Hij laat zich er niet op voorstaan, maar hij is wel het levende bewijs van hoe in Cuba muziek en muzikale tradities van generatie op generatie worden overgedragen. Zijn opa was één van de vier Valdessen die vanaf de jaren dertig een belangrijk stempel op zowel de muziek in Cuba als de Verenigde Staten drukten.

Zijn vader was percussionist in het legendarische orkest van Benny Moré. En met dergelijke antecedenten stond zijn roeping, overigens net als bij zijn eigen zoon, reeds bij zijn geboorte vast. Het was een vanzelfsprekende zaak dat hij muzikant zou worden en dat hij een muziekinstrument moest leren spelen. Zijn ouders en andere familieleden waren zijn eerste leermeesters en vanaf zijn zevende jaar kreeg hij gericht muziekonderricht voor piano. Zijn vader was percussionist in het legendarische orkest van Benny Moré. En met dergelijke antecedenten stond zijn roeping, overigens net als bij zijn eigen zoon, reeds bij zijn geboorte vast. Het was een vanzelfsprekende zaak dat hij muzikant zou worden en dat hij een muziekinstrument moest leren spelen. Zijn ouders en andere familieleden waren zijn eerste leermeesters en vanaf zijn zevende jaar kreeg hij gericht muziekonderricht voor piano.

Later kon hij in verband met het toewijzingssysteem op het conservatorium alleen viool studeren, maar kon uiteindelijk toch nog een overstap naar piano maken. Hoe vanzelfsprekend het door dit alles lijkt dat die zelfde familie er voor zorgt dat voor het slagen van Lázaro's carrière bepaalde deuren worden geopend, heeft het mis. Die achtergrond heeft natuurlijk sterk aan zijn muzikale vorming bijgedragen, maar carrière moet je zelf maken. Aan die carrière begon hij op zijn zeventiende jaar toen hij kon spelen in het orkest van bolerist Héctor Tellez. Na wat omzwervingen, onder andere via het orkest van Bobby Carcassés, kwam hij terecht bij in het orkest van Pachito Alonso u sus Kini Kini. Hij zou ruim vijf jaar aan dat orkest verbonden blijven. Het was met dit orkest dat hij als één der eersten het keyboard in de Cubaanse populaire muziek introduceerde. Al experimenterend met de nieuwe mogelijkheden die door dit instrument werden gecreëerd, ontwikkelde hij een eigen stijl die uiteindelijk veel navolging heeft gevonden.

Op een gegeven moment raakte Lázaro betrokken bij een project waarbij een producer het concept van de vroegere Mulatas del Fuego nieuw leven wou inblazen. Daarvoor moesten vier zangeressen worden gezocht en uiteraard een ondersteunend orkest worden samengesteld. Het project strandde, maar het had hem wel het idee gegeven voor iets nieuws. Zo ontstond in 1995 "Bamboleo", met een frontline van twee zangeressen en twee zangers, ondersteund door een tien man sterk orkest. Het repertoire van het orkest: timba. Niet zomaar timba, maar "timba brava". Het specifieke geluid van Bamboleo tezamen met de kaalgeschoren hoofden van de zangeressen was een soort statement van de nieuwe garde die zich aandiende. Het werd zowel nationaal als internationaal het handelsmerk van Bamboleo. Het orkest heeft inmiddels een aantal albums uitgebracht die zowel binnen als buiten Cuba goed zijn ontvangen. Daarnaast is uitgebreid getoerd door de Verenigde Staten, Europa, China en Japan. Dat laatste brengt ons bij de komende zomermaanden. Het orkest is opnieuw in Europa en kon worden gestrikt voor een bijdrage aan de tweede editie van het Cubamaniafestival (Tilburg, 16 mei 2004).

Zij waren de hekkensluiter, tevens hoofdact van het festival. De zangers betoverden in korte tijd het publiek dat zich pas na het optreden uit hun houdgreep kon bevrijden. Het is met name hun expressie en interactie met het publiek die duidelijk maakt dat voor dit orkest, dat inmiddels bijna 10 jaar bestaat, een optreden nog steeds geen routineklus is.

Lázaro Valdés