Met Felipe Labrada Hernandez, alias El Diamante del Son, hebben wij dan ook te maken met iemand die zijn identiteit niet zal opofferen omwille van de roem. Je moet hem nemen zoals hij is. En als je hem zo accepteert, zul je merken dat zijn muziek inderdaad is als een juweel die opvallend schittert tussen alles wat zo op elkaar lijkt. Het lijkt zo gemakkelijk. Je wordt leider van een orkest om er een eigen stempel op te kunnen drukken. Maar met elkaar samenwerken, betekent geven en nemen. Vrijheid en jezelf zijn, is betrekkelijk en heeft zo zijn beperkingen. Leidinggeven brengt verantwoordelijkheden met zich mee. De stap naar een eigen orkest was voor Felipe een hele omschakeling maar ook hierin heeft hij zijn stijl gevonden. Hij heeft geen spijt van deze stap; het bleek de remedie voor wat hem al tijden dwars zat.

Felipe Labrada heeft er zichzelf mee gevonden en dat wil hij voor geen geld of goede woorden prijsgeven. Mocht zijn muziek door nieuwe modegrillen uit de gratie raken, hij zal niet meer in de race zijn. Hij weet nu al dat hij zal terugkeren naar zijn geboortestreek. Die streek en zijn muziek zijn één. Ook zonder hype zal hij daar tot in lengte van dagen zijn muziek kunnen spelen. Zover is het echter bij lange niet. Over de aanloop naar Felipe Labrada y su Grupo vertelt hij dat hij in allerlei orkesten spelend, zich steeds ongemakkelijker is gaan voelen. Het begon hem op te breken en pratend daarover met zijn impresario's werd hem de suggestie gedaan het eens met een eigen orkest te proberen. Zo gezegd, zo gedaan en in 1998 zag Felipe Labrada y su Grupo het levenslicht. Het is hem voorspoedig gegaan. Er volgden tournees door Europa. Zeker de eerste keren vielen hem zwaar.

Toch is Frankrijk voor hem een vaste uitvalsbasis geworden en heeft daar ondertussen al tweetal albums geproduceerd. Het zijn albums met alleen eigen composities en hij zit boordevol plannen voor nog meer albums. Dat hij eigen identiteit verkiest boven internationale naam en faam lijkt grootspraak. Maar met wat hij over zijn vader vertelt, heeft het meer weg van voortzetting van een familietraditie. Zijn vader was een man van twaalf ambachten en dertien ongelukken. De enige rode draad in zijn werkzaam leven was de muziek.Steeds weer probeerde hij het in een bepaald beroep, hield het een tijdje vol, om dan weer af te haken. Vervolgens probeerde hij het weer met zijn tres. Maar wanneer daarmee na enkele maanden geen rooie cent meer was te verdienen, schoof hij het instrument terzijde en probeerde weer wat anders. Dit bleef zich alsmaar herhalen en alleen de muziek bleef terugkomen, soms alleen maar 's avonds voor de lol met vrienden en een drankje. Maar wat zijn vader maar niet wou lukken, hebben zijn kinderen voor elkaar gekregen. Het spelen van tres en gitaar leerden zij van hun vader. Felipe kreeg daarnaast een gedegen opleiding als vocalist. Hij en zijn broers zijn uiteindelijk beroepsmuzikant geworden en zijn dat tot op de dag van vandaag gebleven. Je kan een artiest als Felipe Labrada moeilijk als nieuwkomer typeren. Zijn muzikale carrière begon in 1975 toen hij op negentienjarige leeftijd kersvers van het Colegio del Arte kwam. Hij ging spelen bij Grupo Guajira.

Het is het begin van een waslijst van namen zoals Conjunto Tainos, Orquesta Liberación, Orquesta Chepin, maar ook van orkesten zonder naam zoals dat van een televisiestation in Santiago de Cuba. Orkesten die lokaal goed staan aangeschreven maar internationaal weinig aandacht trekken. Dat veranderde in 1998 toen hij op de voorgrond trad met zijn eigen orkest. Daarvoor waren het vooral zijn composities die aandacht trokken. Eén van die composities is "Pa'l monte", te vinden op een album van beroemde Familia Valera Miranda ("A Cutiño, 1999). Het nummer was overigens al eerder opgedoken, namelijk op het album "Todos estrellas, trova Santiaguero" (Egrem CD-0307, 1998). Felipe is zelf één van de estrellas van dat album en met zang, tres en composities levert hij een opvallende bijdrage. Het heeft er daarom meer van weg dat hij als goede wijn in de tijd is gerijpt. Het resultaat is een koppig wijntje met een sterk eigen karakter, maar wel met een goede afdronk.Met zijn blazers, slagwerk en piano lijkt het gezelschap van Felipe Labrada op het eerste gezicht op een traditioneel conjunto, de mix van instrumenten die de blinde tresero Arsenio Rodriguez creëerde om met een voller geluid son en aanverwante ritmes te kunnen spelen. Toch moet dit in de tijd beproefde concept in de oren van Felipe nog steeds te mager hebben geklonken. In zijn conjunto zijn de bij dit soort orkesten gebruikelijke trompetten namelijk vervangen door trombones.

En inderdaad, de beperkte omvang van het conjunto in aanmerking genomen, produceert het een opvallend vol geluid. Bij elk nummer spetteren de vonken er vanaf en rammelen de pannen op de daken. "Subtiel" is dan ook niet het eerste woord dat ik zou kiezen om de muziek van Felipe Labrada te typeren. Een woord als "onstuimig" lijkt meer op zijn plaats. Als met zovele bijnamen is ook de zijne niet meer dan een toevallige opmerking die als een echo is blijven nagalmen. In een tijd dat hij in Havana werkte, was hij op een avond bij vrienden. Er werd wat gespeeld en gedronken met de nodige mensen van de straat er omheen. Op een gegeven moment werd hij aangeklampt door een vuilnisman die een langdurig gesprek begon. Op de vraag van Felipe wie hij was, antwoordde de man "el diamante de la basura", de diamant in de vuilnis, een woordspeling op een gezegde dat "un diamante en la basura no tiene valor", een diamant in de vuilnis heeft geen waarde, oftewel iets kan alleen in de juiste omgeving tot zijn recht komen.

De vrienden van Felipe vonden het ondertussen te lang gaan duren en toornden hem mee met de opmerking: "ja, en hij is el Diamante del Son, en nu meekomen Felipe….". Op deze manier had ik nog niet naar zijn bijnaam gekeken. Maar hoe langer ik er over nadenk, hoe toepasselijker ik hem vind. Inderdaad, Felipe Labrada is een artiest die alleen in een bepaalde omgeving tot zijn recht zal komen.

Felipe Labrada Hernandez & Otto