jaren groeide het besef dat hij voor de salsa was voorbestemd. Gabino beseft dat er met zo'n bestemming niet zoiets bestaat als een pensioengerechtigde leeftijd. Hij wil het net als Celia Cruz en Tito Puente tot hoge leeftijd volhouden en uiteindelijk in het harnas sterven. In de aanloopperiode van zijn carrière zou Gabino zingen met orkesten als "Roberto y su Zafra", "El Mozambique" en "Cofradía" en op achttienjarige leeftijd maakte hij zijn eerste opname met Combo Impacto. Toen zijn stem zich eenmaal had ontwikkeld, ging hij zijn geluk in het buitenland beproeven. Eerst in Costa Rica waar hij onder meer zou zingen met "Caribú" en later in de Verenigde Staten. Daar probeerde hij het eerst in New York, waar hij een zestal maanden verbleef. Uiteindelijk vestigde hij zich in Miami, waar hij ruim veertien jaar zou blijven.Rond 1980 gaat hij daar samenwerken met Hernán Gutiérrez en Ricardo Lance. Hernán Gutiérrez was een Colombiaanse pianist, fluitist, arrangeur en componist, die in de jaren zeventig speelde en arrangeerde voor Fruko y sus Tesos. Bassist, arrangeur en componist Ricardo Lance is ook uit Colombia afkomstig en na het overlijden van Hernán Gutiérrez zette Pampini samen met Ricardo het werk van Hernán voort met een formatie onder de naam "Fuerza Noble". Door deze samenwerking met vooral Colombianen gaat Gabino zich eind jaren tachtig, begin jaren negentig op de Colombiaanse markt richten. In korte tijd weet hij het publiek voor zich in te nemen met "Mi vecina", door hem als gastartiest gezongen op het eerste album van Grupo Galé, en "Cuerpo de guitarra", een monsterhit afkomstig van een eigen album. Zijn successen in Colombia maakten dat hij zijn boeltje in Miami oppakte en met zijn gezin naar Cali verhuisde. Daar werd Gabino midden jaren negentig benaderd door Discos Fuentes voor het opnemen van albums met eerbetonen aan o.a. Billo's Caracas Boys en Los Blanco. Eigenlijk was Gabino daar niet erg gelukkig mee want het paste niet in zijn profiel. Het repertoire van dergelijke albums is "tropicales" en hij zag zichzelf als "salsero".

Met smaak vertelt hij over het verloop van de onderhandelingen. Aanvankelijk sloeg hij het aanbod af en ging terug naar zijn hotel. Daar werd hij opnieuw benaderd en gepaaid met de belofte dat als hij daar zijn medewerking aan zou verlenen, hij ook een geheel eigen album zou mogen opnemen. Nadat de deal was beklonken volgden de albums elkaar in snel tempo op. En naast een groot aantal onder eigen naam uitgebrachte albums, verleent hij ook nog eens medewerking aan een groot aantal albums van andere succesvolle salsagroepen uit de Fuentesstal, waaronder The Latin Brothers, Fruko y sus Tesos, Sonora Carruseles, Orquesta la Sabrosura en de Fuentes All Stars. Fuentes hield woord. In het hele Fuentes-oeuvre van Gabino neemt "El Sonero: mis problemas" een bijzondere plaats in. Op zijn eigen albums neemt hij gewoonlijk slechts een enkel nummer voor zijn rekening. "Altijd goed voor royalties", merkt hij laconiek op. Maar op dit album uit 2000 is hij verantwoordelijk voor maar liefst 8 van de 14 tracks. Gabino ziet zichzelf als een natuurtalent. Nimmer heeft hij enige muzikale opleiding genoten. Voorzichtig bekent hij ooit ook percussie te hebben gespeeld, maar veel had dat niet om het lijf. Hij moet het hebben van zijn zangtalent. Zijn vermogen om te improviseren is iets dat van binnenuit komt. Het is hem wel eens gevraagd om iemand het "sonear", het zingend improviseren te leren. Hij moest die persoon echter teleurstellen. In Gabino's beleving is het iets dat je in je hebt of niet. Hij kan het in ieder geval niet aan een ander overbrengen. De inspiratie komt bij vlagen. Van het ene op het andere moment schieten hem bepaalde strofen binnen. Maar even snel als zij komen, worden zij ook vergeten. Als het even kan heeft hij daarom een dictafoon bij de hand om die in te zingen. Het autorijden is typisch zo'n moment, niet zelden tot verwondering van zijn mede weggebruikers.

De combinatie van autorijden en mobieltjes mag dan verboden zijn, er is geen enkele wet die iets regelt over het al dan niet handsfree inzingen van dictafoons. Muzikanten die hem hebben beïnvloed zijn Beny Moré en Ismael Rivera. Hij was daarin bepaald niet uniek; het waren indertijd bijna nationale helden. Gabino herinnert zich nog levendig de dag dat Beny Moré overleed. Er werd gerouwd alsof er een belangrijk persoon uit Panama zelf was overleden. Met Ismael Rivera was het eigenlijk niet anders. Daarvan herinnert Gabino zich vooral dat destijds heel veel mensen vanuit Panama naar Puerto Rico zijn gereisd om de begrafenis bij te wonen. Deze namen uit een grijs salsaverleden zijn wat hem betreft gelijk ook de sleutel naar de toekomst. Als alle muziek is ook salsa onderhevig aan modeverschijnselen. Maar modes zijn niet meer dan wat in het woord besloten ligt en waaien over. Maar de basis blijft en steeds weer zal naar die basis worden teruggekeerd. Een basis waarvan het ijkpunt wat hem betreft wordt gevormd door de muziek van het Fania-label uit de jaren zeventig. Afgelopen kerstdagen stond hij voor de tweede keer op een Nederlands podium. Het was voor hem een soort verkenningstocht. In zijn eentje zong hij "pistas", een soort karaoke, maar dan door de echte artiest. Wat magertjes, maar van de zomer hoopt hij terug te komen met een voltallig orkest.

Gabino, Otto, Caroline