Bassist John B. Williams leeft zich uit in Mas Bajo part 2, een compositie van Tito Puente. Verder zet conguero Robertito Melendez overal een stevige tumbao neer, maar hij gaat helemaal los in de charanga/descarga No Me Diga’ Na’.
Weinstein, tenorsaxofonist en fluitist Pablo Calogero, en Dr Rodriguez geven blijk van een enorme vaardigheid op jazzgebied en een diepgaande kennis van de Afro-Cubaanse en Afro-Ricaanse muziek. Jud Matos zet uitgesproken güiro- en koebelpatronen neer, die fraai aansluiten op de grooves van Bobby op de timbales. Daarnaast levert de bandleider twee originele nummers aan: het “mongoachtige” Mama Coolbeans en het nummer The New Woman, waarin hij Engels, Spaans en Spanglish combineert met de gedempte trompet van Rodriguez. Deze groep maakt met groot gemak de overgang van de blazersgerichte latin jazz sound naar het geluid van een typisch Cubaans charanga-orkest, dat meer gefocust is op fluit, viool, ritme en dans.

Luister maar naar de sexy Cubaanse guajira Recuerdos (Lalo Schiffrin) en het nummer Amanecer (Mongo Santamaria). Mooie solo’s in Recuerdos van Theo Saunder op piano en Pablo Calogero op de fluit. Goede studio-opnames maken is een hele kunst, en jazzliefhebbers beseffen goed dat geen enkele opname recht kan doen aan de ervaring van een live optreden. Op dit album klinkt echter het plezier en de passie van de muzikanten door, hun liefde voor de muziek die ze spelen. Ze hebben groot respect voor tradities, maar laten zich er niet door beperken. Ze schrikken niet terug voor vernieuwing en durven elementen uit de progressieve “avant garde” jazz te vermengen met traditionele latin danselementen. Het resultaat is een heel eigen geluid. Ervaren (latin) jazzmuzikanten, kunst met een grote K, vurige ritmes en prachtige melodieën, dit is het echte werk.