Het opmerkelijke van dit project is echter dat de accenten worden geplaatst bij Congolese gitaar versus Cubaanse tres en Congolese versus Cubaanse zang.De blazers- en de slagwerksectie is onmiskenbaar Cubaans. Het kost ook geen moeite om de muziek Cubaans te laten klinken. Maar op een uiterst subtiele manier weet het zacht deinende ritme van de Congolese rumba zich in de puntige en strak gespeelde Cubaanse ritmes te nestelen en doet die muziek van kleur veranderen. Mo Fini zocht grootmeesters om dit project te trekken. Als sterspelers van Cubaanse zijde werden muzikanten benaderd als Papi Oviedo (tres), Miguel Martinez (zang), Cristina Azcuy (zang) en een aantal leden van Los Jovenes Clasico del Son. Van Congolese zijde werden het Papa Noël (gitaar), Nyboma Laurent (zang), Wuta Mayi (zang), Nana Akunu (zang) en Baniel Mbambo (zang). Voor deze Europese tournee is Cotó in de plaats gekomen van Papi Oviedo. Afgezien van het feit dat Cotó speelde in Los Jovenes Clasico del Son is het ook om andere redenen geen vreemde keuze. Beiden komen uit dezelfde streek en hebben zo ongeveer een zelfde achtergrond. De families kennen elkaar en Cotó was al eerder opvolger van Papi Oviedo, maar dan in het orkest van Elio Revé. Dat orkest moet een goede leerschool zijn geweest, want de meest succesvolle compositie van Cotó, het nummer "¿Donde está Cotó?" is een changüí, het ritme dat Elio Revé tot leven heeft gebracht.

Vol trots vertelt hij dat het nummer het in New Yorkse latin hitparades in de uitvoering van ¡Cubanismo! tot een vijfde plaats heeft gebracht.Voor zijn tijd met Elio Revé speelde Cotó met Avance Juvenil, een orkest van Adalberto Alvarez. Na nog te hebben gespeeld met Conjunto Chappotín, het orkest van Albita Rodriguez en met el Muso y su Orquesta, timmert Cotó aan de weg met een eigen formatie: "Cotó y su Eco del Caribe". In 1997 brengt hij met dit orkest de CD "A mi Yemayá" uit. Nadien heeft hij aan tal van projecten en albums zijn medewerking verleend. Zijn bijdrage aan het album "Reencarnación" van ¡Cubanismo! (1998) is al genoemd. Ook is hij te horen op "Lo mejor de la vida" van Compay Segundo (1998). Daarnaast verleende hij onder meer zijn medewerking aan albums als "Guajira natural" van Polo Montañez (2000) en "Here comes… el son", een Cubaanse eerbetoon aan The Beatles uit hetzelfde jaar.

Pratend over waar het met de Cubaanse muziek naar toe gaat, heeft hij snel zijn mening klaar. Hij gelooft rotsvast in de kracht van de Cubaanse muziek. In Coto´s visie is de traditionele muziek en de puur Cubaanse ritmes het blijvende element. Genres die ontstaan door aansluiting te zoeken bij Westerse populaire muziek ziet hij als vergankelijk. Timba-muziek is volgens hem daarom geen blijvertje evenals de andere muziekvormen waarin invloeden van Rap en Hip-Hop zijn verwerkt. Deze genres vormen een met muzikale modes meebewegend veld en zullen uit beeld raken nog vóór zij voet aan muzikale wal hebben gekregen. En dan weer terug naar het Bana Congo-project. In muzikaal opzicht vormen zij op het podium een volmaakte eenheid maar als karakters lijken zij elkaars tegenpolen. Waar Papa Noël een ingetogen karakter lijkt te hebben en op een vriendelijke manier rust uitstraalt, is Cotó alles behalve rustig. Cotó's karakter is expressief, hij is spontaan en amicaal flapt hij er van alles uit. Zijn grootste ambitie is ooit een Grammy Award in de wacht te slepen. Hoe en waarmee blijft in het vage. Voor de korte termijn neemt hij daarom maar genoegen met een gezamenlijk optreden met Oscar d´Leon. Deze wens gaat al een uurtje later in vervulling. Groot is de waardering van Oscar en ook van het publiek voor zijn spontane bijdrage aan Oscar´s optreden.

Wanneer het geluid tijdens zijn solo's niet goed doorkomt, gaat Oscar zich hoogst persoonlijk met de techniek bemoeien om het spel van Cotó volledig tot zijn recht te laten komen. (zie foto rechts) Het Bana Congo-project is in Europa ontstaan en dat is ook het continet waar de artiesten de grootste waardering ten deel valt. Het is Cotó niet bekend wat het project in Afrika heeft losgemaakt; hij is immers eerst later deel van het project gaan uitmaken. Cuba steekt in zijn mening wat magertjes af bij Europa. Dat heeft volgens hem alles te maken met gebrek aan promotie. Het feit dat het project daar niet hetzelfde enthousiasme teweegbrengt als hier in Europa is voor hem reden deze avond nog maar eens met volle teugen van dat enthousiasme te genieten en zich het succes goed te laten smaken.

Cotó, André & Otto